به گزارش خبرنگار اجتماعی پایگاه خبری خبرآنی، یک مجتمع مسکونی جدید در منطقه کینگزکراس لندن توانسته است همزمان نیاز به معماری مدرن و هم‌سویی با بافت تاریخی این شهر را برآورده کند؛ رویکردی که با الهام از معماری ویکتوریایی و تکنیک‌های پایدار ساخت‌وساز اجرا شده است.
در بخش‌های وسیعی از لندن، معماران و توسعه‌دهندگان با یک معمای مشترک روبه‌رو هستند. از یک‌سو، باید ساختمان‌های معاصر و پیشرفته‌ای ایجاد کنند که حداکثر ظرفیت یک مکان را به کار گیرند. از سوی دیگر، باید به شدت نسبت به مناظر تاریخی شهر حساس باشند، وگرنه یا با رد مجوز ساخت مواجه می‌شوند یا به تخریب چهره شهر متهم خواهند شد.
«کیدنس» (Cadence) یک پروژه ساختمانی بزرگ در زمین‌های سابق انبار کالای ایستگاه ویکتوریایی سنت پانکراس لندن است که به گفته طراح آن، تلاش کرده میان عناصر نوین معماری و خاطرات تاریخی منطقه پیوندی هنرمندانه ایجاد کند.
طرح طاق‌های آجری قرمز این مجتمع یادآور سازه‌های نئوگوتیک ترمینال راه‌آهن سنت پانکراس است که پیش از بازسازی ایستگاه در سال 2007، پلهای طاق‌دار آن بخش زیادی از محل فعلی کیدنس را در بر می‌گرفتند. بروکس تصریح کرده که این بازتاب تاریخی به‌صورت آگاهانه در طراحی لحاظ شده تا «بخشی از حافظه معماری شهر حفظ و در قالبی نو تفسیر شود.
آجرهای باریک مورد استفاده در نما نیز الهام‌گرفته از آجرکاری‌های باستانی شهر رم هستند که در معماری روم باستان به‌عنوان قالب دائمی و پوشش نمای سازه به کار می‌رفتند. بروکس ضمن اشاره به پیشینه رومی این فرم‌ها، از استفاده مصالح باکیفیت و ماندگار مانند آجر، سنگ و قطعات پیش‌ساخته در پروژه خبر داد و تأکید کرد که این شیوه در آمریکای شمالی به‌دلیل هزینه بالا و کمبود نیروی کار، کمتر رایج است.
برای کاهش آلایندگی و مصرف منابع، بخش عمده نمای ساختمان به‌طور پیش‌ساخته و خارج از محل کارگاه تولید شده است. به گفته معمار پروژه، ساخت‌وساز خارج از محل تنها راه نزدیک شدن به صفر ضایعات است، زیرا تولید اجزا در محیط کنترل‌شده، اتلاف منابع را به حداقل می‌رساند.
کیدنس با وجود محدودیت زمین در منطقه کینگزکراس، فقط پارکینگ محدودی برای افراد دارای معلولیت در نظر گرفته و به‌جای تراکم حداکثری، فرم زیگزاگی با برجک‌های کوچک و حیاط مرکزی باز دارد. این طراحی ضمن شکستن حجم کلی سازه، ارتباط بصری آن با بافت شهری را حفظ کرده است.
معماری ویکتوریایی به سبک‌های معماری‌ای گفته می‌شود که در دوره سلطنت ملکه ویکتوریا در بریتانیا بین سال‌های 1837 تا 1901 رواج داشت. این سبک یک قالب واحد نبود، بلکه مجموعه‌ای از گرایش‌های گوناگون بود که از معماری گوتیک احیاشده (Gothic Revival) تا رنسانس و سبک‌های کلاسیک الهام می‌گرفت.
تزئینات پرجزئیات مثل پنجره‌های قوسی، قاب‌بندی‌های چوبی یا سنگی، گچ‌بری‌های تزیینی، نمای آجرکاری قرمز یا قهوه‌ای، همراه با سنگ‌کاری برای تأکید بر قاب‌ها و گوشه‌ها، سقف‌های شیروانی بلند و شیب‌دار، اغلب با برجک یا دودکش‌های برجسته و تقارن کلی یا ترکیب حجمی پیچیده، گاهی با ایوان‌های ستون‌دار، از ویژگی‌های شاخص معماری ویکتوریایی به شمار می‌رود.
این سبک بیشتر در خانه‌های شهری، ایستگاه‌های راه‌آهن، کلیساها و ساختمان‌های عمومی اواخر قرن 19 میلادی به چشم می‌خورد و امروز هم به عنوان نماد شکوه شهری و صنعتگری قرن نوزدهم شناخته می‌شود.
انتهای پیام/
