به گفته کمیته حفاظت از روزنامه‌نگاران، از زمان آغاز جنگ غزه حداقل ۱۲۹ روزنامه‌نگار و کارمند رسانه‌ای فلسطینی به شهادت رسیده‌اند. این در حالی است که دفتر رسانه‌ای غزه این رقم را بسیار بیشتر و ۱۸۸ نفر اعلام کرده است. این مرگبارترین سال برای خبرنگاران از زمانی است که کمیته حفاظت در سال ۱۹۹۲ شروع به ثبت این اعداد کرد.
به گزارش خبرآنی، گروه حفاظت از خبرنگاران گفته است که در ۱۰ هفته اول جنگ، تعداد خبرنگاران کشته شده بیش از تعداد خبرنگاران کشته شده در طول یک سال در جهان بوده است.
نیویورک‌تایمز در بررسی شرایط خبرنگاران در غزه آورده است: کمیته حفاظت همچنین مشخص کرده است که پنج خبرنگار کشته شده، از جمله یک روزنامه‌نگار در لبنان، «هدف مستقیم» نیروهای اسرائیلی قرار گرفته‌اند و این سازمان در حال تحقیق در مورد بیش از ۲۰ نفر دیگر است. رکورد تعداد روزنامه‌نگاران کشته شده با واکنش اندکی از سوی مهم‌ترین متحد اسرائیل، ایالات متحده مواجه شده است. دولت بایدن ابزارهای قدرتمندی برای کمک به پیگیری مسئولیت این قتل‌ها دارد. می‌تواند تحقیقات مستقل را تضمین کند، قانون لیهی را اجرا کند، که ایالات متحده را از کمک به واحدهای نظامی خارجی مظنون به نقض حقوق بشر منع می‌کند، یا حتی تحریم‌هایی را اعمال می‌کند که همین چند ماه پیش در پاسخ به قانونی در گرجستان که می‌تواند آزادی مطبوعات را محدود کند، اعمال شد.
این روزنامه در ادامه آورده است: دهه‌ها چیزی که گروه‌های حقوق بشر آن را الگویی از معافیت اسرائیل در قتل روزنامه‌نگاران می‌نامند، همراه با اتهامات علیه خبرنگاران، توانایی جهان را برای دانستن آنچه در غزه می‌گذرد به خطر انداخته است و پاسخ کم‌رنگ واشنگتن به ارتش اسرائیل این پیام را به دنبال داشته که هیچ عواقبی در کار نخواهد بود.
حسام شباط خود را به عنوان یک روزنامه‌نگار در شمال غزه توصیف می‌کند. تنها چند روز قبل، ارتش اسرائیل او و پنج خبرنگار دیگر الجزیره را به عضویت در حماس و جهاد اسلامی متهم کرد. اتهاماتی که این شبکه گفته است «بی اساس» است و شباط و دیگران آن را رد کرده‌اند. ماه گذشته، این گروه کوچک از روزنامه‌نگاران اسناد مهمی از آنچه که رئیس حقوق بشر سازمان ملل گفته است «جنایت علیه بشریت» احتمالی است، ارائه کردند.
دو هفته قبل از اینکه مقامات صهیونیست این شش روزنامه‌نگار را به داشتن ارتباط با گروه‌های مقاومت در غزه متهم کنند، شباط و یکی از روزنامه نگاران دیگر به نام انس الشریف از حمله وحشتناک نیروهای اسرائیلی جان سالم به در بردند. به گفته الشریف، یکی از همکاران آنها، یک فیلمبردار به نام فادی الوحیدی، حین فرار گروه از یک کوادکوپتر که آنها را تعقیب و سپس به سمت آنها شلیک کرد، هدف قرار گرفت. بعد از تیراندازی به الوحیدی، همکارانش شروع به فیلمبرداری کردند. در این فیلم، او را می‌توان دید که در یک پیاده‌رو افتاده است. جلیقه سورمه‌ای با حروف «پرس» روی پیراهن سفیدش کاملا مشخص است؛ یادآور تیراندازی به روزنامه‌نگار دیگری به نام شیرین ابوعاقله، خبرنگار الجزیره که در ماه مه ۲۰۲۲ در کرانه باختری اشغالی کشته شد. در آن حمله، خانم ابوعاقله نیز در کف خیابان به تصویر کشیده شد، بی حرکت، با برچسب «پرس» روی ژاکت، بزرگ و واضح.
تحقیقات متعدد نشان داد که خانم ابوعاقله و سایر روزنامه نگارانی که با او بودند به احتمال زیاد هدف قرار گرفته‌اند. چند ماه پس از شهادت او، ارتش صهیونیستی گفت که «احتمال زیادی» وجود دارد که او توسط یک سرباز هدف قرار گرفته باشد، اما هیچ سربازی متهم نشد.
خانم چکورو، روزنامه‌نگار و تهیه کننده یک تحقیق مستند درباره کشتار غیرنظامیان در حملات نظامی رژیم صهیونیستی در غزه می‌گوید: در سال ۲۰۲۲ من و همکارانم درباره قتل او برای الجزیره انگلیسی تحقیق کردیم. ما با برادرش، آنتون، در خانه‌اش در بیت‌المقدس شرقی مصاحبه کردیم، او با عکس‌های تنها خواهرش در مورد اینکه او که بود و چرا روزنامه‌نگاری برایش مهم بود گفت و از جستجوی تقریبا غیرممکن خانواده‌اش برای عدالت. او به ما گفت: «اگر کسی پاسخگو نباشد، این موضوع ادامه خواهد داشت.» خانواده او هنوز منتظرند. اگرچه خانم ابوعاقله یک شهروند آمریکایی بود، اما دولت بایدن خلاصه‌ای از این قتل را بر اساس گزارش‌های ارتش اسرائیل و تشکیلات خودگردان فلسطین، علاوه بر تحلیل‌های غیرقطعی منتشر کرد. دو سال پیش گزارش‌هایی از اف بی آی منتشر شد. تحقیقات مستقل از کاخ سفید آغاز شد، اما هنوز هیچ یافته مشخصی منتشر نشده است.
کمیته حفاظت از خبرنگاران دریافته است که تقریبا در دو دهه قبل از شهادت ابوعاقله دست کم ۱۹ خبرنگار دیگر توسط نیروهای اسرائیلی در اراضی اشغالی کشته شده‌اند. هیچ کس در هیچ یک از این حملات نیز متهم نشد.
گزارش ماه مه ۲۰۲۳ توسط کمیته حفاظت، الگویی از واکنش تل‌آویو یافت که «به نظر می‌رسد برای فرار از مسئولیت طراحی شده است» و گفت که مقامات اسرائیلی بدون ارائه شواهد معتبر، مرتباً روزنامه‌نگاران را به تروریست بودن متهم می‌کنند.
نیروهای صهیونیست اعتراف کرده‌اند که روزنامه نگاران فلسطینی را چه در جریان جنگ کنونی و چه قبل از آن کشته‌اند. در برخی موارد آنها گفتند که خبرنگاران در تیراندازی متقابل گرفتار شدند. در برخی دیگر، آنها قتل‌ها را با این ادعا که روزنامه‌نگاران از اعضای مقاومت بوده‌اند یا با آنها ارتباط داشته‌اند، توجیه و اسنادی را منتشر کردند که می‌گفتند به عنوان مدرک پیدا کرده‌اند.
دیده‌بان و گروه‌های حقوق بشری اتهامات را غیرقابل اثبات یا غیرقابل اعتماد دانسته‌اند.
اسماعیل الغول، خبرنگار الجزیره، در ۳۱ ژوئیه به همراه یک فیلمبردار به نام رامی الریفی کشته شدند. پس از کشته شدن آنها، ارتش اسرائیل سندی را منتشر کرد که به گفته آن ادعاهای متعددی را تایید می‌کرد، از جمله اینکه آقای الغول در سال ۲۰۰۷ - زمانی که ۱۰ ساله بوده - از حماس درجه نظامی دریافت کرده! الغول و الریفی دو تن از پنج روزنامه‌نگاری هستند که کمیته حفاظت تایید کرده است که در قتل‌های هدفمند جان باختند.
اما جدیدترین اتهامات علیه شش خبرنگار مرد وقیحانه و وحشتناک است. ارتش ادعا می‌کند که اطلاعاتش از اتهاماتش حمایت می‌کند، اما رئیس کمیته حفاظت گفت اسناد معتبر به نظر نمی‌رسند. او همچنین گفت که نگران است این اتهامات تلاشی برای توجیه هرگونه حمله احتمالی آینده به این شش روزنامه نگار باشد. نادیده گرفتن زمان اتهامات علیه این شش نفر، در یکی از شدیدترین و ویرانگرترین مراحل جنگ در غزه تاکنون، درست نیست.
ارتش صهیونیستی به حدود ۴۰۰ هزار نفر دستور داده‌اند که خانه‌های خود را در شمال غزه ترک کنند، بدون اینکه تضمین واقعی برای امنیت یا بازگشت داشته باشند. کل جمعیت در معرض خطر گرسنگی قرار دارند و هر بیانیه جدیدی از سوی مقامات سازمان ملل و معدود پزشکان باقی مانده در آنجا حاکی از شرایط بسیار وحشتناک است. با ادامه ممانعت اسرائیل از ورود رسانه‌های مستقل خارجی به غزه، بار مستندسازی این جنگ تقریباً به طور کامل بر دوش روزنامه‌نگاران فلسطینی است. با کشته شدن هر خبرنگار، صدای دیگری خاموش می‌شود و پنجره جهان به سمت غزه کوچکتر می‌شود.
شباط اخیراً در یک برنامه زنده گفت: برای یک سال تمام، ما صحنه‌های وحشتناکی را به اشتراک گذاشتیم - آوارگی، قتل‌عام‌ها و بمباران غیرنظامیان. تنها چیزی که نیاز داریم این است که ما را تنها نگذارید، فریاد بزنید تا صدایمان محکم شود و کسی صدایمان را بشنود.»
انتهای پیام
