به گزارش خبرنگار خبرآنی؛ منطقه غرب آسیا طی روزهای اخیر، شاهد یکی از شدیدترین و پربسامدترین درگیری‌های نظامی چند دهه اخیر بود؛ جنگی که با تجاوز آشکار رژیم صهیونیستی به زیرساخت‌های نظامی و هسته‌ای و مناطق مسکونی ایران آغاز شد و به مدت دوازده روز میان جمهوری اسلامی ایران و رژیم اشغالگر قدس جریان یافت. در جریان این رویارویی، برای نخستین‌بار زیرساخت‌های علمی، فناورانه، صنعتی و اقتصادی سرزمین‌های اشغالی هدف موشک‌های ایران قرار گرفت.
جمهوری اسلامی ایران در واکنش به این تجاوز و در چارچوب اصل دفاع مشروع، با اتکا به توان موشکی، پهپادی و فناوری‌های بومی خود، عملیات وعده صادق ۳ را طراحی و اجرا کرد؛ عملیاتی که در آن، بیش از ۵۰۰ موشک نقطه‌زن و هزار پهپاد تهاجمی به سمت خاک فلسطین اشغالی شلیک شد. برخلاف عملیات‌های وعده صادق ۱ و ۲ که تمرکز عمدتاً بر اهداف نظامی معطوف بود، این‌بار مراکز فرماندهی، زیرساخت‌های انرژی، خطوط تولید صنایع پیشرفته و مراکز تحقیقاتی و فناوری در قلب تل‌آویو، حیفا و بئرشبع در لیست اهداف قرار گرفتند.
با فروکش کردن آتش جنگ و نمایان شدن ابعاد ویرانی، مشخص شد که یکی از مهم‌ترین بخش‌هایی که با نهایت دقت هدف حملات ایران قرار گرفته، صنعت فناوری پیشرفته رژیم صهیونیستی است؛ بخشی که هم از لحاظ اقتصادی و هم از نظر امنیتی، ستون فقرات قدرت اشغالگران صهیونیست محسوب می‌شود.
خبرنگار خبرآنی در این نوشتار کوتاه، با استناد به داده‌های رسمی منتشرشده توسط منابع عبری‌زبان، رسانه‌های بین‌المللی و سایر مراجع معتبر، ابعاد این خسارات، نوع اهداف مورد حمله، اثرات آن بر فعالیت‌های علمی و فناورانه و پیامدهای بلندمدت آن برای ساختار فناورانه سرزمین‌های اشغالی را بررسی خواهد کرد.
حمله به مؤسسه وایزمن: ضربه‌ای به مغز علمی رژیم
وبگاه خبری هاآرتص در تاریخ ۱۷ ژوئن و روزنامه تایم آف اسرائیل در روز ۲۹ ژوئن در گزارش‌های جداگانه تأیید کردند که مؤسسه علمی وایزمن واقع در رحووت، از اصلی‌ترین پایگاه‌های علمی و پژوهشی رژیم صهیونیستی، هدف حمله موشکی مستقیم قرار گرفته است. بر اساس گزارش‌های منتشر شده، حدود ۴۵ آزمایشگاه در جریان این حمله موشکی به‌طور کامل تخریب و بیش از ۲۰ آزمایشگاه دیگر نیز به شدت آسیب دیدند. کارشناسان مجموع خسارات وارده به این تأسیسات را بالغ بر ۵۷۰ میلیون دلار برآورد می‌کنند.
مؤسسه وایزمن به‌عنوان بازوی علمی صنایع نظامی رژیم صهیونیستی شناخته می‌شود و نقش برجسته‌ای در توسعه فناوری‌های استراتژیک این رژیم دارد. پژوهش‌های بنیادین این مؤسسه در حوزه‌هایی مانند فیزیک، زیست‌فناوری و هوش مصنوعی، پشتوانه فناوری‌های نظامی اسرائیل بوده است؛ برای نمونه، از وایزمن به عنوان «مغز علمی-نظامی» اسرائیل یاد می‌شود که در توسعه سامانه‌های هماهنگ‌سازی حملات هوایی، فناوری پهپادها، ابزارهای پیشرفته‌ی ردیابی و جنگال و حتی تحقیقات مرتبط با برنامه هسته‌ای این رژیم مشارکت داشته است.
دانشگاه بن‌گوریون و پارک فناوری گاو-یام نگب: تهاجم به پیشرانه سایبری رژیم
روزنامه تایم آف اسرائیل در گزارش دیگری به تاریخ ۲۵ ژوئن ژوئن اعلام کرد که منطقه بئرشبع، روز ۱۹ ژوئن، هدف حملات موشکی ایران قرار گرفته و در پی آن دانشگاه بن‌گوریون دچار خسارات جدی شده است. بر اساس این گزارش، شش آزمایشگاه به‌طور کامل تخریب و ۹ آزمایشگاه دیگر در این حمله دچار آسیب شده‌اند. همچنین ۳۰ ساختمان دانشگاهی آسیب شدید دیده‌اند.
همچنین، وبگاه خبری تحلیلی «The Crandle» با انتشار گزارشی در روز ۱ جولای، اعلام کرد که پارک فناوری گاو-یام نگب که محل استقرار شرکت‌های سایبری و امنیتی همکار با ارتش رژیم صهیونیستی و موساد است، به‌شدت آسیب دیده و چندین شرکت فعالیت خود را به دلیل حجم بالای تخریب متوقف کرده‌اند. به گفته منابع عبری، ارزیابی خسارات در بئرشبع هنوز ادامه دارد و ممکن است به صدها میلیون شِکل برسد.
دانیل خامویتس، رئیس اتحادیه دانشگاه‌های رژیم صهیونیستی در گفتگو با روزنامه هاآرتص، با اشاره به حملات بئرشبع گفت: «تمام دانشکده پزشکی آسیب دیده و ما نمی‌دانیم چگونه به آموزش برگردیم. شش آزمایشگاه به طور کامل تخریب شده‌اند. امواج انفجار به آن سوی خیابان رسیده و به ۳۰ ساختمان از ۶۰ ساختمان پردیس خسارت زده است.»
اهداف راهبردی عملیات وعده صادق ۳: از تل‌آویو تا حیفا
به گزارش وبگاه خبری تحلیلی «The Crandle»، علاوه بر مؤسسه وایزمن و پارک فناوری گاو-یام نگب، دانشگاه تل‌آویو نیز بر اثر اصابت موشک دچار خساراتی به خوابگاه‌ها و فضاهای آزمایشگاهی شده است. همچنین روزنامه تهران تایمز طی روزهای اخیر در گزارشی تفصیلی از خسارات وارد شده به منطقه صنعتی کریات‌گات و کارخانه‌های تولید تراشه آن، از جمله تأسیسات مرتبط با صنایع نظامی، خبر داد؛ خساراتی که منجر به تعطیلی موقت خطوط برخی تولید شده است.
همچنین کارخانه‌های وابسته به شرکت دفاعی رافائل در حیفا نیز طی روزهای جنگ هدف مستقیم موشک‌های ایرانی قرار گرفتند و برخی واحدهای تولیدی این شرکت از کار افتادند.
ارزیابی خسارات و پیامدها
بر اساس گزارش وبگاه بلومبرگ در تاریخ ۲۶ ژوئن، شای آهارونوویچ، رئیس اداره مالیات رژیم صهیونیستی، میزان خسارت مستقیم کلی وارد شده به سرزمین‌های اشغالی در نتیجه جنگ ۱۲ روزه را رقمی بالغ بر ۳ میلیارد دلار اعلام کرد و گفت که بیش از ۴۰ هزار مطالبه خسارت از دولت صهیونیستی به ثبت رسیده است.
همچنین، بزالل اسموتریچ، وزیر دارایی رژیم صهیونیستی نیز در یک کنفرانس مطبوعاتی اعلام کرد که هزینه جنگ می‌تواند تا ۱۲ میلیارد دلار باشد. با این وجود، رقم نهایی هر چه که باشد، بی شک جنگ با جمهوری اسلامی ایران چالشی بزرگ برای اقتصادی است که پیش از این نیز به دلیل ۲۰ ماه درگیری گسترده‌تر با حماس و حزب‌الله در نوار غزه و سوریه تحت فشار بوده است.
بازتعریف بازدارندگی از مسیر فناوری
جنگ ۱۲ روزه ژوئن ۲۰۲۵ را باید نقطه عطفی در بازتعریف مفهوم بازدارندگی در منطقه دانست؛ نقطه‌ای که در آن نه‌تنها برتری نظامی کلاسیک به چالش کشیده شد، بلکه مفهوم «امنیت فناورانه» نیز زیر سوال رفت. جمهوری اسلامی ایران با بهره‌گیری هوشمندانه از ظرفیت‌های موشکی نقطه‌زن، شبکه پهپادی منسجم و اطلاعات دقیق از ساختار زیرساختی دشمن، توانست اهدافی را مورد اصابت قرار دهد که پیش از این در محاسبات نظامی، خارج از دایره خطر قلمداد می‌شدند. مؤسسات علمی، مراکز تحقیقاتی، پارک‌های فناوری و زیرساخت‌های سایبری که شالوده قدرت نرم و سخت اشغالگران را تشکیل می‌دادند، با دقت انتخاب شدند و با خسارات سنگین روبه‌رو شدند.
این حملات پیام آشکاری را در خود داشت: بازدارندگی دیگر صرفاً به معنای توان پاسخ به حملات نظامی کلاسیک نیست، بلکه امروز قدرت بازدارندگی در توانایی انهدام زیرساخت‌های هوشمند، تضعیف پیشران علمی-فناورانه دشمن و وارد کردن ضربات عمیق به شبکه تصمیم‌سازی و فرماندهی آن نهفته است. از همین روی، می‌توان نتیجه گرفت که اقدام ایران، فراتر از پاسخ‌گویی صرف به یک تجاوز بود؛ این اقدام یک بازآرایی در معادله قدرت و امنیت در منطقه به‌شمار می‌آید که در آن، ابزارهای فناورانه هم به‌عنوان هدف و هم به‌عنوان ابزار جنگ مطرح شده‌اند.
همچنین جمهوری اسلامی ایران، با این عملیات، نشان داد که توان هدف‌گیری دقیق اعماق استراتژیک رژیم صهیونیستی را داراست؛ اهدافی که پیش از این در حاشیه امن تصور می‌شدند. از سوی دیگر، انتخاب هوشمندانه مراکز علمی و صنعتی به‌عنوان اهداف مشروع، ضمن نمایش توان دفاعی ایران در عرصه بین‌الملل، این پیام را نیز منتقل کرد که در صورت تداوم تجاوزات، نه‌تنها امنیت میدانی، بلکه بنیان‌های علمی و فناورانه رژیم اشغالگر نیز در تیررس قرار دارد.
