به گزارش پایگاه خبری خبرآنی، پژوهشگران در این تحقیق از نانوذرات طلا به شکل نانومیله‌های طلا استفاده کرده‌اند که از طریق یک تزریق ساده داخل زجاجیه چشم، به شبکیه وارد می‌شوند. پس از این تزریق، از یک لیزر با طول موج نزدیک به مادون قرمز برای فعال‌سازی این نانوذرات استفاده می‌شود. این لیزر باعث ایجاد گرمای موضعی در نانوذرات طلا می‌شود که با تحریک نورون‌های باقی‌مانده در شبکیه، سلول‌های آسیب‌دیده را دور می‌زند و به این ترتیب می‌تواند به بازگرداندن بینایی کمک کند.
در آزمایشات پیش‌بالینی بر روی موش‌ها، پژوهشگران موفق به بازگرداندن پاسخ‌های بصری در شبکیه شدند که نشان‌دهنده کارایی بالای این روش بوده است. جیارویی نی در توضیح این نوآوری می‌گوید: «این روش می‌تواند یک راهکار کم‌تهاجمی برای درمان از دست دادن بینایی باشد که نسبت به روش‌های موجود، مزایای فراوانی دارد.»
یکی از بزرگ‌ترین مزایای این روش نسبت به روش‌های فعلی، کم‌تهاجمی بودن آن است. به طور معمول، پروتزهای شبکیه مانند آرایه‌های الکترودی نیاز به جراحی پیچیده و خطرناک دارند که علاوه بر هزینه‌های بالا، با خطراتی مانند خرابی دستگاه یا نیاز به برداشتن آن در طول زمان همراه است. همچنین، روش‌های جدیدتر مانند اپتوژنیتیک (Optogenetics) که به تغییرات ژنتیکی برای حساس کردن نورون‌های شبکیه به نور نیاز دارند، با چالش‌های ایمنی، اخلاقی و نظارتی روبه‌رو هستند.
اما روش پیشنهادی محققان براون، نیازی به جراحی یا تغییرات ژنتیکی ندارد و به همین دلیل می‌تواند روشی ایمن و قابل دسترس‌تر برای درمان اختلالات شبکیه باشد. این پژوهشگر در ادامه اضافه می‌کند: «تزریق درون‌زجاجیه‌ای یکی از ساده‌ترین و کم‌تهاجمی‌ترین روش‌ها در چشم‌پزشکی است و می‌تواند در درمان این بیماری‌ها تأثیرگذار باشد.»
اگرچه این روش در موش‌ها نتایج امیدوارکننده‌ای به همراه داشته است، اما کیفیت بینایی بازگردانده‌شده هنوز نیازمند بهبود است. پژوهشگران در تلاش هستند تا وضوح و دقت بینایی بازگردانی‌شده را افزایش دهند به‌گونه‌ای که افراد بتوانند چهره‌ها را شناسایی کنند یا متن‌ها را بخوانند.
جیارویی نی همچنین اشاره می‌کند که تحقیقات در حال حاضر به‌طور ویژه بر روی دژنراسیون‌های فتوپذیر مانند رتینیت پیگمنتوزا (Retinitis Pigmentosa) و دژنراسیون ماکولا مرتبط با سن (Age-related Macular Degeneration) متمرکز است. با این حال، محققان معتقدند که این روش ممکن است در آینده برای درمان اختلالات دیگر شبکیه مانند رتینوپاتی دیابتی (Diabetic Retinopathy) یا حتی افراد نابینا به دلیل آسیب‌ها و سکته‌ها نیز کاربرد داشته باشد. البته تحقیقات بیشتری برای ارزیابی این امکان نیاز است.
در حال حاضر این روش در مراحل ابتدایی قرار دارد و برای حرکت به سمت آزمایش‌های بالینی انسانی، نیاز به آزمایشات بیشتر و تأیید ایمنی و کارایی آن در مدل‌های حیوانی بزرگ‌تر دارد. پژوهشگران بر این باورند که این فرایند ممکن است چندین سال طول بکشد، اما آن‌ها امیدوارند که با بهبود سیستم لیزر و طراحی عینک‌های خاص، بتوانند به‌زودی این روش را در انسان‌ها آزمایش کنند.
این تحقیق می‌تواند تحول بزرگی در درمان بیماری‌های چشمی و بازگرداندن بینایی به افرادی که به دلیل اختلالات شبکیه دید خود را از دست داده‌اند، ایجاد کند. به نظر می‌رسد که در آینده‌ای نه‌چندان دور، نانوذرات طلا و فناوری‌های مشابه آن قادر خواهند بود تا مرزهای پزشکی را جابجا کرده و به راه‌حلی موثر و مقرون‌به‌صرفه برای درمان این بیماری‌های چشمی تبدیل شوند.
