به گزارش پایگاه خبری خبرآنی، طرفداران فرمول یک کم‌وبیش به نقطه‌ای رسیده‌اند که نقش بازیگران اصلی فصل 2025 را پذیرفته‌اند. مک‌لارن قدرتمندترین خودروی حال حاضر را دارد، مکس فرستاپن هلندی با خودرویی کاملاً متوسط همچنان همان راننده پرقدرت و مدعی قهرمانی است، فراری بیش از همیشه به سوق دادن لوئیس همیلتون به بازنشستگی زود هنگام نزدیک شده و رانندگان مرسدس با حال‌وهوای متفاوتی از پیست بیرون می‌آیند.
در این بین چیزی که حتی بی‌رحم‌ترین طرفداران فرمول یک هم تحملش را ندارند، نقش کمدی و درام این روزهای لاندو نوریس است؛ راننده بریتانیایی تیم مک‌لارن.
پسر جوان بامزه‌ای که به عنوان نوجوانی خجالتی، دوست‌داشتنی و بی‌تردید بااستعداد وارد فرمول یک شد و خیلی زود دل هر عاشق سرعتی را ربود اما حتی پس از آن‌که سرانجام لقب NoWins را کنار گذاشت و همچنان بابت سبک مسابقه‌ای‌اش نمرات بالایی می‌گرفت، این برداشت عمومی شکل گرفت که شخصیت او با «شخصیت یک قهرمان» هم‌راستا نیست؛ اینکه لاندو برای فرمول یک بیش از حد «ظریف» است.
و انصافاً خود او هم بی‌تقصیر نبود؛ واکنش‌های احساسی به انتقادها، رک‌گویی، وابستگی به نظر دیگران، خودسرزنشی و حتی گریه. اگر این ویژگی‌ها را لیست کنیم، متوجه می‌شویم که این «سوپ شخصیتی» چقدر برای منتقدانی مثل کریستین هورنر و هلموت مارکو اشتها برانگیز است.
سال لاندو نوریس
با این حال، عموم مردم که به طور کلی دید مثبتی نسبت به لاندو داشتند، امیدشان را از دست ندادند؛ مک‌لارن به زودی خودرویی خواهد ساخت که می‌تواند با ردبول رقابت کند و نوریس سرانجام ورق را برمی‌گرداند. خودش هم در پایان فصل 2024 گفته بود؛ «سال آینده، سال من خواهد بود.»
بیایید وارد «سال لاندو نوریس» شویم. در دنیایی که خودروی بریتانیایی در تمام معیارهای مسابقه‌ای بی‌نقص است: سرعت تک‌دور و مسابقه‌ای، مدیریت لاستیک‌ها، پنجره عملکرد وسیع، باله‌های انعطاف‌پذیر معروف، همه‌چیز مهیاست.
آیا خودِ لاندو نوریس هم با اوست؟ در چنین شرایط مساعدی، به‌نظر می‌رسد لاندوی راننده در دوراهی گرفتار شده است. کسی که با وجود قرار گرفتن در صدر جدول فرمول یک ناراضی است، هرچند دلش می‌خواهد فریاد بزند؛ «رفیق، تو تمام عمر حرفه‌ای‌ات را برای رسیدن به این نقطه تلاش کردی. حالا چی شده؟!»
در حرف‌هایش موجی از تردید و تنش عاطفی جاری‌ست؛ «احساس راحتی نمی‌کنم، ناراحتم... یه چیزی درست کار نمی‌کنه. واقعاً نمی‌دونم چرا. نمی‌تونم مثل فصل قبل رانندگی کنم. اون موقع می‌دونستم چطور باید از هر پیچ عبور کنم. کاملاً خودرو رو می‌فهمیدم، چی می‌شه، چرا می‌شه. الان همه چی برعکسه.» او پس از کسب جایگاه سوم در گرند پری بحرین گفت؛ «حتی نزدیک سطحی که تواناییش رو دارم هم نیستم و این واقعاً ناامیدکننده‌ست.»
نشانه‌های بیرونی این آشفتگی روانی هم مشهودند؛ درماتیلومانیا. در عکس‌های از لاندو نوریس مشخص است که این راننده با گاز گرفتن انگشت‌هایش به خودش آسیب می‌زند. رفتاری که اغلب نشانگر اضطراب مزمن است. دستکاری انگشت‌ها نوعی تلاش ناخودآگاه برای کاهش تنش و رسیدن به آرامش است. در روانشناسی، یک دلیل دیگر نیز مطرح شده؛ گرایش شدید به کمال‌گرایی.
مثلاً در عکسی از کنفرانس مطبوعاتی پس از اولین پیروزی‌اش در میامی 2024، نشانه‌های این رفتار کاملاً قابل مشاهده است.
حتی پس از همین مسابقه هم، زمانی که اسکار پیاستری، هم‌تیمی‌اش بالاتر از او ایستاد و لاندو دوم شد، می‌شد این تنش را دید. شماره 4 در طول جشن‌ها به وضوح غمگین بود و حتی برخی از آداب معاشرت اجتماعی را فراموش کرده بود.
در رسانه‌های بی‌رحم بریتانیایی، این نقاط ضعف حالا به یک الگوی تکراری تبدیل شده و بدون تحلیل عمیق، فقط بازگو می‌شوند. مثلاً دیلی‌میل درباره تصادف او در مرحله سوم تعیین خط گرند پری عربستان می‌نویسد؛ «آسیب خودرو کمتر از روان شکننده راننده‌اش بود.» همین رسانه‌ها قبلاً هم از لقب‌هایی مثل «بچه ننه»، «پسربچه شکست‌خورده»، «ضعیف» و «مشاور سلامت روان شما» برای توصیف نوریس استفاده کرده‌اند.
آیا لاندو نوریس تا ابد به عنوان یک راننده مستعد ولی فاقد «شخصیت قهرمانی» در ذهن طرفداران باقی خواهد ماند؟ شاید پاسخ این پرسش برای هر کسی متفاوت باشد، اما پیش از قضاوت باید منتظر ادامه فصل جاری فرمول یک بود.
انتهای پیام/
