به گزارش خبرنگار اجتماعی پایگاه خبری خبرآنی، این روزها مرور صفحات شبکه‌های اجتماعی یا پیام‌رسان‌ها، گاه به مواجهه‌ای تلخ با واقعیتی ناراحت‌کننده ختم می‌شود: تصاویر و ویدیوهایی از آزار و اذیت حیوانات بی‌پناه، که نه‌تنها احساسات عمومی را جریحه‌دار می‌کند، بلکه نشانه‌ای نگران‌کننده از افول وجدان انسانی در گوشه‌ای از جامعه است. از سگ و گربه‌های خیابانی تا پرندگان، الاغ‌ها و حتی حیوانات وحشی، هیچ‌کدام در امان نیستند؛ گاهی از سر تفریح، گاهی با نیت ثبت ویدئوی «پربازدید»، و گاهی هم به‌عنوان تخلیه خشم و عقده‌های روانی.
نکته هشداردهنده اینجاست که این رفتارهای خشونت‌بار، نه‌تنها در حال افزایش‌اند، بلکه در برخی موارد به نوعی «نمایش خشونت» بدل شده‌اند که در بستر اینترنت، بازنشر و حتی تشویق می‌شوند. کارشناسان اجتماعی و روان‌شناسان نسبت به پیامدهای این روند هشدار داده‌اند. پرسش اصلی اینجاست: آیا حیوان‌آزاری فقط یک جرم است، یا علامتی از بحران عمیق‌تری در روان انسان و ساختار جامعه ما؟
حیوان‌آزاری چیست؟
حیوان‌آزاری به هرگونه رفتاری گفته می‌شود که به‌صورت عمدی یا بر اثر بی‌توجهی، موجب رنج، درد، آسیب جسمی یا روانی به حیوانات شود. این رفتارها می‌تواند شامل ضرب‌وجرح، کشتن، نگهداری نامناسب، عدم تأمین غذا و آب، محروم‌سازی از درمان پزشکی، یا حتی استفاده از حیوانات در سرگرمی‌های خشونت‌آمیز باشد.
از نگاه حقوقی و روان‌شناسی، حیوان‌آزاری یک پدیده نگران‌کننده است که مرزهای اخلاقی، اجتماعی و سلامت روانی را در هم می‌شکند.
انواع حیوان‌آزاری
حیوان‌آزاری را می‌توان به دو نوع اصلی تقسیم کرد:
حیوان‌آزاری فعال (آگاهانه و عمدی):
ضرب‌وشتم یا شکنجه حیوانات
کشتن عمدی حیوانات بی‌پناه یا آسیب‌پذیر
آتش زدن، مسموم کردن، بریدن اندام‌ها
استفاده از حیوانات در دعواها و شرط‌بندی‌ها (مثل نبرد سگ‌ها یا خروس‌ها)
حیوان‌آزاری غیرفعال (بر اثر غفلت یا بی‌توجهی):
عدم تأمین غذا، آب و مراقبت‌های پزشکی
رهاسازی حیوانات خانگی در خیابان
نگهداری در محیط‌های کوچک، آلوده یا پرخطر
نگهداری حیوانات وحشی در خانه می‌تواند حیوان‌آزاری باشد؟
نگهداری حیوانات وحشی یا نامتعارف در خانه، در بسیاری از موارد می‌تواند نوعی حیوان‌آزاری محسوب شود؛ اما چرا؟
حیوانات وحشی مانند میمون‌ها، شیرها، پرندگان شکاری، خزندگان بزرگ یا حتی روباه‌ها و راکون‌ها، برای زندگی در محیط طبیعی با نیازهای خاصی مانند فضای گسترده، تعاملات اجتماعی خاص، تغذیه متنوع و آزادی حرکتی طراحی شده‌اند. نگهداری آن‌ها در قفس یا فضای محدود، باعث استرس مزمن، اختلال در رشد، و اختلالات رفتاری می‌شود.
نگهداری این حیوانات در خانه معمولاً با جدا کردن آن‌ها از محیط طبیعی یا مادرشان همراه است، که نوعی نقض حقوق حیوانات و دخالت مستقیم در چرخه طبیعی حیات است.
اغلب افرادی که حیوانات وحشی را نگه می‌دارند، تخصص، دانش دامپزشکی یا امکانات لازم برای تأمین نیازهای جسمی و روانی این حیوانات را ندارند. این مسئله می‌تواند منجر به بیماری، سوءِتغذیه یا حتی مرگ حیوان شود.
این حیوانات می‌توانند ناقل بیماری‌های خطرناک مشترک بین انسان و حیوان (مانند هاری، تب کریمه، یا زئونوزها) باشند و گاهی در شرایط خاص حمله‌ور شوند. در نتیجه، نگهداری آن‌ها نه‌تنها برای خود حیوان بلکه برای انسان نیز خطرناک است.
نظر قانون و سازمان‌های بین‌المللی
سازمان‌های جهانی مثل World Animal Protection و PETA به‌صراحت اعلام کرده‌اند که نگهداری حیوانات وحشی به‌عنوان حیوان خانگی، در اغلب موارد نوعی حیوان‌آزاری است. در بسیاری از کشورها، این کار ممنوع یا مشروط به مجوزهای بسیار سختگیرانه است.
ارتباط حیوان‌آزاری با اختلالات روانی
پژوهش‌های روان‌شناسی نشان داده‌اند که بسیاری از افرادی که مرتکب حیوان‌آزاری می‌شوند، دچار یکی از اختلالات روانی زیر هستند:
اختلال شخصیت ضد اجتماعی (ASPD): بی‌توجهی به حقوق دیگران، بی‌احساسی نسبت به رنج دیگران
سایکوپاتی (روان‌آزاری): رفتارهای بی‌رحمانه بدون احساس گناه یا پشیمانی
اختلال انفجاری متناوب (IED): بروز ناگهانی خشم‌های خشونت‌بار
اختلالات ناشی از آسیب‌های دوران کودکی: کودکانی که خشونت را تجربه کرده‌اند، ممکن است خشونت را نسبت به حیوانات تکرار کنند.
مطالعه‌ای از FBI نشان داده افرادی که در جوانی حیوان‌آزاری می‌کنند، با احتمال بیشتری در آینده مرتکب جنایت‌های خشن می‌شوند.
مطالعه‌ای در مجله Journal of Interpersonal Violence نشان داد کودکانی که در سنین پایین به حیوانات آسیب می‌رسانند، در بزرگسالی بیشتر در معرض بروز رفتارهای جنایی یا خشونت‌آمیز نسبت به انسان‌ها هستند. دکتر فرانک اسکارپیتو، روانشناس قانونی، تأکید می‌کند که حیوان‌آزاری به‌ویژه در دوران کودکی، اغلب بخشی از "سه‌گانه مک‌دونالد" است؛ نشانه‌ای ترکیبی از رفتارهای خطرناک که می‌تواند به سمت بزهکاری یا جنایت‌های خشن در بزرگسالی سوق دهد.
حیوان‌آزاری، مقدمه‌ای بر خشونت انسانی؟
در پرونده‌های متعددی از قاتلان سریالی یا مجرمان خشن، رفتارهای خشونت‌آمیز علیه حیوانات در کودکی یا نوجوانی آن‌ها مشاهده شده است. به‌عنوان مثال، "جفری دامر" یکی از بدنام‌ترین قاتلان سریالی آمریکا در نوجوانی حیوانات را شکنجه می‌داد.
به همین دلیل، روان‌شناسان و نیروهای پلیس در بسیاری از کشورها حیوان‌آزاری را یک «نشانگر اولیه» برای خشونت‌های جدی‌تر علیه انسان‌ها تلقی می‌کنند.
برخورد قانونی در کشورهای مختلف
در کشورهای پیشرفته، حیوان‌آزاری به‌عنوان یک جرم کیفری شناخته شده و برخوردهای شدیدی با مرتکبین صورت می‌گیرد:
ایالات متحده: طبق قانون PACT (مصوب 2019)، شکنجه حیوانات جرم فدرال محسوب شده و مجازات آن تا 7 سال زندان است.
بریتانیا: قانون حمایت از حیوانات در سال 2021 به‌روزرسانی شد و مجازات آزار حیوانات را به 5 سال زندان افزایش داد.
آلمان: قانون حمایت از حیوانات، هرگونه آزار عمدی یا نگهداری غیرقانونی را با جریمه سنگین یا زندان تا 3 سال مجازات می‌کند.
استرالیا: در برخی ایالت‌ها، آزار عمدی حیوانات حتی با محدودیت‌های اجتماعی، ثبت در سوابق کیفری و جریمه‌های مالی شدید مواجه می‌شود.
در مقابل، در برخی کشورهای در حال توسعه مانند ایران، حیوان‌آزاری هنوز به‌عنوان جرم مستقل در قوانین تعریف نشده، هرچند که طرح‌هایی برای تصویب قوانین حمایتی در جریان است.
حقوق حیوانات: بازتابی از وجدان جامعه
حقوق حیوانات بر اصل «حق زیستن بدون رنج» استوار است. این حقوق نه‌فقط به حیوانات، بلکه به شأن اخلاقی انسان‌ها و سلامت اجتماعی نیز مرتبط است. جوامعی که به حقوق حیوانات احترام می‌گذارند، در اغلب موارد از سطح بالاتری از همبستگی اجتماعی، آموزش عمومی و وجدان جمعی برخوردارند.
منابع:
Lockwood, R. & Ascione, F. (1998) – Cruelty to Animals and Interpersonal Violence
Ascione, Frank R. (2001) – “Animal abuse and youth violence”, Juvenile Justice Bulletin
FBI Behavioral Analysis Unit Reports
PETA.org ( گزارش‌های جهانی درباره حیوان‌آزاری و قوانین حمایتی)
American Psychological Association (APA)
انتهای پیام/
