مهدی بی‌باک در گفت‌وگو با خبرنگار ورزشی پایگاه خبری خبرآنی، در خصوص شرایطش بعد از مهاجرت به آمریکا اظهار داشت: حدود 4 سالی است که بنا به دلایلی مهاجرت کردم و در حال حاضر یک باشگاه خصوصی دارم و در آن مشغول به فعالیت و آموزش بازیکنان زیر 15 سال هستم.
پیگیر تمام مسابقات تیم ملی تکواندو هستم
وی در خصوص اینکه همچنان تکواندو روز دنیا را پیگیری می‌کند، گفت: همیشه و هر روز در حال پیگیری تکواندو هستم. تیم ملی ایران و تمام مسابقاتی که برگزار می‌شود را پیگیری می‌کنم تا با تکواندو روز دنیا آشنا باشم. همیشه مسابقات را به صورت آنلاین و ضبط شده نگاه می‌کنم. به خصوص پیگیر مسابقات تیم ملی هستم و تمام بچه‌ها را رصد می‌کنم. از تکواندو جدا نیستم و این رشته به نوعی با من عجین است و خودم هم بخواهم امکان جدایی از آن را ندارم.
تکواندو دنیا به لحاظ شرایط سنی متحول شده است
سرمربی پیشین تیم ملی گفت: در حال حاضر شرایط سنی تکواندو به گونه‌ای شده که اگر دقت نکنید، فکر می‌کنید در حال تماشای مسابقات نوجوانان هستید. بیشتر قهرمانان و ملی‌پوشان مدال‌‌آور کشورهای مختلف زیر 20-21 سال هستند. به این موضوع خیلی فکر کردم و به نظرم یکی از دلایل این اتفاق شاید به خاطر تغییر قوانین است که حضور در مسابقات را نیازمند آمادگی و سرعت بالایی می‌کند و ورزشکاران باید توانایی بدنی بالا و ریسک پذیری داشته و از انعطاف خوبی برخوردار باشند.
بی‌باک تصریح کرد: همین مسائل باعث شده تمام تیم‌های دنیا جوان شوند و بیشتر نفرات سکونشین جهانی و گرندپری زیر 20 سال باشند. موضوعی که به خوبی نشان می‌دهد تکواندو دنیا متحول شده است. تیم ملی تکواندو ایران نیز از این قاعده مستثنی نبوده است. جوانان ما با شایستگی از میادین انتخابی و قهرمانی کشور گذر و به نوعی خود را ثابت کردند.
در عین پختگی برخی اشتباهات بچه‌گانه از ملی‌پوشان دیدم
وی در خصوص دلیل عدم نتیجه‌گیری تکواندو ایران در سالیان اخیر گفت: خیلی از عوامل دست به دست هم می‌دهد که یک تیم بهترین نتیجه را کسب کند و یک تیم نتیجه نگیرد. مسابقات جهانی مکزیک را از نزدیک دیدم و بعد از آن مسابقات جهانی آذربایجان، بازی‌های آسیایی و گرندپری‌ها را پیگیری کردم. در اردوها نبودم و از تمرینات خبر ندارم، اما معلوم است که دست بچه‌های ما خالی نیست، با این حال یکسری اشتباهات بچه‌گانه در عین پختگی دیدم.
دارنده اولین مدال طلای تکواندو ایران در مسابقات جام جهانی عنوان کرد: نمی‌شود گفت بچه‌ها ما کم تجربه بودند؛ چرا که تقریباً اکثر آنها در یک سال و نیم گذشته در کوران رویدادهای مختلف حضور داشتند. به بازیکنی می‌توان کم تجربه گفت که اولین یا دومین مسابقه‌اش باشد. وقتی بازیکنی میدان جهانی می‌بیند دیگر نمی‌توان به آن کم تجربه گفت. از طرفی خیلی از قهرمانان مانند میرهاشم حسینی، آرمین هادی‌پور، فرزان عاشورزاده و ابوالفضل یعقوبی در اولین حضور در مسابقات جهانی به مدال رسیدند و خود را ثابت کردند.
بازیکنان ما استرس زیادی داشتند
بی‌باک یادآور شد: اگر واقع‌بین باشیم بازیکنان ما استرس زیادی داشتند، اما نمی‌دانم این استرس از چه جایی به آنها وارد می‌شود. شاید به خاطر فشار و توقع بیش از اندازه باشد و به دلیل اینکه در اردو نبودم به صورت دقیق نمی‌توانم نظر بدهم. یکی از عوامل شکست‌های ما می‌تواند فشار روحی و روانی باشد که در ثانیه آخر بازی‌ها را واگذار می‌کنیم. در این دو سال اخیر بچه‌های ما در تمامی بازی‌هایی که باختند، از لحاظ تکنیکی و تاکتیکی از حریف خود ضعیف‌تر نبودند.
عقب افتادگی از دنیا را غیر از یکی، دو وزن تأیید نمی‌کنم
وی در خصوص عقب افتادگی تکواندو ایران از دنیا گفت: این موضوع را به غیر از یکی، دو وزن تأیید نمی‌کنم. مثال می‌زنم و امیدوارم به کسی برنخورد. یکی از مشکلات مهدی حاجی‌موسایی این است که فقط تک‌پا مبارزه می‌کند. درست است که همه قهرمانان دنیا از یک پای خود بیشتر استفاده می‌کنند، اما این استفاده بیشتر تنها در حد 20،30 درصد است، در حالی که حاجی‌موسایی 98 درصد از پای راست استفاده می‌کند. این بازیکن اگر با توانمندی در چند مسابقه طلا بگیرد نیز از سوی رقبا آنالیز خواهد شد.
دارنده مدال نقره جهان ادامه داد: از طرفی بچه‌های ما در زمانی که به مشکل می‌خوردند کمتر می‌توانستند بازی را تغییر دهند. فرزان عاشورزاده در مسابقات جهانی 2015 در فاصله 25 ثانیه به پایان مبارزه 11 بر 5 از حریف خود عقب بود، اما آنقدر توانمندی داشت که توانست نتیجه مسابقه را تغییر دهد. در برخی از بازی‌ها حتی بازیکن ما با وجود اختلاف زیاد نتیجه را واگذار کردند. بازیکن ما 12 امتیاز بالا بود، اما 5 اخطاره می‌شود و حریفش به مدال طلای گرندپری رسید.
تغییر سیستم بازی برای بچه‌ها سخت است
وی در خصوص اینکه این موضوع به کوچینگ ارتباط نداشت، گفت: یک عامل نیست و یکی از موارد می‌تواند کوچینگ باشد. شما باید در لحظه قرار بگیرد تا بتوانید مشکل را پیدا کنید. اصلاً نمی‌خواهم بگویم مشکل کوچینگ و بازیکن است و باید در شرایط ببینید. بهترین نفری که می‌تواند جواب بدهد بازیکن، کوچینگ و کسی مثل هادی ساعی به عنوان قهرمان المپیک است. بچه‌ها بد بازی نمی‌کردند و دست و پا بسته نبودند، اما تغییر سیستم بازی برای آنها سخت بود. یکی از مهمترین مشکلات عدم برنامه در ضد حملات بود. بچه‌های ما خیلی رو به تو بودند که می‌تواند فاکتور خوبی باشد، اما در زمان حمله، ضد حمله زدن را کمتر دیدم و یکی از مشکلات اساسی این بود.
نه در زمان پولادگر و نه در زمان ساعی مربی نساختیم
بی‌باک در خصوص اینکه مشکل تکواندو با تغییر مربی حل خواهد شد، گفت: فکر نمی‌کنم و اگر قرار بود حل شود باید تا به حال شده بود. از طرفی تمام دنیا کار می‌کنند. زمانی تکواندو ایران، کره‌جنوبی، چین تایپه، فرانسه و ایتالیا صاحب سبک بودند، اما در حال حاضر تمام کشورها دنیا حرف برای گفتن یا تک چهره دارند. در 15 سال گذشته خیلی کم بازیکن خوب از اردن دیده بودیم، اما بعد از المپیک ریو ابوغاش مدال طلا گرفت، در این چند سال واقعاً تیم خوبی دارد. کشورها سرمایه‌گذاری می‌کنند و عوامل مختلفی نیز در موفقیت آنها نقش دارد. یکی از مهمترین عوامل که کمتر رصد کردیم بحث عدم ساخت مربی بوده است. چه در زمان پولادگر و چه در زمان ساعی، ما بازیکن ساختیم، اما مربی نساختیم.
استفاده از مربیان امتحان پس داده کار درستی نیست
وی ادامه داد: در حال حاضر 5 مربی که شرایط سرمربیگری تیم ملی را داشته باشند را نداریم. وقتی یک مربی امتحان خود را پس داده است، دیگر نمی‌توانیم از آن مربی بعد یک سال استفاده کنیم. کار درستی نیست که برای چند بار از مربی که امتحان خود را پس داده استفاده کنیم. با وجود این همه قهرمان جهان، المپیک و گرندپری ما مربی پرورش ندادیم. باید یک نفر بزرگتر که تجربه المپیک، جهانی و بازی‌های آسیایی را دارد، انتخاب و در کنار آن قهرمانان بازنشسته که از نظر فنی پتانسیل خوبی دارند را بیاوریم تا بتوانند در کنار هم کار کنند. پست سرمربیگری باعث شده هیچ وقت مربیان ما با هم کار نکنند و به تعامل نرسند. هیچ کسی قبول ندارد این از آن بالاتر یا پایین‌تر است.
حالا ما باید از تجربه دنیا استفاده کنیم
سرمربی پیشین تیم ملی در خصوص اینکه نیاز نیست مربیان ما دانش خود را به روز و از تجربه دنیا استفاده کنند، گفت: چرا که نه؛ نمی‌شود به خاطر اینکه ما 2 بار قهرمان جهان شدیم بگوییم هیچ وقت نباید از علم دنیا استفاده کنیم و خودمان صاحب علم هستیم. همان طور که دلایل موفقیت ایران زمانی برای دنیا مهم بود و از ما سؤال می‌کردند، حالا ما هم باید از تجربه دنیا استفاده کنیم. اسم نمی‌برم، اما همان مربی که یک زمانی از ما در خصوص نحوه ضربه زدن سؤال می‌کرد، حالا بهترین مربی دنیا شده و قوی‌ترین تیم دختران دنیا را هدایت می‌کند. مهمترین مسئله‌ای که می‌تواند باعث پیشرف ما شود، به روز رسانی مربیان است و اینکه بپذیریم در هر سَری یک ایده و عقلی است و از همه این ایده‌ها درست استفاده کنیم. باید اتاق فکری تشکیل دهیم و ببینیم شاید کسانی دیگر نیز درست می‌گویند، اما اصلی‌ترین مشکل ما این است که مربیان ما نمی‌توانند با هم کار کنند و این فقط مختص ورزش نیست.
پست سرمربیگری در حال نابود کردن تکواندو است
دارنده سه مدال طلای مسابقات جام جهانی در پاسخ به این پرسش که قطع همکاری با مقانلو در این مقطع درست بود، گفت: در شرایط ایران و تیم ملی نبودم، اما در مسابقات بچه‌ها خوب بودند. باید شرایط مقانلو را نیز ببینیم که چقدر استرس و فشار روحی و روانی به او وارد شده است. تیمی مثل ایران نیازمند 4 مربی کارکشته است. پست سرمربیگری در حال نابود کردن تکواندو ایران است.
می‌توانیم یک بزرگ و چند مربی را در بالای سر تیم ملی بگذاریم
بی‌باک در خصوص وضعیت سرمربیگری تیم‌های مختلف دنیا گفت: تمام تیم‌های دنیا را رصد می‌کنم. روسیه یک سرمربی دارد که اصلاً کُچ نمی‌نشیند. خیلی از بازیکنان با مربیان خود می‌آیند، اما ایشان هماهنگ کننده کُچ‌ها است. تیم انگلیس یک سرپرست و یک سرمربی دارد که در معدود زمان‌هایی کُچ می‌نشیند. کره‌جنوبی در 5 سال گذشته شاید بالای 60 تا 70 مربی عوض کرده است. نمی‌گویم ما هم عوض کنیم، اما می‌توانیم بزرگی را که همه قبول دارند و از لحاظ مدیریتی می‌تواند ارتباط بین کُچ‌ها برقرار کند را انتخاب کنیم. نمی‌گویم تعداد افرادی با این خصوصیت در تکواندو ایران زیاد است، اما به اندازه انگشتان یک دست یا حتی کمتر داریم.
وی ادامه داد: در کنار آن می‌توانیم برای اوزان مختلف مربی بگذاریم. قهرمانانی داریم که با آنها کار کردم و از لحاظ فنی بد نیستند، اما از آنها کار گرفته نمی‌شود. کسی که بالا است باید رفاقت و کارگروهی را در مربیانی که می‌توانند جوان یا باتجربه باشند، ایجاد کند. این کار گروهی می‌تواند موفقیت ایجاد کند.چرا باید فقط یک مربی بدنساز داشته باشیم و نباید دو نفر باشند تا در کنار هم همفکری و برای یک گروه برنامه‌ریزی کنند.
باید منم‌ها از بین برود
سرمربی پیشین تیم ملی در خصوص اینکه مربیان ایران اصلاً همدیگر را قبول ندارند، گفت: رسیدید به حرف من که می‌گویم باید یک بزرگ باشد تا بتواند منم‌ها را از بین ببرد. وقتی چهار مربی باشند و بدانند به مسابقات اعزام می‌شوند، امکان این کار وجود دارد. بی‌تعارف در مسابقات جهانی 2015 مهم نبود چه کسی کُچ چه بازیکنی نشسته یا چه کسی تمرین می‌دهد؛ مهم نتیجه گرفتن یک تیم بود. یکی از اصلی‌ترین دلایل موفقیت ما هم همین بود و مهم نبود کُچ من چه کسی است و مقانلو یا مربی دیگر کُچ چه کسانی هستند. دل بچه‌ها با هم یکی بود و همه برای یک مسیر زحمت می‌کشیدیم و این باعث موفقیت تیم می‌شد.
فدراسیون تکواندو یک وزارت ورزش کوچک است
وی در خصوص عملکرد ساعی گفت: اولین موضوعی که بسیار مهم است و باید بدانیم این است که فدراسیون تکواندو ایران خودش به نوعی یک وزارت ورزش کوچک محسوب می‌شود. فدراسیون تکواندو فدراسیون کوچکی نیست و اگر اشتباه نکنم حدود یک میلیون و هشتصد تا دو میلیون تکواندوکار ثبت شده و نشده دارد. جامعه آماری ما آنقدر بالا است که با خیلی از ورزش‌ها مثل کشتی رقابت می‌کند. فکر می‌کنم جامعه آماری ما از وزنه‌برداری، کاراته و خیلی از ورزش‌های بیشتر باشد. این جامعه آماری نشان می‌دهد مدیریت این فدراسیون بسیار کار پیچیده و سختی است.
بی‌باک اظهار داشت: در بیشتر شهرها و خود تهران خانه تکواندو وجود دارد و کنترل این مجموعه بزرگ با این همه کارمند، ورزشکار، مربی، دارو و کارآموز کار خیلی سختی است. دوم اینکه همیشه نمی‌توانیم همه را راضی نگه داریم، اما مهم این است که آن قسمت اصلی را درست انجام بدهیم. ساعی در نقش یک ورزشکار تجربیات خیلی بزرگی دارد و قهرمان بزرگی بوده است. در مدیریت نیز در شورای شهر حضور داشته، اما فکر می‌کنم اداره فدراسیون تکواندو از حضور در شورای شهر سخت‌تر باشد و نیازمند بازوان توانمند و مشاوران خوب با راهکاری درست است و یک نفر نمی‌تواند فقط همه کار را انجام دهد.
ساعی مثل برادرم است؛ اما فدراسیون نیاز به تغییرات دارد
دارنده مدال نقره بازی‌های آسیایی دوحه به خبرآنی گفت: سیاست‌های کلی یک فدراسیون را یک نفر می‌تواند برنامه‌ریزی و پایه‌ریزی کند، اما اجرای آن نیازمند بازوان توانمند است. فکر می‌کنم فدراسیون نیاز به بازسازی دارد و در حال حاضر کافی نبوده و درست نیست بگویم فدراسیون تکواندو گل و بلبل است. هادی ساعی را دوست دارم و هم تیمی من بوده است. چندین سال هم اتاق بودیم و با هم جنگیدیم، گریه کردیم، خندیدیم و با هم برادر و رفیق هستیم، اما کسی که ایراد را نگوید دوست آدم نیست و آدمی که هر چه شما بگوید به‌به و چه‌چه کند هیچ وقت نمی‌تواند کمک کند.
قرار نیست هر قهرمانی تبدیل به مربی و مدیر خوبی شود
وی ادامه داد: در حال حاضر آنجا نیستم که بدانم ایرادهای اصلی چه چیزی است، اما می‌دانم فدراسیون نیاز یکسری تغییرات و بازوان توانمند است. قرار نیست هر قهرمانی؛ مربی، مدیر و داور خوبی باشد، اما اگر یک قهرمان، مربی خوبی باشد، بهترین مربی دنیا است و اگر مدیر خوبی باشد نیز می‌تواند بهترین مدیر باشد. قهرمانی یکی از فاکتورهایی مدیریت است، اما مدیریت در ذات آدم‌ها است. شاید من هیچ وقت نتوانم یک مدیر یا بازیکن خوب باشم، اما یک مربی خوب باشم.
باید بدنه و کادرفنی تیم ملی را تقویت کنیم
بی‌باک در خصوص اینکه چه توصیه‌ای به ساعی دارد، گفت: فکر می‌کنم در ابتدا باید بدنه تیم ملی و کادرفنی را نه با یک نفر بلکه با حضور یک بزرگتر تقویت کنیم. شاید خیلی‌ها نظر من را قبول نداشته باشند، اما در کنار این بزرگتر می‌توانیم خیلی از مربیان را برای سالیان آینده بسازیم. نمی‌توانیم هر 6 ماه، یک سال یک مربی را عوض کنیم و بعد توقع نتیجه‌گیری داشته باشیم. برای نتیجه گرفتن حداقل مربی نیاز به یک تا یک سال و نیم زمان دارد. اسم نمی‌برم، اما جوانان با استعدادی که بتوانند مربی خوبی باشند زیاد داریم و استفاده از آنها جرأت می‌خواهد. فکر می‌کنم افلاکی خیلی تنها است. برای تیم بزرگی مثل ایران یک نفر و حتی سه نفر اصلاً کافی نیست.
یک دنیا حرف در سینه‌ام است
وی در خصوص اینکه اگر از شما برای مربیگری دو وزن کمک بخواهند حاضر به حضور در ایران و کمک هستید، گفت: نشان دادم چه زمانی که بازیکن و مربی بودم هر زمانی تیم ملی به من احتیاج داشته ورود کردم. می‌دانید در چه شرایطی سرمربیگری تیم ملی را قبول کردم و در چه شرایطی تیم ملی را بدون حرف و حدیث کنار گذاشتم. در حالی که یک دنیا حرف در سینه‌ام است، اما هیچ وقت این حرف‌ها را به خاطر عزت تیم ملی و اینکه برای تیم ملی حاشیه به وجود نیاید، بازگو نکردم و نخواهم کرد.
از خیلی چیزها با ترک ایران دل کندم
ملی‌پوش سابق تکواندو ایران اظهار داشت: زمانی که از ایران خارج شدم از خیلی چیزها دل کندم. مگر زمانی که سرمربی تیم ملی بودم از لحاظ مالی برای من دستاوردی داشت یا مگر نمی‌توانستم 10 سال پیش مهاجرت کنم؟ ماندم و برای عزت تیم ملی کار کردم و فکر می‌کردم شاید بتوانم کمک کنم و شاید هم کمکی نکرده باشم. هیچ وقت بازگو نکردم و نخواهم کرد، اما زمانی هدایت تیم ملی را قبول کردم، با جرأت شرایط از زمان تمام مربیان دیگر سخت‌تر بود.
فکر مربیگری حرفه‌ای را از ذهنم پاک کردم
وی تأکید کرد: زمانی که از ایران رفتم فکر مربیگری حرفه‌ای را از ذهنم پاک کردم. دیگر تصمیمی نه تنها برای مربیگری در ایران بلکه برای تیم آمریکا و هیچ کشوری ندارم. خانواده‌ام اصلی‌ترین موضوع من است و باید به فکر آنها، آینده بچه‌ام و زندگی شخصی‌ام باشم. با این دلایل از بازگشت به ایران معذور هستم. قصد بازارگرمی ندارم، اما زمانی که از ایران خارج شدم از خیلی از تیم‌ها پیشنهاد سرمربیگری و مربگیری داشتم و هیچ کدام را قبول نکردم. خیلی از مربیان ایران را نیز معرف کردم.
پرچم ایران را به دیوار باشگاهم زده‌ام
بی‌باک در ادامه به خبرآنی گفت: در حال حاضر از کار کردن با بچه‌های کوچک و تربیت آنها و حضورشان در مسابقات خیلی خوشحال هستم. ذهنم عوض شده و دیگر جنبه استرس و اضطراب سطح بالای جهانی را ندارم. کسی فکر دیگری نکند و اگر اعتباری در یک کشور دیگر دارم به خاطر اعتباری بوده که کشورم به من داده است. همین حالا نیز پرچم کشورم را به دیوار باشگاه زده‌ام.
اعتبار تکواندو شخصیتم به خاطر ایران است
وی خاطرنشان کرد: اعتبار تکواندو و شخصیتم به خاطر اعتبار تیم ملی ایران است و همیشه مدیون این موضوع هستم، اما شرایط طوری نیست که دیگر بتوانم مربیگری کنم. به خاطر همین مثل قبل هر چیزی که می‌گویم نیز بر اساس واقعیتی است که می‌بینم. یک زمان گزینه سرمربیگری و مربیگری هستید و وقتی نظری بدهید ممکن است 50 نوع سوءتفاهم بیرون بیاید، اما در حال حاضر خیلی دورتر از کشورم هستم. اگر چیزی می‌گویم به خاطر دلسوری برای ورزش و تکواندو کشور است. وقتی بچه‌های ما مدال می‌گیرند سر خود را بالا می‌گیریم و می‌گویم در تکواندو صاحب سبک هستیم. برای همین اگر حرف می‌زنم امیدوارم همه درک کنند.
در خارج از ایران خبری نیست که ورزشکاران دنبال مهاجرت باشند
سرمربی پیشین تیم ملی در خصوص بحث مهاجرت ورزشکاران و مربیان به خبرآنی گفت: زمانی در فضای مجازی صحبت کردم و خیلی‌ها واکنش نشان دادند که در ایران نیستم و نمی‌دانم چه خبر است. گفتم در خارج از ایران آنقدر خبری نیست که همه ورزشکارهای ما دنبال مهاجرت هستند. مهاجرت باید واقعاً در زمانش باشد. زمانی که ورزشکاران ما مدال‌آوری می‌کنند هیچ کجای دنیا بهتر از ایران نیست؛ یک زمانی تصمیم می‌گیرید به هر دلیلی از کشور برود که داستانش فرق دارد، اما آن نیز زمان دارد.
برای قهرمانان ما فرش قرمز پهن نکرده‌اند
بی‌باک تأکید کرد: اینگونه نیست که همه ورزشکاران فکر کنند چون قهرمان جهان هستند برای آنها فرش قرمز انداخته‌اند و بیایند این ور دنیا همه چیز در اختیارشان است. در خیلی از کشورهای دنیا قهرمان خرج خودشان را می‌دهند و بعضی مواقع حتی پول بلیت هواپیمایشان را نیز خودشان پرداخت می‌کنند. اگر آنها مدال بگیرند شاید برای مدتی به آنها حقوق بدهند. کشورهایی به تعداد انگشتان یک دست هستند که جوایزشان خیلی خوب است. 220،230 کشور در دنیا وجود دارد و فقط نباید آن چند کشور را نگاه کنیم.
امیدوارم تبعیض بین ورزشکاران کم شود
وی گفت: شرایط تکواندو ایران هم اکنون از تکواندو آمریکا با این همه ورزشکار بهتر است. چه به لحاظ آماری، رسیدگی و هر لحاظ دیگری. امیدوارم خیلی زود ببینیم نه تنها تکواندو بلکه همه رشته‌های ورزشی به اوج نزدیک می‌شوند؛ چون یکی از عوامل شادی و نشاط در جامعه و احساس غرور همین قهرمانان ما هستند. امیدوارم بیشتر به ورزش نگاه شود تا متوجه شویم چقدر باعث شادی جامعه می‌شود و بیشتر به ورزشکاران رسیدگی و یک مقدار تبعیض بین ورزش‌ها را کم کنیم تا باعث بالا رفتن انگیزه ورزشکاران برای افتخارآفرینی در کشور خودشان شوند.
انتهای پیام/
