به گزارش خبرنگار ورزشی پایگاه خبری خبرآنی، با پایان مرحله سوم رقابت‌های گرندپری در سال 2023 کابوس 20 روزه تکواندو ایران پس از بازی‌های آسیایی 2022 هانگژو به بدترین شکل ممکن به پایان رسید، رقابت‌هایی که قرار بود پس از عدم توفیق ملی‌پوشان در هانگژو فرصتی دوباره برای قدرت‌نمایی آنها در دنیای تکواندو باشد، اما با حذف ابوالفضل عباسی به‌عنوان آخرین نماینده کشورمان به وضوح افول یکی از قدرت‌های پیشین دنیای تکواندو را بار دیگر نشان داد.
افول تکواندو ایران از سال 2016 آغاز شده و نتیجه آن نیز ناکامی در المپیک‌های ریو و توکیو بود، اما با تغییر و تحولات فدراسیون تکواندو و انتخاب هادی ساعی به‌عنوان رئیس این فدراسیون امیدواری برای بازگشت دوباره ایران به جمع مدعیان قدرت ایجاد شد، اتفاقی که نه تنها در واقعیت رخ نداد، بلکه شرایط روز به روز بدتر شد و نتیجه آن نیز عدم توفیق در کسب مدال طلا برای اولین بار در تاریخ بازی‌های آسیایی بود. ساعی با توجه به دستاوردهای دنیای قهرمانی‌اش قرار بود فرشته نجات تکواندو ایران باشد، اما در این مدت نشان داده است که همچنان از تجربه کافی برای مدیریت برخوردار نیست و تحت تأثیر اطرافیان خود اصرار عجیبی بر تکرار اشتباهات دارد.
البته بسیاری از کارشناسان ناکامی در بازی‌های آسیایی را با توجه به عملکرد تکواندو در دو دوره اخیر مسابقات جهانی در مکزیک و آذربایجان قابل انتظار می‌دانستند، اما توجیهات و بهانه‌تراشی‌های مسئولان فدراسیون و کادر فنی پس از هر ناکامی باعث شده بود تا چشم آنها روی واقعیت بسته شود و به یکباره نتایج اخیر بر سرشان آوار شود.
در روزهای ابتدایی تغییر و تحولات فدراسیون و تغییر کادر فنی تیم ملی تکواندو، ملی‌پوشان کشورمان در رقابت‌های قهرمانی آسیا در کره جنوبی حاضر شدند و نتیجه آن کسب جایگاه پنجم مسابقات و عدم توفیق در کسب مدال طلا در بخش مردان بود تا تکواندو ایران پس از 20 سال از سکوی آسیایی پایین بیاید. این ناکامی البته در سایه نخستین قهرمانی تیم بانوان قرار گرفت و از طرف دیگر هیچ‌کدام از مسئولان فدراسیون و اعضای کادر فنی بانوان حتی اشاره‌ای هم نکردند که در این قهرمانی کادر فنی گذشته نقشی داشته است.
پس از مسابقات قهرمانی آسیا، کادر فنی تیم ملی و مسئولان فدراسیون از جوانگرایی صورت گرفته در تیم و نداشتن زمان کافی صحبت کردند که این موضوع در آن مقطع از سوی آنها پذیرفتنی بود، اما ناکامی تیم‌های بانوان و آقایان در مسابقات جهانی مکزیک به هیچ عنوان قابل پذیرش نبود، رقابت‌هایی که از 15 فرصت کسب مدال (میرهاشم حسینی در این مسابقات وزن‌کشی نکرد) تنها سه مدال برنز (سجاد مردانی، مهران برخورداری و رضا کلهر) را نصیب تکواندو ایران کرد. پس از مسابقات مکزیک نیز شاهد تکرار بهانه‌گیری دوباره مسئولان و کادر فنی تیم ملی بودیم و این بار از اشتباهات داوری مسابقات و اینکه صدای همه تیم‌ها درآمده بود صحبت شد و باز هم هیچ نقشی برای خود قائل نشدند.
مسابقات جهانی باکو میدان دیگری که بود که با عدم نتیجه‌گیری تکواندو ایران همراه شد. در این مسابقات نتایج تیم ملی مردان حتی از چند ماه قبل نیز بدتر شد و سه مدال برنز دوره گذشته تبدیل به دو مدال برنز متین رضایی و آرین سلیمی شد تا دیگر یادمان برود روزگاری تکواندو ایران از سکونشینان مسابقات جهانی بود و حالا باید به جایگاه‌های دوازدهم و نهم اکتفا کند. در بخش بانوان نیز تنها فرشته نجاتی به نام ناهید کیانی بود که پس از چند دوره حضور در مسابقات جهانی با شایستگی به مقام قهرمانی جهان رسید تا اعضای کادر فنی تیم ملی بانوان بدون در نظر گرفتن شکست‌های وحشتناک سایر بانوان با لبخندهای پیروزمندانه از موفقیت تاریخی صحبت کنند.
البته این بار نیز بهانه برای عدم توفیق در مسابقات جهانی آذربایجان وجود داشت و آن حواشی خودخواسته‌ای بود که پس از جریان دوپینگ دو ملی‌پوش تکواندو توسط دبیر و رئیس فدراسیون ایجاد شد و در ادامه با مطرح کردن تئوری‌های دایی جان ناپلئونی ابعاد بسیار نگران‌کننده‌ای گرفته بود، اما طولی نکشید که مشخص شد که این اتهام‌زنی‌های خیالی نیز برای فرار از قبول مسئولیت دوپینگ دو ملی‌پوش و احتمالاً عدم توفیق در مسابقات جهانی باکو مطرح شده است تا پس از پایان مسابقات راه فراری برای پاسخگویی وجود داشته باشد. خیلی زود با منفی شدن تست دوپینگ سایر ملی‌پوشان دوستان یادشان رفت که چند روز قبل چه ادعاهایی داشتند و حالا باید پاسخگو باشند.
با ناکامی در باکو نسخه نخ‌نمای شده ورزش ایران در مواقع شکست یعنی تشکیل فوری جلسه کمیته فنی تجویز شد، اما این کمیته هم بدون پاسخی قانع‌کننده به جامعه تکواندو تنها راه چاره و دلیل ناکامی را قطع همکاری با یکی از مربیان تیم ملی و بازگشت دوباره افلاکی به کادر فنی دانست، کمیته فنی که از روزهای ابتدایی مدیریت ساعی به‌عنوان یک بازوی قدرتمند از آن صحبت و از هر تصمیمی به‌عنوان خروجی این کمیته یاد می‌شد. البته حضور شخص رئیس و دبیر فدراسیون تکواندو و همچنین مهروز ساعی به‌عنوان عضو کادر فنی بانوان و کارشناس خبره فدراسیون در بسیاری از تصمیمات کفه ترازو را در باطن به نفع فدراسیون‌نشین‌ها تغییر می‌داد و در نهایت کاری از هادی افشار و یوسف کرمی دیگر اعضای این کمیته بر نمی‌آمد. با این وجود هم از بار مسئولیت افشار و کرمی کم نخواهد شد و آنها به‌عنوان نمایندگان جامعه تکواندو باید پس از اتفاقات اخیر حداقل پاسخگوی تصمیمات خود باشند.
تنها اتفاق مثبت این مدت کسب دو مدال نقره و یک برنز در بخش مردان و یک مدال نقره و یک برنز در بخش بانوان در گرندپری رم و در ادامه دو مدال طلا و یک نقره در بخش مردان و یک برنز در بخش بانوان در گرندپری پاریس بود که باعث موج‌سواری کادر فنی تیم‌های ملی روی آن شد تا از ضعف‌ها و تصمیمات اشتباه صحبت نشود، ضعف‌ها و اشتباهاتی که با نادیده گرفته شدن آنها اتفاقات هانگژو رقم خورد و برای نخستین بار مقابل نام رشته تکواندو ایران در تاریخ بازی‌های آسیایی هیچ مدال طلایی ثبت نشد، مدال طلایی که البته در چهار رویداد رسمی و داشتن 26 فرصت برای کسب آن به طور کامل از سبد مدالی تیم مردان کنار گذاشته شده بود.
پس از بازی‌های آسیایی هانگژو همچنان مسئولان فدراسیون تکواندو و البته کادر فنی تیم‌های ملی پاسخی قانع‌کننده نداشتند و این بار هم به جای قبول مسئولیت از نگاه مهربانانه با چینی‌ها صحبت شد، موضوعی که چند روز بعد در گرندپری چین خط بطلانی بر آن کشیده شد و ناکامی هفت تکواندوکار کشورمان در بخش مردان مشخص کرد که دلایل نتیجه نگرفتن موضوعات دیگری است که صلاح نیست از سوی مسئولان فدراسیون و کادر فنی تیم ملی درباره آن صحبت شود. توجیهاتی که تکرار هر باره آنها از سوی کادر فنی و مسئولان فدراسیون این ضرب المثل را به یاد می‌آورد که «کسی که خوابه رو میشه بیدار کرد، ولی کسی که خودشو زده به خواب نمیشه».
انتهای پیام/
