به گزارش خبرنگار خبرآنی، مهندسی بافت استخوان برای غلبه بر مشکلات راهبردهای درمانی فعلی توسعه یافته است.
مهندسی بافت با ترکیب موادزیستی، عوامل فعال و فاکتورهای رشد، سلول‌ها و نانومواد، امکان ایجاد ساختارهای جدیدی را فراهم می کند که به تقویت بازسازی استخوان منجر می شوند.
در همین راستا گروهی از محققان با همکاری علیرضا دولتشاهی پیروز و نیره طائب نیا از اسید هیالورونیک و آلژینات برای ایجاد هیدروژل های فعال بیولوژیکی و از نانورس مونت موریلونیت برای تقویت و تثبیت آنها استفاده کردند تا بافت استخوان را مهندسی کنند.
نانورس ها در حقیقت نانوذراتی از جنس سیلیکات معدنی لایه ای هستند. محققان با کمک سلول های بنیادی مزانشیمی در شرایط آزمایشگاهی( به ویژه آنهایی که با نانورس تقویت شده بودند) داربست هایی ابداع کردند که زیست سازگار و استخوان ساز بودند و حتی در نبود واسطه های متمایز امکان کانی سازی را فراهم می کردند.
علاوه بر آن، تحقیق روی موجودات زنده برای نشان دادن پتانسیل هیدروژل ها جهت ترمیم استخوان و فعالیت به عنوان یک حامل سلول و پلتفرم های انتقال دهنده برای SDF-1 انجام شد.
یک تحقیق in vivo نیز برای ایجاد پتانسیل هیدروژل‌ها برای ترمیم استخوان و عمل به عنوان حامل سلولی و بسترهای ارائه SDF-1 (فاکتور ۱ مشتق از سلول استرومال)انجام شد.
در نتیجه مشخص شد داربست های دارای SDF-1 بالاترین درصد بازسازی استخوان و همچنین رگ زایی را داشتند که این امر مناسب بودن آنها را تایید می کند.
