میان آزادی بیان و انزجار و رادیکالیسم، حد و مرزهایی است که نباید زیر پا گذاشته شود. آتش زدن نسخه‌ای از قرآن که در سوئد در مقابل یک مسجد رخ داد، در راستای زیر پا گذاشتن حد و مرزها است، چراکه نه آزادی بیان اجازه آن را میدهد نه آزاد بودن در مقابل طرف دیگر اجازه کاشتن بذر نفرت در دل تعداد زیادی انسان را به صورت رایگان و بدون هیچ توجیهی را میدهد.
به گزارش خبرآنی، به نقل از النشره، سلوان مومیکا، فرد عراقی مسئول این اقدام در سوئد است و مشخص است که دلایل پنهانی برای او جهت انجام این اقدام وجود دارد به ویژه که او تاکید کرده که "علیه مسلمانان نیست بلکه علیه عقاید و اندیشه‌های آنها است". این عذر بدتر از گناه است به ویژه که او به خوبی میزان ارتباط مسلمانان با قرآن را می‌داند.
اما بعد از این رخداد تاسف آور چه می‌شود؟ مشخص است که این اقدام سرنوشت سوئد و پیمان ناتو را در مسیری نامعلوم قرار میدهد. می توان گفت که دین به عنوان یکی از بهانه‌های جلوگیری از پیوستن ترکیه به اتحادیه اروپا مورد استفاده قرار گرفت، در حالی که ترکیه امروز از این دستاویز برای جلوگیری از ورود سوئد به ناتو استفاده میکند. این اولین ضرری است که سوئد در اثر این اقدام متحمل شده است، اقدامی که نیروهای امنیتی سعی کردند مانع آن شوند، اما دستگاه قضایی نظر دیگری داشت و آن را به منزله آزادی بیان دانست.
خطرات برای سوئد به این حد محدود نخواهد شد، زیرا آنچه اتفاق افتاد بهانه‌ای را به دست افراط گرایان میدهد تا تمام اعمال شنیع خود را انجام دهند، اعمالی که علمای مسلمان از آن برائت می‌جویند. مشابه آنچه قبلاً در اقصی نقاط جهان از کشتار به نام اسلام دیده‌ایم، ممکن است سوزاندن یک نسخه از قرآن توجیه کافی برای از سرگیری فعالیت این افراد باشد و خطرناک‌تر اینکه آنها برای گسترش روحیه شرارت و جرم در دل جوانان مسلمان تلاش کنند و از دلبستگی آنها به دین و قرآن برای برانگیختن احساس کینه و نفرت و بردن آنها به راهی دور از اسلام واقعی سوء استفاده کنند. این در حالی است که علمای ارشد مسلمانان به اسلام واقعی فرامی‌خوانند همانند کاری که مسئولان آن مسجدی کردند که قرآن در مقابل آن در استکهلم به آتش کشیده شد و آنها از جوانان خواستند وارد مسجد شوند و نسبت به آنچه رخ داد توجهی نکنند چراکه «قرآن در دل آنهاست».
در سطح سیاسی و دیپلماتیک طبیعی است که هیچ کشوری در اثر این حادثه روابط خود را با سوئد قطع نکند و کشورها به طور کلی و کشورهای اسلامی به طور خاص به محکوم کردن و تقبیح و درخواست برای احترام به احساسات مسلمانان این کشور و سایرین بسنده می‌کنند. مسلم است که سوئد برای بازگرداندن اوضاع به حالت عادی و اطمینان از عدم تشدید تنش سیاسی و دیپلماتیک، یک کارزار دیپلماتیک پنهان انجام خواهد داد. در همین حال نیروهای امنیتی وظیفه دارند از واکنش‌هایی که ممکن است از جانب جوانان مسلمانان به وجود بیاید، جلوگیری کنند؛ جوانانی که با چنین رفتاری احساساتشان برانگیخته شده است. در مورد مومیکا، او ابتدا پس از آنکه نامش بر سر زبان‌ها افتاد، حالا به شهرت رسیده و نامش را طرفداران و مخالفانش بر زبان می‌آورند. او از عراق به سوئد گریخت و به طور موقت مورد توجه قرار می‌گیرد تا اینکه پیامدهای این حادثه پایان یابد.
سوئد در هیچ سطحی از این حادثه بهره‌ای نبرد، حتی از نظر آزادی بیان نیز نمی توان گفت که جریحه دار کردن احساسات دیگران و حمله به عقاید و ایمان آنها امری مشروع است، بلکه این کشور روزهای زیادی را در اضطراب و ترس از امنیت و پیش‌بینی نسبت به واکنش سازمان‌ها و گروه‌های افراطی خواهد گذراند؛ گروه‌های افراطی که روحیه عالی در نتیجه این اقدام غیرمسئولانه گرفته‌اند، در حالی که سؤالات فراوانی وجود دارد که آیا در بسیاری از کشورهای جهان برنامه پنهانی برای حفظ افراط‌گرایان و جلوگیری از نابودی آنها و انتقال روحیه مادی و معنوی لازم به آنها برای خدمت به اهداف معین وجود دارد؟
انتهای پیام
