به گزارش پایگاه خبری خبر آنی، نشست «جنگ را اجتماعی کنیم» با حضور جمعی از فعالین اجتماعی، رسانه‌ای و اندیشکده‌ای در خانه اندیشه‌ورزان و به میزبانی «اندیشکده حکمرانی مشارکتی» برگزار شد.
میلاد گودرزی، مدیر این اندیشکده در ابتدای نشست ابراز داشت همانطور که ما تاکنون به دنبال یافتن راه‌هایی برای مشارکت جامعه در حل مسائل عمومی بوده‌ایم، امروز نیز می‌توانیم «جنگ» را به عنوان یک مسئله‌ی عمومی ویژه قلمداد کرده و در مواجهه با آن هم به دنبال مدل‌سازی مشارکت مردم و نخبگان باشیم. موضوع این نشست همین بوده و امروز می‌خواهیم به الگوهای مختلفی بپردازیم که می‌تواند مردم و نخبگان را درگیر جنگ کرده و به این ترتیب، مسائل جانبی به وجود آمده را با مشارکت آنها حل کند.
دومینویی از کارهای ساده‌ی حال‌خوب‌کن
محسن سلیمانی، پژوهشگر اندیشکده حکمرانی مشارکتی و دبیر نشست بیان داشت: روز گذشته به صورت اتفاقی در صف پمپ بنزین شاهد شربت پخش کردن پدر و دختری بودم که کاملاً دلی، در گرمای ظهر مشغول این کار بودند. از آنها فیلم گرفتم و در شبکه‌های اجتماعی به اشتراک گذاشتم که با اقبال گسترده‌ای رو به رو شد و از صداوسیمای خودمان تا بی بی سی هم آن را پخش کردند. بعد از آن خود من هم که مقداری هندوانه در منزل داشتم که از عید غدیر باقی مانده بود، از همین ایده الگو گرفتم و هندوانه‌ها را برش زده و بین مردم در صف‌های پمپ بنزین پخش کردم. هم فیدبک‌های مردم در صف بسیار مثبت بود و هم جالب بود که کاربر دیگری در شبکه‌های اجتماعی هم عکس من را گرفته بود و به اشتراک گذاشته بود. یعنی با همین کار در ظاهر کوچک و ساده، یک دومینوی خودجوش مهربانانه و حال‌خوب‌کن در این شرایط شکل گرفت.
نیاز به همبستگی ملی تکثر پذیر داریم
محمدرضا جلایی پور، فعال سیاسی و اجتماعی گفت: در این شرایط باید همبستگی ملی را تقویت و بازنمایی کرد. ما باید بتوانیم به یک «همبستگی ملی تکثر پذیر» دست پیدا کنیم. هر چقدر همبستگی ایرانیان بیشتر نمایش داده شود، اهداف اسرائیل از این جنگ دور از دسترس‌تر و ناممکن‌تر به نظر خواهد رسید. در همین راستا ما یک کمپین آنلاین راه‌اندازی کرده‌ایم، با عنوان «به نام ایران؛ همبستگی ملی، دفاع میهنی» که در نقطه شروع آن، برخی چهره‌ها و گروه‌های مرجع اجتماعی، با ارسال ویدئوهایی از خود، به آن پیوسته‌اند. اگرچه با مشکلاتی که برای اینترنت و شبکه‌های اجتماعی به وجود آمده کار سخت شده اما در تلاشیم که از طریق پلتفرم‌های داخلی و وی او دی‌ها کار را پیش ببریم.
«نوجوان» حق دارد با ترس خود مواجه شده و درباره آن حرف بزند
حسین حق‌پناه سردبیر برنامه «اشاره» شبکه امید گفت: ما در برنامه تلویزیونی خود که مخاطب آن نوجوانان هستند، بستری فراهم کرده‌ایم که نوجوانان تماس بگیرند و سوالات و دغدغه‌های ذهنی این روزهای خود را مطرح کنند. از احساسات و دلهره‌هایی که این روزها تجربه می‌کنند بگویند و پاسخ کارشناسان ما، از جمله روانشناسان را بشنوند. در فضای این روزها، در سطح اول باید در مورد «ایمان» بتوانیم با نوجوانان صحبت کنیم؛ در سطح بعدی باید بتوانیم از لحاظ روانشناختی برخورد درستی با آنها داشته باشیم. مثلاً نباید بگوییم جنگ ترس ندارد، اتفاقاً باید بگوییم ترسیدن یک چیز طبیعی در چنین شرایطی است و تو باید با آن مواجه شوی. بعد باید از او بپرسیم از چه چیزهایی ترس وجود دارد و برای از بین رفتن این ترس باید چه کرد. در نهایت باید نوجوان را به عرصه کنشگری برسانیم. باید نوجوان در صحنه ظاهر شود و بگوید من زنده‌ام و زندگی می‌کنم و همین زندگی را موضوع کنش گری‌ام قرار می‌دهم. شاید چیزی شبیه «بلاگری زندگی» در زمان جنگ که برخی کاربران نوجوان در غزه آن را انجام دادند. نکته دیگر این است که نوجوان ما بداند که تنها نیست؛ باید مثلاً کامنت‌های جوانان اروپایی و آمریکایی در حمایت از ایران و غزه و علیه اسرائیل را ببیند و بداند که ملت‌های جهان، برخلاف دولت‌هایشان، با ما همراه هستند.
خط مقدم جنگ تهران است؛ باید مستقیماً محله‌ها را فعال کنیم
ابراهیم نورمحمدی، فعال اجتماعی اظهار کرد: فعال اجتماعی و رسانه‌ای نباید صرفاً مشغول رصد اخبار جنگ باشد، چرا که صرف رصد کردن، افسردگی می‌آورد. نیروی اجتماعی و رسانه‌ای باید به میدان بیاید و در میدان فعالیت نشان دهد. این گروه‌ها باید نقاط آسیب دیده در جامعه را شناسایی کرده و بدون لزوم ایجاد ارتباط با مقامات و آقا بالا سرها، بروند فعال شوند. ما باید به صورت بی‌واسطه و از طریق رسانه، با مردم محلات برای به میدان آوردنشان گفتگو کنیم و با اقشار مختلف ارتباط بگیریم و حمایتشان را جلب کنیم. هر محله باید رسانه خود را داشته باشد و به مردم آگاهی و اطمینان و آرامش بدهد. البته رسانه فقط محدود به رسانه‌های مجازی و کانال‌های خبری نیست و می‌تواند در قالب یک کنش میدانی در یک محله خودش را نشان دهد.
زاویه‌ی دید ما به اتفاقات و پدیده‌های این روزها می‌تواند فضا را به کل متفاوت کند. مثلاً چالش صف پمپ بنزین را می‌توانیم این‌گونه ببینیم و روایت کنیم که ببینید مردم در صف ایستاده‌اند و نه تنها به هم بی‌احترامی نمی‌کنند و دعوایی نمی‌شود که شربت هم پخش می‌کنند. خط مقدم این جنگ تهران است؛ تنها جایی که مناطق مسکونی مورد حمله قرار گرفته‌است تهران است، باید روی تهران به طور ویژه کار کنیم.
«مناسک جنگ» دهه ۶۰ را احیا کنیم
مهدی بذرافشان، مربی سمپاد و فعال فرهنگی گفت: اول انقلاب، ما یک مسئول مسئولیت‌ناپذیر داشتیم به نام حضرت امام. انقلاب کرد و رفت به قم؛ بعد او را راضی کردند آمد به تهران. به او گفتند در شهر بمب‌گذاری می‌شود، گفت به من چه، من آخوندم فقط می‌توانم حرف بزنم؛ مردم مراقب خانه‌های اطراف خود باشند. جنگ شد، از او پرسیدند چه کنیم؟ گفت به من چه، جوانان بروند از کشورشان دفاع کنند. کالاهای اساسی نایاب شد، گفت به من چه، مردم محتکرین را معرفی کنند. مردم فهمیدند که این مملکت و حکومت از آن خودشان است و خودشان باید مملکت را اداره کنند. ما باید در این معنا پیرو خط امام باشیم. باید مردم را به میدان بیاوریم تا کنترل میدان را به دست بگیرند.
وی در ادامه بیان داشت: باید مناسک هشت سال جنگ خود را دوباره زنده کنیم. مثلاً در زمان جنگ یک تکه کلام «گفتن نگید!» مرسوم بود که مردم برای جلوگیری از نشر اطلاعات به دشمن، در پاسخ به سوالات دیگران از آن استفاده می‌کردند. شبیه همین «نمی‌دانم» که این روزها کمپین شده است. باید رفتگران شهرداری آنقدر آماده باشند که حتی نسبت به زباله‌های مشکوک یک خانه یا یک محله گزارش بدهند. باید یاد آن دهه ۶۰ را زنده کنیم و به همین واسطه، تجربه مشترک نسلی با نسل جدید بسازیم. ما باید برای نقش‌های مختلف اجتماعی، وظیفه طراحی کنیم. مثلاً یک مادر برای کودک خود قصه بگوید، قصه را هم ضبط کند و پخش کند. کاسب‌ها، معلمان و… هر کسی کاری را متناسب با جایگاه خود برای این روزها تعریف کرده و انجام دهد.
از تجربه دوران کرونا الگو بگیریم
سیدحسن موسوی‌فرد، دبیر اسبق جنبش عدالت‌خواه دانشجویی اظهار داشت: ما تجربه خوبی از دوران بحران کرونا داریم. مهم‌ترین آن این است که ما باید از کنش اجتماعی و مدیریت مردمی استفاده کنیم. مردم اگرچه در ترافیک و صف‌های پمپ بنزین و… قرار می‌گیرند، اما دریغ از یک مورد نزاع و درگیری. جامعه تصور یک بحران کوتاه مدت از این جنگ را دارد، اما باید جامعه را برای طولانی مدت شدن آن و همچنین از بین رفتن احتمالی زیرساخت‌های کشور آماده کرد. باید ساختارهای قرض‌الحسنه را حمایت و در این روزها از آنها استفاده کنیم، این ساختارها از افتادن مردم در پرتگاه فقر جلوگیری می‌کنند. پلتفرم‌های خدماتی باید گسترش بیشتری پیدا کنند و خدمات را به صورت گسترده‌تر ارائه دهند.
با زبان ارزش‌های نسل z با آنها صحبت کنیم
مجتبی فرهنگ، مدیر اندیشکده حکمرانی فرهنگی بیان داشت: ما باید بتوانیم عرصه کارهای فرهنگی را از مرکزگرایی سازمانی خارج کنیم و مردم را به سمت تولید محصولات فرهنگی با کیفیت هدایت کنیم. ما باید به سراغ ظرفیت‌های استفاده نشده ارتباط‌گیری برویم. مثلاً با نسل زد به زبان ارزش‌های خودش صحبت کنیم. اگر ملی‌گرایی برای او ارزش است، در این فضا با وی وارد دیالوگ شویم.
