مهدی فدایی در گفتگو با سرویس‌خبری مهر اظهار کرد: این بیماری یه قدری دردناک است که افراد مبتلا به آن حتی نمی‌توانند دست خود را برای شانه کردن موهای خود بالا ببرند.
وی توضیح داد: در شانه یخ زده بافت مفصل شانه رنگش رو به قرمزی و صورتی می‌رود، ضخیم‌تر و سفت‌تر، و فضای مفصلی کوچک‌تر می‌شود و این فضای کم اجازه حرکت کافی به مفصل شانه نمی‌دهد و باعث یخ زدن شانه می‌گردد.
متخصص ارتوپد گفت: علت دقیق شانه یخ‌زده هنوز به طور کامل مشخص نیست، اما درد مشخص‌ترین نشانه بروز این بیماری است. عواملی مانند بی‌حرکتی طولانی مدت شانه، دیابت، اختلالات تیروئید، در سنین ۴۰ تا ۶۰ سالگی نقش مهمی در بروز این بیماری دارد و مطالعات نشان داده است این بیماری در زنان شایع‌تر از مردان است و معمولاً در سنین میان‌سالی بروز می‌کند.
فدایی از درد و قفل شدن لحظه‌ای دامنه حرکت شانه که به تدریج شروع می‌شود و در شب‌ها تشدید می‌یابد به‌عنوان مهمترین علامت بروز این بیماری نام برد.
وی با اشاره به اینکه شانه یخ زده در چند مرحله شروع و در صورت درمان به پایان می‌رسد توضیح داد: اولین مرحله این بیماری شروع یخ زدگی است که شامل درد و کاهش تدریجی دامنه حرکتی شانه است که در این مرحله کپسول مفصل شانه دچار گرفتگی سنگینی می‌شود و رنگ آن از حالت غضروفی، صورتی رنگ می‌شود و دومین مرحله، یخ زدن شانه است که در این مرحله درد شانه گاهی کاهش می‌یابد اما سفتی و محدودیت حرکت باقی می‌ماند و مرحله سوم ذوب است که مربوط به بهبود تدریجی حرکت شانه در صورت درمان است.
فدایی از انجام فعالیت‌های مستمر با دامنه حرکتی تکراری و محدود از جمله خرد و رنده کردن مواد غذایی سفت مثل آشپزها، رنگ کاری و ا ره کردن مثل نجارها، عدم تحرک شانه و ثابت نگه داشتن آن در طولانی مدت مثل گچ گرفتن از دیگر علت‌ها برای بروز این بیماری نام برد.
این متخصص ارتوپدی ادامه داد: این بیماری اغلب با درمان مناسب طی ۱ تا ۳ سال بهبود می‌یابد، اما بدون درمان ممکن است منجر به عوارض و محدودیت دائمی حرکت شود.
وی تاکید کرد: در مراحل پیشرفته بیماری، عضلات پیرامون شانه به دلیل عدم استفاده و محدودیت حرکت ضعیف می‌شوند بطوری که خستگی و ضعف عضلانی در این منطقه زیاد تر و عضله بیمار تر می‌شود و فرصت برای درمان را از بیمار می‌گیرد.
این متخصص با بیان که ورزش شانه و گردن بهترین راه پیشگیری و درمان برای افراد است تصریح کرد: درمان غیر جراحی این بیماری ممکن است شامل فیزیوتراپی، ورزش، داروها، تزریقات موضعی، تزریق محلول نمک، و در موارد شدیدتر، جراحی باشد.
