به گزارش پایگاه خبری خبرآنی به نقل از نیواطلس، بدن انسان به خصوص روده او مملو از میکروب است و مزایای فراوانی دارند. بدن انسان برای آنکه بتواند به راحتی با این میکروب ها همزیستی داشته باشد، باید بداند این ساکنان کوچک چه فعالیتی انجام می دهند. هم اکنون محققان می دانند هنگامیکه مواد غذایی خاصی به روده می رسد، سیگنالی به مغز فرستاده می شود و در نتیجه آن اشتها و هوس به غذایی خاص به وجود می آید. درهمین راستا محققان می خواهند بدانند آیا بدن انسان فعالیت میکروبی را به طور واقعی حس می کند و رفتار را براساس آن تغییر می دهد؟
پاسخ به این سوال مثبت است. اکنون محققان دانشگاه دوک یک حس ششم به نام حس نوروبیوتیک کشف کرده اند که به مغز اجازه می دهد تا نسبت به پیام های میکروبی پاسخ آنی بدهند. هسته این اکتشاف سلول های نوروپاد هستند که مانند کارآگاهان روده عمل می کنند. آنها نوع خاصی از پروتئین تولیدی توسط میکروب ها را رصد می کنند و سیگنال هایی مستقیم به مغز می فرستند. در نتیجه این پیام ها، مغز انسان به روزرسانی هایی آنی دریافت می کند که در کنترل اشتها تاثیر دارد و روی انتخاب غذای فرد تاثیر می گذارد. بنابراین هوس میان‌وعده بعدی فرد تا حدی تحت تأثیر «گفت‌وگوی میکروسکوپی» داخل روده باشد.
هنگامیکه فرد غذا می خورد نوع خاصی از باکتری روده پروتئینی به نام فلاژین آزاد می کند که یک مولکول قدیمی است که به حرکت باکتری کمک می کند. اما بدن انسان در حال استراحت نیز حسگرهای روده خاصی به نام نوروپاد دارد که با گیرنده های TLR5 این سیگنال را دریافت می کند. در مرحله بعد آنها پیامی را به عصب های واگ می فرستند که مسیر سریع و مستقیم به مغز شما است. در نتیجه ممکن است مغزتان این پیام را دریافت کند که کمی کمتر میان‌وعده بخورید.
محققان در یک آزمایش چند موش را شبانه روز ناشتا نگه داشتند و سپس مقدار کمی پروتئین فلاژلین را مستقیماً به روده بزرگ آنها تزریق کردند. در نتیجه موش‌ها کمتر غذا خوردند. این امر نشان می‌دهد این پروتئین به ارسال سریع سیگنال «ما سیر هستیم» به مغز کمک کرده است. در همین حال، موش‌هایی که گیرنده TLR5 را نداشتند، به این سیگنال واکنشی نشان ندادند و به خوردن ادامه دادند و حتی وزنشان افزایش یافت. این بدان معناست که بدون گیرنده TLR5، سیگنال روده نادیده گرفته می‌شود.
دکتر دیگو بوهورکز که نخستین بار در سال ۲۰۱۵ سلول‌های نورپاد را شناسایی کرد، نشان داد که این سلول‌ها می‌توانند در عرض چند میلیونم ثانیه بین قند واقعی و شیرین‌کننده‌های مصنوعی تمایز قائل شوند. این یعنی میل شما به شیرینی ممکن است بیشتر از روده‌تان نشأت گرفته باشد تا از سلول‌های چشایی.
اکنون محققان تیم او نشان داده اند این سلول ها نه فقط در آنچه فرد می خورد، بلکه در میزان آن نیز راهنمایی می کنند.
همچنین تحقیق روی فلاژلین‌هایی تمرکز داشت که توسط باکتری بیماری‌زای سالمونلا تایفی‌موریوم تولید می‌شوند. اما مشخص شد که همه فلاژلین‌ها یکسان نیستند. باکتری‌های مختلف فلاژلین‌های متفاوتی تولید می‌کنند و هر پروتئین تأثیر منحصر به فرد خودش را روی روده دارد. این تنوع، سیستم ارتباط روده به مغز را جالب تر و پیچیده‌تر می‌کند.
همان‌طور که محققان بیان کرده‌اند، این سیستم مشابه استفاده ما از سایر حواسمان مانند بینایی، شنوایی، بویایی، چشایی و لامسه برای درک جهان است. اما این حس از جایی غیرمنتظره یعنی روده سرچشمه می گیرد.
بنابراین می توان گفت شکم فرد فقط وظیفه هضم غذا را ندارد، بلکه در حال رمزگشایی و تفسیر جهان اطراف است.
