به گزارش گروه اجتماعی پایگاه خبری خبرآنی، حجت‌الاسلام سید محمود وزیری، سخنران بعثه در مدینه در مدح مولای متقیان علی (ع)، گفت: روزی فرزند احمد بن حنبل از او پرسید «بهترین یاران پیامبر (ص) چه کسانی هستند؟» احمد فردی از صحابه را معرفی کرد اما پسرش دوباره پرسید «پس حضرت علی (ع) چه شد؟» چرا که احمد بن حنبل خود کتابی در فضائل امیرالمؤمنین (ع) نوشته بود. او در پاسخ گفت «پسرم! تو از افضل صحابه پرسیدی و پاسخ دادم اما علی (ع) نفس رسول خدا (ص) است». سپس سخن خود را به محکم‌تر از حدیث یعنی به آیه مباهله مستند کرد.
وی افزود: ابن عباس نقل کرده است که در شأن امیرالمؤمنین (ع) هشتاد آیه در قرآن کریم نازل شده که هیچ‌کس در فضائل آن با او شریک نیست. پیامبر (ص) فرمود: «من آمده‌ام تا شما را انذار کنم و به‌وسیله علی (ع) هدایت شوید»؛ یعنی هدایت، تنها در مسیر امیرالمؤمنین (ع) است. در حدیثی دیگر فرمودند «علی با حق است و حق با علی است.» یعنی معیار تشخیص حق ، حضرت علی (ع) است.
سخنران بعثه در مدینه ادامه داد: در برخی کتب اهل سنت، از جمله آثار خطیب بغدادی و ابن ابی شیبه، آمده است که در شب معراج، پیامبر (ص) هنگامی که به آسمان‌ها عروج کرد، صدای علی (ع) را در عرش الهی شنید. با تعجب پرسید آیا برادرم علی (ع) پیش از من به معراج آمده است؟ خداوند فرمود: خیر، اما در دل تو نگریستم و دیدم که هیچ‌کس را به اندازه علی (ع) دوست نداری، پس صدای او را در عرش طنین‌انداز کردم.
وی افزود: یکی از همسران پیامبر (ص) روایت کرده است «دیدم که پیامبر (ص) علی (ع) را در آغوش کشید، او را بوسید و اشک ریخت و فرمود: پدرم فدای تو که در تنهایی و غربت به شهادت می‌رسی!». در همان مدینه، علی (ع) بارها سر در چاه فرو می‌برد و با چاه درد دل می‌کرد. این ماجرا، مربوط به روزهای تلخ پس از شهادت حضرت فاطمه (س) است که غربت و تنهایی امیرالمؤمنین (ع) به اوج خود رسیده بود.
حجت‌الاسلام وزیری به دو روایت پیامبر(ص) در مدح حضرت علی(ع) اشاره کرد و گفت: در یک روایت آمده است «ذکر علی (ع) عبادت است»؛ یعنی صحبت درباره امیرمؤمنان(ع) مثل نماز و روزه و حج عبادت است. روایت دیگر می‌فرماید: «نظر به چهره علی (ع) عبادت است».
وی افزود: زمخشری در تفسیر این روایت می گوید: علی (ع) در نماز، چنان از خوف خدا می‌لرزید که گویی مارگزیده است. مردم در هنگامه نماز او می‌گفتند: «لا اله الا الله». در میدان جنگ، همیشه پیروز بود و وقتی مردم صحنه‌های نبرد او را می دیدند، می‌گفتند: «سبحان الله». وقتی صبوری او در برابر مشکلات صبور را می‌دیدند، می‌گفتند: «الله‌اکبر!». وقتی عدالت و قضاوت‌های حکیمانه‌اش را مشاهده می‌کردند، می‌گفتند: «لا حول و لا قوة الا بالله». زمخشری نتیجه می‌گیرد که منش و رفتار علی (ع) چنان بود که مردم خودبه‌خود به یاد او می‌افتادند. حال چنین قرآن ناطقی را در حدود 61 سال در منبرها لعن می‌کردند!
سخنران بعثه در مدینه ادامه داد: امیرمؤمنان (ع) در حدود 23 مورد وصیت دارند که مخاطب آن تمام مردم دنیاست. امام علی (ع) در این وصیت به تقوا، نظم، ساده زیستی، حق گویی، کار برای خدا و نه برای دنیا و خودشیرینی، اصلاح بین مردم، توجه به یتیمان، پرداخت حق همسایه، اهتمام به تلاوت و عمل به قرآن، نماز اول وقت، حج به موقع جهاد با مال و جان، همکاری با یکدیگر، پرهیز از قهر و جدایی مسلمانان، دعوت همگان به نیکی ها و پرهیزکاری از زشتی ها، پرهیز از افراط در قصاص، به یاد مردگان بودن و حتی ادای حق حیوانات سفارش کردند.
وی افزود: امام علی (ع) در حالی که فرق شکافته داشت و مکرر بی‌هوش می‌شد، فرمود: «مبادا حیوانی را با آزار دادن از دنیا ببرید». وقتی برای او جرعه‌ای شیر آوردند، پرسید: «آیا از همین شیر به ابن ملجم هم داده‌اید؟» وقتی پاسخ دادند که نه، فرمود: «اول از این شیر به قاتلم بدهید و بعد به من!». برای چنین امامی مجلس عزا گرفتیم، امامی که درس آموز عدالت، معرفت و کرامت برای تمام بشریت است.
انتهای پیام/
