به گزارش پایگاه خبری خبرآنی، چه سعادتی بزرگ‌تر از ایستادن در برابر خانه‌ی خداوند، جایی که قرن‌هاست میلیون‌ها قلب از هر نژاد و رنگ و زبان به سوی آن روانه شده‌اند؟ اینجا مسجدالحرام است؛ جایی که هر نفَس، لبریز از دعا و هر نگاه، لبالب از امید است. خانه‌ای ساده و صمیمی اما پرشکوه، کعبه، قبله‌ی آرزوها و محل وحدت دل‌ها.
ندای قرآن بلند است و آیه آیه در جانم می‌نشیند: «وَ أَذِّنْ فِی النَّاسِ بِالْحَجِّ...» «و در میان مردم بانگ برآور به حج…»، صدای زنگ کاروان‌هایی را می‌شنوم که در طول تاریخ با پای پیاده و کوله‌باری سنگین از رنج سفر، از دورترین نقاط عالم، فقط به یک عشق می‌آیند: حضور در حریم نور و مغفرت.
این مسیر، سفری است به ژرفای وجود؛ هر قدم بر خاک‌های مکه، تکرار لبیک است: «لبیک اللهم لبیک…».
در ازدحام میلیون‌ها زائر، هیچ کس گم نیست. همه مهمانند و همه یکدل، پیر و جوان، غنی و فقیر، در کنار یکدیگر طواف می‌کنند؛ سرتا پا سپیدپوش، از خود بریده و به خدا پیوسته. دست‌ها به ضریح کعبه می‌رسد، اشک‌ها جاری می‌شود، دل‌ها سبک و روح‌ها پرواز می‌کند. ذکر نام خداوند بر زبان‌ها می‌نشیند و قلب‌ها را وسعتی آسمانی می‌بخشد.
در این فضای معنوی، هر صدایی ذکر است، هر فریادی دعا، و هر سکوتی پر از اسرار الهی. یادگار پیامبران بزرگ، نشانه‌های توحید و تواضع، در گوشه‌گوشه مسجدالحرام موج می‌زند. عرفات و مشعر و منا، نام‌هایی آمیخته به سختی و عشق، خاطره‌ی تلاش ابراهیم و اسماعیل و هاجر را زنده می‌کنند.
اما حج، فراتر از طواف و سعی و قربانی است. اینجا، آنچه عطا می‌شود، آرامشی است از جنس یقین، حسی است از بازیافت خود در برابر عظمت حق. هرکه آمده، چیزی از خود را جا می‌گذارد و چیزی آسمانی با خود می‌برد؛ دلی پاک و عهدی نو با خدای مهربان.
کعبه‌ای که قرن‌هاست نقطه اتصال زمین و آسمان است، همچنان دل‌ها را می‌خواند: بیا که کعبه جز برای دلِ شکسته بنا نشده است.
انتهای پیام/
