به گزارش خبرنگار سیاسی پایگاه خبری خبرآنی، بیش از یک سال از آغاز عملیات طوفان الاقصی و همچنین جنایات صهیونیست‌ها در غزه می‌گذرد و منطقه دستخوش حوادث متعددی شده است؛ تقریبا همه مردم ایران هر روز اخبار تحولات رخ داده را دنبال می‌کنند و غیرسیاسی‌ترین افراد هم نسبت به برخی از آنها موضع‌گیری می‌کنند و در این فضا، قطعا بی‌تفاوتی آن هم از جانب شخصی که زمانی به مواضع ضدصهونیستی شناخته می شد، عجیب و البته غیرقابل توجیه است.
محمود احمدی‌نژاد رئیس جمهور اسبق که محبوبیت خود را در سالهای ابتدایی ریاست جمهوری چه در داخل ایران و چه در برخی کشورهای اسلامی، مدیون مواضع خود علیه رژیم صهیونیستی بود را شاید بتوان بی‌تفاوت‌ترین سیاستمدار ایرانی نسبت به اتفاقات منطقه دانست.
سخنرانی وی علیه هولوکاست در ابتدای دوران ریاست جمهوری یکی از جنجالی‌ترین اظهارات در آن سالها محسوب می‌شد(هرچند نحوه طرح آن هم محل تأمل و نقد بود) اما بسیاری در دنیا احمدی‌نژاد را با نفی هولوکاست می‌شناختند؛ برگزاری همایش بین‌المللی بررسی هولوکاست در سال 85، ارتباط با سران گروه‌های مقاومت فلسطینی یا سفر خاطره انگیر به لبنان در سال 89 و استقبال بی نظیر مردم این کشور، در ساخت یک چهره ضد صهیونیستی از او موثر بود.
اگرچه در سالهای پایانی ریاست جمهوری احمدی نژاد شاهد دگردیسی در برخی مواضع وی و رفتارهای خارج عرفی همچون خانه نشینی 11 روزه و یا همراهی با اسفندیار رحیم مشایی در ثبت نام انتخابات بودیم، اما اظهارات ضد صهیونیستی تا روزهای پایانی مسئولیت او ادامه داشت و در آخرین سخنرانی مراسم روز قدس در تاریخ 11 مرداد 92 (چند روز پیش از اتمام دوره ریاست جمهوری) باز هم هولوکاست را نفی و از عدم تحقیقات آزاد درباره این مسئله انتقاد کرد.
وی در همان سخنرانی از کشورهای اروپایی انتقاد کرد که همه ادعاهای حقوق بشری خود مبنی بر آزادی، دموکراسی، حقوق زنان و کودکان را پای صهیونیست‌ها قربانی کرده‌اند و طرح مسئله دو دولتی را هم ساده لوحی و ساده اندیشی دانست.
با گذشت بیش از یک دهه از آن دوران، احمدی‌نژاد که تلاش داشته تا با مصاحبه‌ها و واکنشهای خود، چهره جدید به جامعه ارائه کند، در مسئله فلسطین نیز تصویری از یک شخصیت بی تفاوت را به نمایش گذاشت.
احمدی نژاد در یک سال گذشته و پس از عملیات طوفان الاقصی، تنها دو واکنش به حوادث منطقه داشت؛ اولی اظهارنظری دو پهلو به عملیات وعده صادق 1 بود که در پاسخ به سوالی در باره حمله ایران به اسرائیل گفت: هر کشوری به سایر کشورها غیرقانونی حمله کند، باید پاسخ آن را دریافت کند و این حق کشوری است که مورد تهاجم قرار گرفته است.
واکنش دوم پیام تسلیت برای شهید سیدحسن نصرالله است که در متن پیام بدون هرگونه اشاره به جنایت رژیم صهیونیستی در ترور دبیرکل حزب الله، تنها به تسلیت و اظهار تألم اکتفا کرد.
علیرضا بیگی نماینده سابق مجلس و از نزدیکان احمدی نژاد در مصاحبه‌ای گفته بود که رئیس جمهور اسبق نه تنها درباره مسائل غزه بلکه درباره هیچ موضوع سیاسی اظهارنظر نمی‌کند! این ادعای بیگی البته بی اساس است و احمدی نژاد در طول یک سال گذشته رفتارهای سیاسی متفاوتی از خود بروز داد؛ ثبت نام در انتخابات ریاست جمهوری بعد از شهادت آیت الله رئیسی، سفر به ترکیه و گواتمالا، مصاحبه با رسانه‌های داخلی و خارجی و توئیت بسیار عجیب وی بعد از ترور نافرجام تروریستی به نام دونالد ترامپ که نوشت: "ترور و تروریسم دولتی و غیردولتی، از جمله زشت‌ترین اقدامات ضد انسانی است که واژگان از انعکاس عمق پلیدی آن ناتوانند" و... تنها بخشی از مواضع یک سال گذشته اوست.
از سویی باید توجه داشت که مسئله فلسطین فارغ از جنبه‌های سیاسی، مسئله انسانی است و یا برخی اتفاقاتی که در یک سال گذشته رخ داده همچون حمله به کنسولگری ایران در دمشق یا شهادت سردار نیلفروشان و ترور اسماعیل هنیه رئیس دفتر سیاسی حماس در داخل خاک ایران، جنبه ملی و میهنی دارد و روزه سکوت گرفتن قطعاً امری شنیع و قرار گرفتن در کنار سران کشورهای اروپایی و برخی حکام مرتجع منطقه است؛ از همین دیدگاه انسانی است که شاهد بودیم تقریباً همه شخصیت‌ها و جریان‌ها و حتی چهره‌های منتقد نظام در داخل کشور مانند نهضت آزادی هم نسبت به جنایات رژیم اشغالگر و یا ترور اسماعیل هنیه _البته از زاویه دید خودشان _ واکنش نشان دادند.
احمدی نژاد بعد از پایان دوران ریاست جمهوری تلاش کرد تا تقریباً در همه رویکردهای سابق خود دنده معکوس حرکت کند و مواضع و رفتارهای کاریکاتوری و متفاوت بروز دهد؛ نامه به بن سلمان در ماجرای جنگ یمن و تقاضای مصالحه از وی، عدم رای دادن در انتخابات‌های ریاست جمهوری، پیام تسلیت برای سالگرد فوت مایکل جکسون، مصاحبه‌هایی که وی تلاش می‌کند خود را یک طالب آزادی‌های وسیع اجتماعی نشان دهد و... اما از آنجا که این واکنشها با شخصیت احمدی‌نژاد همخوانی ندارد، نه تنها جامعه این نسخه او را نپذیرفت بلکه به درستی به ریاکاری و رادیکال شدن متهم شد و حامیانش رفته رفته کمتر و کمتر شدند.
در حقیقت اگر زمانی مواضع ضد صهیونیستی احمدی نژاد موجب محبوبیت شده بود، به همان درجه سکوت امروز او موجب تنفر است چراکه همین اظهارات او علیه هولوکاست بود که از وی یک سیاستمدار متفاوت ساخت و عدم موضع گیری در برابر هولوکاستی که امروز در فلسطین و جنوب لبنان در حال رخ دادن است، تمام باقی مانده وجاهت او را نابود خواهد کرد.
انتهای پیام/
