حمیدرضا عزیزی نماینده مردم اردل و فارسان در مجلس شورای اسلامی در گفت‌وگو با خبرنگار پارلمانی پایگاه خبری خبرآنی، درباره فعال شدن مکانیزم ماشه، اظهار کرد: در سال‌های اخیر، دو واژه در ادبیات سیاسی و حقوقی درباره ایران بارها شنیده شده‌اند: «ماشه» (Snapback) و «قرار گرفتن ذیل فصل هفتم منشور ملل متحد». که این 2 باهم تفاوت‌هایی دارند.
وی درباره مکانیزم ماشه گفت: این مکانیزم سازوکاری است که در قطعنامه 2231 شورای امنیت و متن توافق هسته‌ای (برجام) تعریف شد. بر اساس آن، اگر یکی از طرف‌های توافق ایران را ناقض تعهدات بداند، می‌تواند روندی را آغاز کند که منجر به بازگشت خودکار تحریم‌های پیشین شورای امنیت شود. ماهیت آن بازگرداندن همان تحریم‌های گذشته است و در آن حق وتو برای اعضای دائم وجود ندارد. دامنه آن نیز محدود به تحریم‌هایی است که پیش‌تر وجود داشتند و دوباره فعال می‌شوند.
نماینده مردم اردل و فارسان ادامه داد: ماشه یک ابزار بازگشت به گذشته است؛ بسته تحریمی قبلی دوباره اعمال می‌شود اما گستره جدیدی نمی‌آفریند.
عزیزی درباره فصل هفتم منشور ملل متحد بیان کرد: قرار گرفتن یک کشور ذیل فصل هفتم منشور ملل متحد معنایی کاملاً متفاوت دارد. فصل هفتم به شورای امنیت اختیار می‌دهد زمانی که کشوری تهدیدی برای صلح و امنیت بین‌المللی تلقی شود، اقداماتی الزام‌آور تصویب کند و همه کشورها موظف به تبعیت از آن هستند؛ دامنه تحریم‌ها یا فشارها می‌تواند فراتر از تحریم‌های پیشین باشد.
وی تصریح کرد: البته عملی شدن فصل هفتم دشوارتر است. تصویب هر قطعنامه تحت این فصل نیازمند 9 رأی موافق و عدم وتوی اعضای دائم است. هرچند از نظر حقوقی و پیامد، فصل هفتم قوی‌تر است، اما از نظر امکان سیاسی احتمال تحقق آن بسیار پایین‌تر از ماشه است.
عضو کمیسیون انرژی مجلس درباره اثرگذاری این دو سازوکار، گفت: مکانیزم ماشه چون همان تحریم‌های قدیمی را بازمی‌گرداند، سقف اثرگذاری‌اش محدود است. فصل هفتم اگر تصویب شود، می‌تواند فشار بیشتری را ایجاد کند.
انتهای‌پیام/
