به گزارش گروه اجتماعی پایگاه خبری خبرآنی، دفتر مطالعات اجتماعی مرکز پژوهش‌های مجلس شورای اسلامی با انتشار گزارش «تب دنگی در ایران و جهان و نحوه مواجهه با آن» اعلام کرد بررسی آمارها نشان می‌دهد اولین مورد تب دنگی در ایران در سال 1387 شناسایی شد و از آن زمان، این بیماری به‌تدریج در بخش‌هایی از ایران گسترش یافته است.
در این گزارش تصریح شده که اگرچه تعداد موارد این بیماری طی سال‌های مختلف نوساناتی داشته، اما تا سال 1402 از حدود 130 مورد تجاوز نکرده که به یک‌باره با افزایش قابل‌توجهی مواجه شده، به‌نحوی‌که در سال 1403 به 1073 مورد رسیده است. مسائلی مانند سفرهای بین‌المللی، تغییرات اقلیمی و حضور ناقلان پشه از دلایل مهم افزایش این بیماری در سال 1403 به‌شمار می‌روند.
در ادامه این گزارش بیان شده که در حال حاضر، عمده موارد تب دنگی به‌ویژه در استان سیستان و بلوچستان نمایان شده و با توجه به موارد تأیید شده اخیر، به‌نظر می‌رسد که این بیماری در حال بومی شدن است.
در این گزارش ذکر شده که بررسی یافته‌ها نشان می‌دهد که کنترل و پیشگیری از این بیماری نیازمند مشارکت و هماهنگی نهادهای مختلف نظیر وزارت بهداشت، شهرداری‌ها، محیط زیست، گمرک‌ها، مناطق آزاد و سایر دستگاه‌های ذی‌ربط با تمرکز بر افزایش آگاهی عمومی، کنترل ناقلین با مدیریت پسماند، حذف آب‌های راکد و شناسایی مناطق پرخطر و استفاده از روش‌های شیمیایی و بیولوژیکی است. همچنین وزارت بهداشت با اقداماتی همچون تقویت سیستم‌های پایش و گزارش‌دهی، آموزش کادر بهداشت و درمان و اجرای مداخلات هدفمند در مناطق پرخطر، می‌تواند نقش کلیدی در کنترل این بیماری ایفا کند.
دفتر مطالعات اجتماعی مرکز پژوهش‌ها سپس یافته‌های کلیدی گزارش خود را تشریح کرده و آورده که تب دنگی به‌عنوان یکی از مشکلات بهداشتی جهانی، در ایران نیز با افزایش قابل‌توجهی همراه بوده است.
در ادامه یافته‌ها ذکر شده که گزارش موارد جدید تأیید شده از بیماری در کشور، از‌جمله در میان افرادی که سفر خارجی نداشته‌اند، احتمال بومی شدن این بیماری را برجسته کرده است. عمده موارد ابتلا در استان سیستان و بلوچستان به‌خصوص چابهار، به‌دلیل هم‌جواری با پاکستان و شرایط اقلیمی مناسب برای تکثیر ناقلین مشاهده شده‌اند.
در این گزارش بیان شده که بررسی تجربیات جهانی نشان می‌دهد که اقداماتی مانند افزایش آگاهی عمومی، شناسایی مناطق پرخطر، نظارت سرولوژیک، کنترل جمعیت ناقلین و افزایش هماهنگی بین‌بخشی، ابزارهای کلیدی در کنترل این بیماری هستند.
در ادامه گزارش چالش‌ها هم تشریح شده و آمده که چالش‌هایی مانند کمبود ظرفیت تشخیصی، دانش محدود عمومی در مورد انتقال و پیشگیری و آسیب‌پذیری مناطق حاشیه‌نشین با سطح درآمد و سواد پایین، تسهیل‌کننده گسترش بیماری هستند. راهبردهای سازمان بهداشت جهانی در راستای مقابله با بیماری در قالب «طرح آمادگی، آماده‌باش و پاسخ» ارائه شده که شامل مؤلفه‌هایی مانند نظارت مشترک، مراقبت ایمن، مشارکت جامعه و تقویت تحقیقات است. این اقدامات، با تمرکز بر ارتقای نظارت، ظرفیت‌های آزمایشگاهی و مقابله مؤثر با اطلاعات نادرست، به افزایش تاب‌آوری در برابر بحران‌های بهداشتی کمک می‌کنند.
پیشنهاد راهکارهای تقنینی و نظارتی بخش دیگر گزارش مرکز پژوهش‌ها است. در این بخش ذکر شده که تدوین و اجرای پروتکل‌های هماهنگی بین‌بخشی نهادهایی نظیر وزارت بهداشت، شهرداری‌ها، سازمان محیط زیست، گمرک‌ها و رسانه‌ها و ارزیابی مستمر اقدامات باید مدنظر قرار گیرد.
مدیریت صحیح آب‌های راکد، بهبود سیستم دفع زباله، اجرای اقدامات زیست‌محیطی و کنترل ناقلین بیماری، شامل استفاده از روش‌های شیمیایی، بیولوژیکی و محیطی و آگاهی‌رسانی عمومی و مشارکت اجتماعی در کنترل ناقلین بیماری از طریق آموزش‌های گسترده، راه‌اندازی پویش‌های اجتماعی از دیگر پیشنهادات ذکر شده در این گزارش است.
در تشریح دیگر پیشنهادات آمده که شناسایی مناطق و گروه‌های پرخطر، با استفاده از داده‌های اپیدمیولوژیک، شرایط اقلیمی و تراکم جمعیت، به‌ویژه باهدف تخصیص هدفمند منابع انسانی، مالی و تجهیزاتی و توجه ویژه به گروه‌های آسیب‌پذیر از نظر اقتصادی- اجتماعی و طراحی برنامه‌های حمایتی برای کاهش آسیب‌پذیری باید در دستور کار قرار گیرد.
تقویت نظام مراقبت و نظارت بیماری‌ها برای پایش و گزارش‌دهی سریع موارد ابتلا، با بهره‌گیری از فناوری‌های نوین مانند اپلیکیشن‌های تلفن همراه و ابزارهای تحلیل داده و ایجاد شبکه‌ای برای ثبت و اطلاع‌رسانی دقیق موارد بیماری و تدوین و به‌روزرسانی دستورالعمل‌های آموزشی و اجرایی کادر درمان برای تشخیص زودهنگام و ارتقای مدیریت بالینی بیماران دو پیشنهاد دیگر گزارش است.
دو پیشنهاد دیگر هم در این گزارش مطرح شده و در توضیح آن‌ها آمده که انجام مطالعات هدفمند در حوزه‌های اپیدمیولوژیک و سرولوژیک، به‌منظور بررسی آگاهی و رفتار عمومی و شناسایی سویه‌های ویروسی و تهیه اطلاعات لازم برای طراحی استراتژی‌های پیشگیرانه و درمانی و انجام مطالعات تغییرات اقلیمی و محیط زیستی باهدف تحلیل تأثیر تغییرات آب‌وهوایی بر پراکندگی ناقلین و شیوع بیماری و شناسایی مناطق پرخطر جدید و اجرای اقدامات پیشگیرانه قبل از وقوع بحران مورد تاکید این گزارش است.
انتهای پیام/
