به گزارش پایگاه خبری خبرآنی، در حالی که توجه رسانه‌ها معطوف به درخشش الکساندر ایساک و دیگر ستاره‌های لیگ برتر است، خبری مهم و قابل‌تأمل تقریباً نادیده گرفته شده؛ باشگاه چلسی نتوانسته تیمی برای انتقال رحیم استرلینگ پیدا کند. این بازیکن 30 ساله، نه در برنامه‌های انزو مارسکا جایی دارد، نه در ترکیب آینده آبی‌ها اما با این حال، همچنان هفته‌ای 325 هزار پوند از باشگاه حقوق می‌گیرد؛ بالاتر از هر بازیکن دیگری در تیم. برای درک بهتر این تفاوت، کافی است بدانیم کول پالمر، ستاره نوظهور چلسی تنها 130 هزار پوند در هفته دریافت می‌کند.
شاید این اتفاق برای هواداران چلسی یادآور دوره‌ای تلخ باشد اما نباید فراموش کرد: چنین شکست مدیریتی بزرگی، در دوران رومن آبراموویچ هرگز رخ نمی‌داد.
شروعی امیدوار کننده؛ انتقالی که با طمع مالی رنگ باخت
رحیم استرلینگ در تابستان 2022 از منچسترسیتی به چلسی پیوست؛ اولین خرید پر سروصدای تاد بولی، مالک جدید و پر ادعای چلسی. در آن زمان، پیشنهاد چلسی برای جذب این وینگر سرعتی بسیار وسوسه‌برانگیز بود؛ افزایشی 25 هزار پوندی نسبت به دستمزد پیشین او در سیتی که به رقم خیره‌کننده 325 هزار پوند در هفته رسید.
بوئلی می‌خواست فوراً خود را در قامت جانشینی شایسته برای آبراموویچ نشان دهد و برای این کار سراغ بازیکنی رفت که در نگاه اول، تمام شاخصه‌های یک انتقال موفق را داشت؛ چهار قهرمانی لیگ، تجربه بین‌المللی و حمایت کامل توماس توخل؛ اما آن‌چه روی کاغذ عالی به نظر می‌رسید، در عمل چیزی جز شروعی برای افول نبود.
آمار خوب اما نه در حد انتظار
در دو فصل اول حضورش در چلسی، استرلینگ آمار نسبتاً خوبی از خود بر جای گذاشت؛ 14 گل و 10 پاس گل در لیگ برتر اما این اعداد در مقایسه با دوران طلایی او در سیتی، رنگ می‌بازند. بین سال‌های 2017 تا 2020، استرلینگ در هر فصل بالای 17 گل به ثمر رساند و جزو بازیکنان کلیدی تیم گواردیولا بود. او در کنار ستارگانی چون کوین دی‌بروینه و سرخیو آگوئرو، قطعه‌ای مهم از پازل موفق‌ترین دوران تاریخ باشگاه محسوب می‌شد.
با این حال استرلینگ هرگز شخصیتی محبوب میان هواداران نبود. سبک بازی‌اش گاهی اغراق در حرکات و آن پنالتی معروف مقابل شاختار، وجهه‌اش را خدشه‌دار کرد اما حتی منتقدانش هم نمی‌توانند منکر تأثیر عمیق او در دوران طلایی سیتی شوند.
چلسی آشفته؛ زمین ناهموار برای بازسازی ستاره‌ها
پس از انتقال به لندن، استرلینگ دیگر آن بازیکن درخشان سابق نبود. دلیل این افت روشن است؛ از یک سیستم منظم و دقیق گواردیولا، وارد هرج‌ومرج چلسیِ بولی شد. مربیان یکی پس از دیگری آمدند و رفتند. توخل، پاتر، لمپارد، پوچتینو و هریک فلسفه‌ای متفاوت داشتند. در این بین بولی بی‌محابا میلیون‌ها پوند خرج کرد و ده‌ها بازیکن جدید به ترکیب وارد کرد. نتیجه؟ بی‌ثباتی کامل. در این فضای ناپایدار، تنها چهره‌ای که موفق به تثبیت جایگاه خود شد کول پالمر بود. باقی بازیکنان از جمله استرلینگ درگیر روزمرگی و سقوط تدریجی شدند.
آرسنال؛ فصل کابوس‌وار یک ستاره فراموش شده
با روی کار آمدن انزو مارسکا در تابستان 2024، استرلینگ رسماً از برنامه‌های تیم کنار گذاشته شد. سرانجام باشگاه تصمیم گرفت او را به صورت قرضی راهی آرسنال کند اما حتی این انتقال نیز پر از ابهام بود. توپچی‌ها تنها 30 درصد دستمزد او را پرداخت کردند و چلسی، بقیه را بر عهده گرفت.
رحیم وعده داد که در آرسنال باز خواهد درخشید اما آن‌چه رخ داد، چیزی نبود جز سقوط آزاد. او در 17 بازی لیگ، حتی یک گل هم نزد و در بسیاری از مسابقات، عملاً حضورش مثل بازی با 10 نفر بود. این عملکرد ناامیدکننده، آرتتا را مجبور کرد تا از میکل مرینو در خط حمله استفاده کند؛ تصمیمی عجیب که نتیجه داد. مرینو دو گل زد و بعدها به مهاجم کلیدی آرسنال در لیگ قهرمانان اروپا بدل شد.
بازگشت به چلسی؛ یک مشکل بزرگ به اسم قرارداد
با پایان فصل، استرلینگ به استمفورد بریج بازگشت. باشگاه اکنون در موقعیت بغرنجی قرار دارد؛ چه کسی حاضر است بازیکنی را بخرد که نه در زمین مفید است و نه دستمزد معقولی دارد؟ گزارش‌هایی مبنی بر علاقه فولام و وستهام منتشر شد اما هیچ‌‌یک حاضر به پرداخت بخشی از حقوق او نشدند. گزینه عربستان نیز رد شد و استرلینگ ترجیح داد در لندن بماند، حتی اگر فقط تمرین کند.
چلسی حالا حتی پیشنهاد پرداخت 10 میلیون پوند برای فسخ قرارداد او را هم بررسی می‌کند اما منطقی نیست که رحیم با این شرایط موافقت کند؛ او می‌تواند بدون بازی کردن تا سال 2027 بیش از 30 میلیون پوند دیگر به دست آورد. وقتی یک بازیکن همه چیز را برده، تنها چیز باقی مانده پول است.
استرلینگ، نماد یک سیستم معیوب
نمونه استرلینگ، آینه‌ای تمام‌نما از اشکالات ساختاری در لیگ برتر است؛ باشگاه‌هایی با بودجه‌های کلان که بدون برنامه‌ریزی ستاره می‌خرند و در نهایت درگیر قراردادهایی می‌شوند که خود ساخته‌اند. رحیم استرلینگ را نمی‌توان به تنهایی مقصر دانست. هر بازیکنی با عقل سلیم، چنین قرارداد پرسودی را امضا می‌کرد اما مدیریت اشتباه، فقدان ثبات و وسوسه‌های مالی، باعث شد که یک ستاره بین‌المللی، در عرض سه سال به چهره‌ای مطرود تبدیل شود. بازیکنی که نه در زمین جایی دارد، نه در دل هواداران.
انتهای پیام/
