به گزارش پایگاه خبری خبرآنی به نقل از فیز، در این تحقیق از سلول‌های جزایر لانگرهانس کشت شده در آزمایشگاه استفاده شد. سلول‌های مذکور به کبد، یعنی جایی که در آن قرار دارند، تزریق شدند. طی یک سال بیشتر شرکت‌کنندگان دیگر لازم نبود انسولین تزریق کنند.
یکی از مزایای قابل‌توجه این روند جلوگیری سریع از کاهش خطرناک قند خون بود که هیپوگلیسمی نامیده می‌شود. تمام شرکت‌کنندگان قبل از دریافت سلول‌های تزریقی در سال قبل از آن حداقل دو بار دچار هیپوگلیسمی شدید شده بودند. اما پس از پیوند سلول‌های مذکور این رویداد در تمام شرکت‌کنندگان از بین رفت.
سلول‌های بنیادی را می‌توان تقریباً به هر نوع سلول دیگری تبدیل کرد. مزیت اصلی این روش آن است که محققان می‌توانند در آزمایشگاه سلول‌های درست، یعنی نمونه‌های مورد نیاز برای درمان بیماری را به مقدار مناسب تولید کنند. در خصوص افراد مبتلا به دیابت نوع یک نیز سلول‌های مورد نیاز جزایر لانگرهانس بودند که بیشتر آنها انسولین می‌سازند.
در این آزمایش سلول‌های کشت شده در آزمایشگاه در بدن انسان تزریق شدند. یکی از نقاط رایج برای چنین تزریقی یک رگ متصل به سلول‌ها در کبد است. در این روش مزیت اصلی نسبت به روش سنتی آن است که انسولین تزریقی به کبد بسیار بهتر از تزریق آن به زیرپوست عمل می‌کند. زیرا با این روش تولید بیش از حد گلوکوز کبدی را که اقدام اولیه انسولین برای اصلاح سطح قند خون است، متوقف می‌کند.
در تحقیق فعلی عملکرد سلول‌های پیوندی که به درمان XV-۸۸۰ مشهور است، طی سه ماه نخست بهبود یافت. سطح گلوکز خون نیز بهتر کنترل شد و در کنار آن هیچ عارضه شدید هیپوگلیسمی مشاهده نشد. همچنین نشانگر تولید انسولین نیز بهبود یافت.
شرکت‌کنندگان طی یک سال نخست پژوهش توانستند مقدار انسولین دریافتی را کاهش دهند و به‌تدریج دیگر نیازی به تزریق انسولین نداشتند.
مهم‌ترین وجه منفی این درمان آن است که تمام شرکت‌کنندگان باید داروهای سرکوب‌کننده سیستم ایمنی را تا زمانی که زنده هستند، مصرف کنند. این امر توانایی سیستم ایمنی برای شناسایی سلول‌های پیوندزده‌شده و حذف آنها کاهش می‌دهد که به نوبه خود ریسک ابتلا به عفونت و انواع خاصی از سرطان را بیشتر می‌کند. زیرا سیستم ایمنی نقشی مهم در حذف سلول‌های بالقوه سرطانی دارد.
در تحقیق جدید دو شرکت‌کننده فوت کردند. بررسی دقیق‌تر نشان داد مرگ آنها به درمان مرتبط نبوده است. همچنین بیشتر شرکت‌کنندگان معده درد داشتند و اسهال شایع‌ترین عوارض جانبی در ۱۱ نفر از ۱۴ نفر بود. بیش از نیمی از آنها همچنین سردرد و حالت تهوع داشتند.
