به گزارش خبرنگار خبرآنی، ساختار و عملکرد پوست می تواند بر اثر بریدگی، خراش، سوختگی، برش های جراحی و بیماری هایی مانند دیابت دچار اختلال شود. بهبود زخم فرایندی پیچیده و پیوسته است که در نتیجه تعامل میان بافت ها یا سلول های پیوند شده، عوامل رشد، سیتوکین ها (پروتئین هایی که به وسیله سلول ها ترشح شده و پیامی را به دیگر سلول ها منتقل می کنند) و ماتریکس خارج سلولی اتفاق می افتد.
محصولاتی که برای پانسمان و تسهیل بهبود زخم تولید می شوند- از جمله پمادها، فوم ها و ژل ها- توسعه یافته اند تا بهبود انواع متفاوت ضایعات پوستی را با افزایش اثر عامل مؤثر بر بهبود آن، تسهیل کنند.
زخم های مزمن زخم هایی هستند که به طور طبیعی بهبود نمی یابند و فشار زیادی بر فرد مبتلا و سیستم درمان وارد می کنند. این زخم ها به دلیل پیشرفت ناهنجاری ها یا عدم کارکرد صحیح عوامل رشد کلیدی ایجاد می شوند. تلاش های زیادی برای تسهیل بهبود این زخم ها صورت گرفته است.
کیتوزان یک پلی ساکارید است که از دیواره سلولی قارچ ها یا اسکلت خارجی جانوران دریایی مانند خرچنگ استخراج می شود و کاربردهای درمانی مانند کاهش کلسترول و کمک به بهبود زخم دارد. با هدف تولید یک بانداژ کارآمد از کینوزان، محققان کشور طی پژوهشی به تولید مشتق قابل انحلال در آبی از کیتوزان پرداختند که ویژگی های زیستی اصلی این ماده را حفظ کند.
بدین منظور ساختاری از سولفات کیتوزان تولید شد که ظرفیت اتصال و خصوصیات آنتی باکتریالی کیتوزان را حفظ می کرد. در ادامه هیدروژلی از این محصول ساخته شد که می توانست به صورت بانداژ استفاده شود.
نتایج این پژوهش که در مجله بین المللی Biomaterials Advance به چاپ رسیده است، نشان داد، بانداژ ساخته شده با حفظ زیست سازگاری کیتوزان، خاصیت آنتی باکتریالی نیز دارد.
علاوه بر این وجود گروه سولفات باعث بهبود خاصیت ضد انعقادی محصول تولیدی شده بود. بررسی های آزمایشگاهی و آزمایش به کمک موجود زنده نشان داد بانداژ تولید شده نسبت به کیتوزان توان بیشتری در مهار سایتوکین های ضد التهابی دارد. استفاده از این بانداژ نسبت به کیتوزان باعث افزایش معنی دار تعداد ماکروفاژها با شکل ظاهری M۲ (شکلی از ماکروفاژها که ضد التهابی و بهبود دهنده است) می شود.
نتایج این پژوهش نشان داد بانداژ تولید شده در مقایسه با بانداژ کیتوزان، رگزایی و باز تولید سلول های اپیتلیالی را در بازه زمانی ۳۰روزه بهبود می بخشد.
این تحقیقات توسط دکتر حسین بهاروند، دکتر حامد دائمی، فاضل صحرانشین سامانی و همکارانشان در پژوهشگاه رویان جهاد دانشگاهی و یک شرکت دانش بنیان به انجام رسیده است.
