به گزارش پایگاه خبری خبرآنی، در روزهای شنبه و یکشنبه آینده آخرین دور از مسابقات فرمول یک پیش از تعطیلات تابستانی سنتی برگزار خواهد شد. این بار، مقصد تیم‌ها و هواداران گرندپری مجارستان است که در حومه شهر بوداپست در پیست معروف «هانگارورینگ» به انجام خواهد رسید.
دقیقاً یک سال پیش، در همین پیست اسکار پیاستری نخستین پیروزی خود را در رقابت‌های فرمول یک جشن گرفت، اتفاقی که اکنون پس از گذشت یک فصل پر فراز و نشیب، او را به صدر جدول قهرمانی رسانده و به مدعی اصلی کسب عنوان تبدیل کرده است. پیاستری پس از پایان گرندپری بلژیک گفت: بازگشت به بوداپست برایم فوق‌العاده خواهد بود. من نخستین پیروزی‌ام را آنجا کسب کردم و خاطرات زیادی از آن دارم.
اتفاقات آن مسابقه به سادگی فراموش نخواهند شد، چرا که یکی از متفاوت‌ترین و دراماتیک‌ترین رقابت‌های فصل گذشته بود. در ادامه، نگاهی داریم به جزئیات آن روز تاریخی در هانگارورینگ.
تقابل‌های درون‌تیمی؛ نوریس در آستانه قهرمانی، پیاستری در مسیر صعود
تا پیش از آغاز گرندپری مجارستان، تیم مک‌لارن موفق شده بود قابلیت‌های شاسی جدید خود را به خوبی آشکار کند و در برخی رقابت‌ها حتی از ردبول پیشی بگیرد. با این حال، تنها پیروزی واقعی تیم در آن مقطع، در گرندپری میامی ثبت شده بود.
در مسابقه اتریش، لاندو نوریس تا آستانه پیروزی پیش رفت، اما برخورد با فرستاپن باعث شد تا جایگاه اول به راسل برسد. در سیلورستون نیز نوریس تا دور پایانی در کورس قهرمانی بود، اما در نهایت با جایگاه سوم به کار خود پایان داد. با وجود این ناکامی‌ها، نوریس تا پیش از مسابقه مجارستان تنها 84 امتیاز با فرستاپن فاصله داشت، در حالی که هنوز 12 مسابقه تا پایان فصل باقی مانده بود و سرعت مک‌لارن نویدبخش روزهای بهتر.
در مرحله تعیین خط در بوداپست، نوریس موفق شد پوزیشن را از آن خود کند، پیاستری دوم شد و فرستاپن با وجود تلاش‌های فراوان به مقام سوم رضایت داد. رقابت سه راننده در نخستین پیچ مسابقه نفس‌گیر بود. پیاستری موفق شد جلو بیفتد، نوریس در تلاش برای مسدود کردن راه هم‌تیمی خود ناکام ماند و فرستاپن در پیچ اول به بیرون از پیست پرتاب شد و برای جلوگیری از جریمه مجبور شد جایگاه خود را بازگرداند، اقدامی که تا دور چهارم طول کشید، زمانی که پیاستری فاصله‌ای نزدیک به سه ثانیه ایجاد کرده بود.
دستور تیمی در دل رقابت
در میانه مسابقه، همه چیز وارد فاز استراتژیک شد و فاصله میان پیاستری و نوریس به 1.8 ثانیه کاهش یافت. در دور 45، نوریس به پیت استاپ فراخوانده شد تا از خطر آندرکات همیلتون در امان بماند، اما این تصمیم باعث شد که تیم عملاً رقابت با هم‌تیمی را در اولویت دوم قرار دهد. سه دور بعد، پیاستری نیز وارد پیست شد، اما این بار پشت سر نوریس به پیست بازگشت. تیم مک‌لارن برای حفظ نظم درون‌تیمی از لاندو خواست تا جایگاه خود را به پیاستری بازگرداند.
ویلیام جوزف مهندس مسابقه نوریس به او گفت: اسکار تازه توقف کرده و پشت سر توست. دوست داریم به ترتیب قبلی بازگردیم، البته هر وقت که برای تو مناسب است.
اما نوریس در برابر این درخواست مقاومت کرد. حتی زمانی که جوزف از او خواست تایرهایش را در پیچ‌های چهار و 11 محافظت کند، نوریس به شوخی پاسخ داد: اول باید او را به پیت می‌نامیدی، مگر نه؟ خب، شاید برای من مهم باشد.
در حدود 20 دور بعدی، لاندو عملاً از اجرای دستور امتناع کرد تا جایی که مهندس او ناچار شد رادیو را چک کند که آیا اصلاً کار می‌کند یا نه. در نهایت، جوزف با لحنی ملتمسانه گفت: می‌دانم که کار درست را انجام خواهی داد. تو به اسکار و تیم نیاز خواهی داشت. قهرمانی‌ها را به تنهایی نمی‌توان برد. لطفاً بگذار از تو عبور کند.
سرانجام در دور 68 لاندو تسلیم شد، پدال گاز را رها کرد و راه را برای پیاستری باز کرد. اسکار پیشتاز شد و اولین پیروزی‌اش را در فرمول یک به نام خود ثبت کرد.
پیامدهای اخلاقی و رقابتی یک تبادل
پس از مسابقه، انتقادهای زیادی متوجه تیم مک‌لارن شد. بسیاری معتقد بودند که با صدور این دستور تیمی، نوریس را که هنوز از نظر تئوری شانس قهرمانی داشت، از هفت امتیاز حیاتی محروم کردند. خود نوریس نیز از رفتار تیم گلایه داشت و معتقد بود اگر اجازه می‌دادند رقابت آزاد باقی بماند، می‌توانست با سرعت بالایش در پایان مسابقه حتی پیاستری را پشت سر بگذارد و پیروز شود.
در پایان آن رقابت، فرستاپن که با همیلتون برخورد کرده بود، به مقام پنجم رسید و فاصله‌اش با نوریس به 76 امتیاز کاهش یافت. در هفته‌های بعد، اختلاف به 47 امتیاز رسید اما گرند پری بارانی سائوپائولو و چند اشتباه از سوی نوریس، عملاً به شانس قهرمانی او پایان داد. در نهایت، تبادل جایگاه در بوداپست، برخلاف آنچه تصور می‌شد، تأثیر سرنوشت‌سازی در نتیجه قهرمانی نداشت.
اظهارنظر نوریس و پیاستری یک سال بعد از مسابقه مجارستان
نوریس در پایان مسابقه گفت: می‌دانم اسکار در گذشته برای من چه کرده بود. به من گفته شد که باید به او اجازه عبور بدهم و این کار را کردم. وقتی برای پیروزی می‌جنگی، پذیرش این موضوع سخت است، اما باید خودت را جای هم‌تیمی‌ات بگذاری. همه ما رانندگان خودخواه هستیم اما گاهی باید کار درست را انجام داد.
پیاستری نیز با لحنی فروتنانه یک سال پس از پیروزی‌اش با یادآوری آن روز اظهار داشت: در آن لحظه، احساس غرور و آرامش داشتم. وقتی صبح از خواب بیدار شدم، برای اولین بار حس کردم برنده یک گرندپری هستم. جشن بزرگی نگرفتم. در واقع، با چند راننده دیگر از مجارستان پرواز کردیم و پروازمان هم با سه ساعت تأخیر همراه بود!
وی افزود: پیام‌های زیادی دریافت کردم، از دوستان، خانواده و حتی از سباستین فتل، کسی که قبلاً با او حرف نزده بودم. من برای خودم یک نسخه جایزه ساختم و آن را روی طاقچه گذاشتم. حتی آن کلاه ایمنی را هم دیگر هیچ‌وقت استفاده نکردم. همانی است که در پایان مسابقه بود و همیشه برایم خاص خواهد ماند.
انتهای پیام/
