به گزارش پایگاه خبری خبرآنی، قهرمانی منچستریونایتد در لیگ قهرمانان اروپا برای این تیم انگلیسی و هوادارانش در سراسر دنیا همچنان خاطره‌انگیز است. همان بازی با بایرن‌مونیخ که پس از آن تیم تحت هدایت فرگوسن با استقبال 750 هزار هوادار در منچستر مواجه شد.
90 دقیقه از قهرمانی منچستریونایتد در لیگ قهرمانان 1999 و تکمیل سه‌گانه افسانه‌ای گذشت تا اینکه فاتحان جام شروع به ترک رختکن در نیوکمپ وسیع و اکنون تقریباً خالی کنند. تمامی بازیکنان با کت‌و‌شلوارهای خاکستری ورساچه با نشان باشگاه پوشیده بودند و لبخندهای گسترده و گیج آنها حالتی را منعکس می‌ٰکرد که بین لذت، آرامش و شگفتی مطلق در نوسان بود. هر بازیکن یک مدال برنده لیگ قهرمانان اروپا به گردنش آویخته بود که دیوید بکام، همان‌طور که بعداً اعتراف کرد، چندین روز آن را از خود دور نکرد و حتی با مدال هم خوابید.
دسته‌ای از روزنامه‌نگاران بلافاصله به سمت بازیکنان رفتند. "این فوق طبیعی بود؛ البته این مهارت‌ها و توانایی ها نبود که به ما کمک کرد تا در مسابقه پیروز شویم. چیز دیگری بود و من نمی‌توانم بفهمم که چیست" این صحبت‌های گری نویل بود که از 11 سالگی در باشگاه بازی می‌کرد و حتی در یافتن کلمات مشکل داشت. همه اعضای منچستریونایتد احساسات مشابهی را تجربه کردند، زیرا نخستین تیم در پنج لیگ برتر اروپا بود که موفق به کسب سه‌گانه شد. دستاوردهای سلتیک (1967)، آژاکس (1972) و آیندهوون (1988) نیز فوق‌العاده جالب هستند اما لیگ‌های اسکاتلند و هلند به طور قابل توجهی از نظر سطح فنی پایین‌تر از لیگ برتر انگلیس هستند.
رئیس یوفا از قبل در حال آماده‌سازی یک سخنرانی تبریک قهرمانی لیگ قهرمانان اروپا 1999 برای بایرن‌مونیخ به زبان آلمانی بود. لنارت یوهانسون نگاهی به تابلوی گل‌های بازی در استادیوم بارسلونا انداخت. دقیقه 90 بود، بایرن یک بر صفر از شیاطین سرخ پیش بود. یوهانسون دید که داور اصلی مسابقه یعنی پیرلوئیجی کولینا، سه دقیقه وقت اضافه گرفته است، از روی صندلی بلند شد و با دلسوزی به شانه بابی چارلتون افسانه‌ای که کنارش نشسته بود، زد. این مقام یوفا در کنار همکار خود گرهارد آگنر که قبلاً روبان‌هایی با رنگ‌های بایرن را به جام معروف بسته بود، به سمت آسانسور رفت. در مسیر اتاق تریبون، لنارت سخنرانی خود را به آلمانی تکرار کرد و زمانی که وارد زمین شد، مات و مبهوت شد. "این نمی تواند اتفاق بیفتد. چه خبره؟! رئیس یوفا شگفت‌زده شد. "برنده‌ها گریه می‌کنند و بازنده‌ها می‌رقصند."
هیچ‌کس به نجات شیاطین اعتقاد نداشت. در طول مسابقه، آنها هیچ شباهتی به مردانی نداشتند که در آن فصل برای سومین بار در پنج فصل لیگ برتر و جام حذفی را فتح کرد. "من قبلاً در حال آماده شدن بودم تا در یک کنفرانس مطبوعاتی چیزی مانند این را بگویم؛ چه کاری می‌توانی انجام دهی، کمی بدشانسی. شاید دفعه بعد شانس بهتری داشته باشیم. درست است، هنوز جایی در اعماق وجودم تا آخرین ثانیه آماده تسلیم شدن نبودم" فرگوسن اعتراف کرد که منچستریونایتد در طول دوران حرفه‌ای‌اش بارها بازی را تغییر داد.
بازیکنان یونایتد می‌دانستند که با وجود تمام موفقیت‌های‌شان در آن فصل، ممکن است به عنوان تیمی که در آخرین لحظات دچار لغزش شد و نتوانست قهرمان لیگ قهرمانان اروپا شود، به یاد بیاورند. فرگوسن بیش از هر کس دیگری جام را می‌خواست، زیرا می‌دانست که بدون این اوج دوران مربیگری او ناقص خواهد بود. بدون رهبران خط میانی، منچستریونایتد شبیه خودروی گرانقیمتی بود که موتور از آن خارج شده بود. حتی روشن کردن آن ممکن نبود، چه رسد به اینکه بتواند حرکت کند. اندی کول فوروارد به یاد می‌آورد؛ «از اینکه چقدر ضعیف به نظر می‌رسیدیم شوکه شدم. آن فصل ما دو بار در مرحله گروهی با بایرن بازی کردیم، در هر دو بازی پیش افتادیم اما همه چیز با تساوی 2 -2 و یک - یک به پایان رسید. ما از نظر بازی به وضوح از آنها برتر بودیم اما در فینال مشکلی پیش آمد. اصلاً هیچ چیز کار نکرد».
بازیکنان بایرن به طرز ظریفی ضعف حریف خود را احساس کردند و پس از به ثمر رساندن گل، با آرامش بیشتری بازی کردند. در نیمه دوم ضربه مهمت شول به تیرک دروازه برخورد کرد و ضربه سر کارستن یانکر به زیر تیر دروازه. وقتی زمان عادی بازی به پایان رسید، تنها امید به زمان معروف Fergie Time باقی ماند. منچستریونایتد از سال 1992 تا 2013، 4.98 درصد از گل‌های خود را بعد از 90 دقیقه در مسابقات لیگ برتر به ثمر رساند، یعنی 81 گل. از ویژگی‌های این پدیده، نزدیک شدن مربی به خط زمین و ضربه زدن به صفحه ساعت روی دستش بود. تیم واقعاٌ پیشرفت کرد، اما حریف دیوانه شد، شروع به عصبی شدن کرد و امتیاز داد. منچستریونایتد شکست یک بر صفر را به پیروزی رویارویی 2 بر یک تبدیل کرد.
پس از اهدای جام، بازیکنان یونایتد به مدت یک ساعت در زمین نیوکمپ ماندند و سپس تا ساعات اولیه صبح در هتل محل اقامت‌شان پاتوق کردند. در منچستر 750 هزار هوادار از این تیم استقبال کردند. فرگوسن که یک ماه بعد لقب شوالیه را دریافت کرد، گفت: "من احساس رضایتی دارم که قبلاً احساس نکرده بودم. شاید فقط مقدر بود که برنده شویم. من متقاعد شده ام که مردم هرگز این تیم را فراموش نخواهند کرد... آنها اسطوره هستند."
انتهای پیام/
