به گزارش پایگاه خبری خبرآنی به نقل از نیواطلس، ناسا و شرکای بین المللی اش در ایستگاه فضایی بین المللی، براساس سیاست فعلی خود تصمیم دارند این آزمایشگاه فضایی را تا ۲۰۳۰ میلادی فعال نگه دارند. تا این زمان ساختار پایه آن فرسوده تر از آن می شود که برای میزبانی از فضانوردان مناسب باشد.
اما مشکل اینجاست که چگونه می توان یک سازه ۱۰۰ تنی را به طور ایمن نابود کرد.
ارسال ایستگاه فضایی بین المللی به ارتفاع بالاتر در مدار ممکن نیست زیرا به انرژی زیادی نیاز است و فشار زیادی به سازه وارد می کند که ممکن است به فروپاشی آن منجر شود. روش جایگزین دیگر فرود کنترل شده ابزار به اتمسفر زمین است تا در آنجا بسوزد و بقایای آن در اقیانوس فرود آید.
ایده اولیه کارشناسان آن بود که با کمک مجموعه ای از کپسول های باری رباتیک پروگرس روسیه، ایستگاه فضایی بین المللی به مدار مورد نظر انتقال یابد. اما تحقیق یک ساله ناسا و شرکای آن در آزمایشگاه فضایی نشان داد این گزینه چندان مناسب نیست.
از سوی دیگر روسیه نیز تصمیم دارد در ۲۰۲۸ میلادی ایستگاه فضایی بین المللی را ترک کند و بدتر شدن روابط بین روسیه و شرکای دیگر در این پروژه نیز احتمالا برنامه های قبلی را تحت تاثیر قرار می دهد.
درهمین راستا ناسا به شرکت های آمریکایی پیشنهاد کرد تا وسیله نقلیه خارج سازی از مدار آمریکا ( United States Deorbit Vehicle) یا USDV را بسازند که برای مرحله نهایی خارج کردن ایستگاه فضایی بین المللی از مدار به کار می رود. به طور دقیق تر ابزار مذکور زمانی به کار گرفته می شود که ایستگاه فضایی بین المللی به طور طبیعی به ارتفاع مورد نظر می رود و همزمان مدار آن نیز کاهش می یابد. ابزار جدید احتمالا وسیله ای فضایی است که اصلاح شده یا طراحی کاملا نوینی دارد.
به شرکت ها قیمت ثابتی از هزینه به اضافه توافقنامه ابتکاری برای پوشش طراحی، توسعه، آزمایش و ارزیابی و به دنبال آن ساخت و ساز واقعی ارائه می شود.
