به گزارش پایگاه خبری خبرآنی، بابک نگاهداری، رئیس مرکز پژوهش های مجلس شورای اسلامی در خصوص ضرورت تغییر ریل سیاست گذاری کشور در تدوین برنامه هفتم توسعه در مرکز پژوهش های مجلس شورای اسلامی گفت: قطار توسعه برنامه هفتم وقتی به انتها برسد تجمیعی از نیاز هاست.در خصوص آسیب شناسی در برنامه های توسعه، باید گفت که در این برنامه ها عدم اولویت گذاری اولین آسیب است و دومین آسیب این است که تمام ارکان کشور سعی میکنند سوار قطار توسعه شوند و از این قافله جا نمانند. بنابراین سنگینی بیش از حد قطار توسعه از سرعت آن می کاهد.
وی افزود: ما تعداد زیادی استکان با اندکی آب به جمعیت زیادی می دهیم که تاثیری روی تشنگی هیچ یک ندارد. در برنامه هفتم روی اولویت محوری تاکید ویژه داشتیم. موضوع بعدی که آسیب برنامه های پیشرفت توسعه است، آرمان گرایی های غیر واقعی گرانه بود.
وی گفت: دو جریان فکری آفت برنامه های توسعه کشور است . جریان اول آرمان گریزی واقع گرایانه را دنبال می کند و شماهر برنامه ی پیشرفتی پیشنهاد میدی با ایرادگیری ها جمع را منصرف میکنند و حرف اصلی آنها تداوم وضع موجود است و شمارا با وضعیت امروز کشور درگیر می کنند و عملا شما رابی هدف می کنند. جریان دیگر که آن هم دنبال بی اینده کردن کشور هستند آن جریان آرمان گرای غیر واقع بینانه راه می اندازند یعنی آنچنان اهدافی برای کشور تصویر می کنند که با زیر ساخت های ما قرابتی ندارد و عملا کشور را با سرخوردگی روبرو میکنند.
رئیس مرکز پژوهش های مجلس شورای اسلامی گفت: این دو جریان دو لبه ی قیچی هستند که هر دو مضر هستند. ما باید با محاسبات دقیق هدف گذاری های دقیق رو به اینده داشته باشیم تا بتوانیم به اهداف برسیم. برنامه ریزی پیشرفت و توسعه یک امر اجتماعی است و جامعه باید با این برنامه همراه شود. ما برای رهایی از مشکلات امروز هم باید یک‌هدفی در اینده تصویر کنیم تا انگیزه ای شود برای قدم رو به جلو. کسی که از باتلاق می خواهد بیرون بیاید باید به شاخه درختی که شاخه ان بیرون باتلاق است دست بیندازد.
در ادامه حجت الاسلام بحرینی، رئیس کمیسیون آیین نامه داخلی مجلس در مرکز پژوهش های مجلس شورای اسلامی در خصوص ضرورت تغییر ریل سیاست گذاری کشور در تدوین برنامه توسعه هفتم گفت: مهم ترین دلیلی که برنامه های توسعه در ایران به نتیجه نمی رسد این است که ما به برنامه بدون پیش نیاز های مورد نیاز آن می نگریم .
بحرینی گفت: طبیعتا وقتی از بخش کشاورزی صحبت می کنیم اهداف را مشخص می کنیم ، یک سری گام های مورد نیاز برای رسیدن به آن هدف را هم مشخص می کنیم ، در صنعت هم همینطور در بخش های دیگر هم همینطور.
وی افزود، بعد از انقلاب، شش برنامه ی توسعه نوشتیم اما یک قدم برای اصلاح نظام بانکی بر نداشتیم ، این یعنی توازن نداشتن برنامه توسعه با واقعیت ها و پیش نیازها، وقتی نظام بانکی و نظام مالیاتی و غیره درست نباشد مشخص است که برنامه های توسعه به جایی نمی رسند. وقتی به مالیات به عنوان یک ابزار رفتارساز نگاه نمی کنید و صرفا جنبه ی درامدی برای شما دارد خب مشخص است که راه به جایی نمی بریم.
وی گفت: مهم ترین عامل برای اجرای این برنامه ها بخش خصوصی است ، این برنامه ها انگار جوری نوشته شده اند که انگار مخلطب ان و اجراکننده آن صرفا دولت است.بر این‌اساس میتوان گفت، میزان اصابت بودجه های سالانه ما بسیار کم و نگران کننده است.
انتهای پیام/
