به گزارش پایگاه خبری خبرآنیبه نقل از بیزینس اینسایدر، کاوشگر «وویجر یک» که در فاصله ۱۴.۸ میلیارد مایلی زمین قرار دارد به سمت تاریک فضای بین ستاره ها یا در حقیقت فضای اکتشاف نشده بین ستارگان در حرکت است. این طولانی ترین فاصله یک شی ساخت انسان تا زمین است.
کاوشگرهای وویجر یک و ویاژر ۲ در سال ۱۹۷۷ میلادی با فاصله ۱۶ روز از یکدیگر به فضا پرتاب شدند. آنها طوری طراحی شده بودند تا طی ۵ سال مشتری، زحل، اورانوس، نپتون و قمرهای آنها را از نزدیک رصد کند.
اکنون ۴۵ سال از آغاز ماموریت آنها می گذرد و کاوشگر های مذکور با خروج از مرزهای تحت تاثیر خورشید به نام «مرز خورشید سپهر»(Heliopause) تاریخ ساز شده اند.
هر دو فضاپیما همچنان از خارج منظومه شمسی داده به زمین ارسال می کنند و سفر کهکشانی آنها همچنان ادامه دارد.
مهندسان به عنوان بخشی از تلاش مدیریت انرژی کاوشگرها در سال های اخیر، سیستم های غیرفنی آنها مانند گرم کن های ابزارهای علمی را خاموش کرده اند تا به این ترتیب امکان فعالیت ابزارها تا ۲۰۳۰ میلادی را فراهم کنند.
پس از آن کاوشگر توانایی ارتباط با زمین را از دست خواهند داد.
با این وجود پس از آنکه ناسا ابزارهای کاوشگرها را خاموش و ماموریت وویجر را پایان یافته، اعلام کرد، ابزارهای دوقلو همچنان در فضای بین ستاره ای شناور هستند.
ناسا معتقد است وویجر یک ۳۰۰ سال بعد وارد ابر «اورت» (Oort ) می شوند. ابر اورت نام منطقه ای است که بسیاری از دنباله‌دارها، سنگ ها و یخ هایی که در واقع مربوط به بقایای تولد منظومه شمسی میباشند از آن سرچشمه می‌گیرند. حدود ۳۰ هزار سال طول می کشد تا کاوشگر به نقطه پایان ابر برسد.
البته این کاوشگرها مسیرهای مختلفی به اعماق فضا را در پیش گرفته اند. وویجر ۲ اکنون در فاصله ۱۲.۳ میلیارد مایلی زمین است.
