حسین شهبازی در گفت‌وگو با خبرنگار ورزشی پایگاه خبری خبرآنی در رابطه با فاصله گرفتنش از کشتی گفت: اذیتم کردند، از نظر روحی روانی حالم خوب نبود، گفتم چند وقت استراحت کنم. این چند سال دائم در مسابقه و تمرین بودم، گفتم شاید یک مدت وقفه ایجاد شود، حالم بهتر شود و از کشتی دور شدم.
او که در مرحله اول چرخه انتخابی تیم ملی حضور داشت، ادامه داد: در گرگان کشتی گرفتم و 2-2 به مهدی حاجیلوئیان باختم. برای جام تختی از هیئت زنگ زدند و گفتند بیا کشتی بگیر، اما ترجیح دادم فعلا کشتی نگیرم. الان دوباره تمریناتم را از سر گرفته‌ام و می‌خواهم برگردم.
این کشتی‌گیر تهرانی که در سال‌های 2018 و 2019 مدال امیدهای جهان را از آن خود کرد، با اشاره به اینکه کادرفنی وقت تیم ملی او را به اردوها هم دعوت نمی‌کرد، خاطرنشان کرد: در این دو سال و اندی که غلامرضا محمدی سرمربی تیم ملی بود، من دو مدال برنز زیر 23 سال جهان را گرفتم، نمی‌گویم نقطه اوجم بود، من اصلا اوجی نداشتم اما نه به یک اردوی بزرگسالان دعوت شدم و نه به هیچ تورنمنتی رفتم که این برایم انگیزه شود. درحالیکه خیلی‌ها بودند که مدال هم نگرفته بودند اما هم به اردو دعوت می‌شدند و هم به تورنمنت می‌رفتند. من در جام تختی بزرگسالان به جواد ابراهیمی یک-یک باختم و دوم شدم. اگر اول نشدم، دوم که شدم و لااقل باید به اردو دعوت می‌شدم که این اتفاق نمی‌افتاد.
وی در مورد اینکه چرا کادرفنی تیم ملی روی او نظری نداشت، گفت: من نه جایی قبلا با غلامرضا محمدی کار کرده بودم که بگویم شاید بی‌ادبی کردم و یا جوابی به او داده‌ام که کینه به دل گرفته باشد و نه هیچ اتفاقی بین ما افتاده بود. اصلا نمی‌دانستم چرا روی من نظر ندارند. بودند کسانی که اندازه من نبودند، اسم نمی‌برم که کسی را خراب کنم، اما دو تا دو تا به تورنمنت اعزام می‌شدند و روحیه می‌گرفتند تا در چرخه انتخابی تیم ملی بمانند ولی من هیچ‌وقت جایی در این چرخه نداشتم. در اولین لیگی که بعد از کرونا برگزار شد هم چند کشتی گرفتم و همه را بردم باز هم اردو دعوتم نکردند. هیچ انتخابی هم به من سهمیه نداد. زمانی که در جام تختی دوم شده بودم به من سهمیه ندادند که تمرین را رها کردم، زمانی که مادرم کرونای شدید گرفت، سه روز مانده با انتخابی به من سهمیه دادند درحالیکه یک ماه تمرین نکرده بودم.
شهبازی با تاکید بر اینکه می‌داند امروز کادرفنی تیم ملی روی هیچ کشتی‌گیری نظر ندارد، تصریح کرد: یکی از دلایلی که دوباره تمرینم را شروع کردم، برای این است که می‌دانم پژمان درستکار تنها مربی هست که حق کسی را ضایع نمی‌کند، هر کسی که ببرد حرف اول را می‌زند. از کادر قبلی فقط من نبودم که دعوت نمی‌شدم، امین طاهری هم رفیق صمیمی من است، او را هم خیلی اذیت کردند، خیلی از نورچشمی‌ها بالا و بالاتر رفتند اما کسانی که دوست‌شان نداشتند پایین رفتند.
وی در پاسخ به این سوال که آیا هیئت کشتی استان تهران در این مدت حمایتی از او داشته است، تاکید کرد: اصلا انگار نه انگار هیئتی وجود داشت. دو سال مدال جهانی امیدها گرفتم اما هیچ تماس و توجهی نبود. من اصلا دوست ندارم وارد حاشیه شوم ولی از کسی نمی‌ترسم چون نانم را خدا و پدرم می‌دهند و برای همین حرف حق را می‌زنم. خوبی کرده باشند می‌گویم. هیئت تهران سال 2016 جوانان اول شدم به من جایزه داد ولی بعد از آن دیگر نه زنگی بود و نه حمایتی. یکی از گلایه کشتی‌گیران این است که همیشه زمانی که می‌بری همه هستند و وقتی می‌بازی هیچ کسی دیگر نیست که حالت را بپرسد، من می‌گویم وقتی در باختم هوایم را ندارید، در برد هم نیازی به شما ندارم. زمانی که مدال امیدهای جهان گرفتم یک شاخه گل هم به من ندادند و هیچ زنگی هم نزدند. این حرف همه کشتی‌گیران تهران است.
نفر سوم کشتی آزاد امیدهای جهان در سال‌های 2018 و 2019 در مورد موضوع اشتغالش گفت: خرج خودم را درمی‌آورم، از لیگ هم درآمدی هست، ولی درآمد پایدار ندارم و نمی‌دانم کشتی را کنار بگذارم چه کاری باید انجام دهم. یک روز کار هست و یک روز نیست.
حسین شهبازی در خاتمه عنوان کرد: من جزو آن دسته کشتی‌گیرانی هستم که 4 مدال جهانی در رده سنی پایه دارم و به مدال بزرگسالان آسیا هم رسیدم اما هیچ مربی دینی سر من ندارد که مثلا من جایی سوم شده باشم و او انتخابم کرده باشد. همیشه نان بازوی خودم را خوردم. اگر وقفه‌ای در کشتی‌ام ایجاد شد به خاطر دلسردی بود و حالا تمرینات خیلی خوبی را پشت سر می‌گذارم تا امید به خدا بار دیگر به جمع مدعیان برگردم.
انتهای پیام/
