به گزارش پایگاه خبری خبرآنی به نقل از اسکای نیوز، گروهی از محققان آمریکایی و انگلیسی با کمک یکدیگر نمونه های گرد وغبار فیلترهای هوای این ایستگاه را تحلیل و با آلودگی های طبیعی روی خانه های زمین مقایسه کردند.
از جمله مواد قابل تشخیص، مواردی بود که در درزگیر ساختمان و پنجره، لکه برها، پارچه مبلمان و تجهیزات الکترونیکی استفاده می شد.
برخی از مواد تحت کنوانسیون استکهلم به عنوان آلاینده های آلی پایدار شناخته می شوند. کنوانسیون استکهلم یک عهدنامه جهانی با هدف حذف تولید و استفاده این مواد به دلیل تاثیرشان بر سلامت و محیط زیست انسان است.
آنها بر این عقیده هستند که برخی از مواد آلاینده از طریق دوربین های فضانوردان، تبلت ها و لباس هایی از زمین به فضا ارسال می شوند، به وجود آمده اند.
محققان معتقدند سطح بالای اشعه ها ممکن است فرسودگی مواد را تسریع کند و به تجزیه محصولات و کالاها به نانو و میکرو پلاستیک منجر شود و در محیط میکروگرانش ایستگاه فضایی بین المللی به ذرات هوابرد تبدیل کند.
این ذرات روی بدنه ایستگاه فضایی قرار گرفته اند و باید با جاروبرقی جمع آوری شوند تا فیلترهای هوا به طور کارآمد فعالیت کنند.
هرچند هوای داخل ایستگاه فضایی بین المللی به طور مرتب با ۸ تا ۱۰ بار تغییر در هر ساعت تجدید می شود، اما مشخص نیست چه مقدار از این مواد آلاینده مضر پاک سازی می شوند. برخی کیسه های جارو برقی حاوی گرد و غبار برای مطالعه به زمین ارسال شدند و یکی از آنها در دانشگاه بیرمنگام تحت بررسی قرار گرفت.
پروفسور استوارت هاراد معتقد است تراکم آلاینده های طبیعی در گرد و غبار ایستگاه فضایی بیشتر اوقات از حد متوسطی که در خانه ها و دیگر محیط های داخلی در سراسر آمریکا و اروپا وجود دارد، بیشتر است.
به گفته او این یافته ها برای طراحی ایستگاه های فضایی آینده کارآمد هستند.
