احمد تشکینی در گفتگو با خبرنگار اقتصادی پایگاه خبری خبرآنی، با اشاره به اینکه، استانهای تهران، اصفهان، قم و قزوین ظرفیت صنعتی ویژه‌ای دارند؛ گفت: برخی استانها کشاورزی پایه‌اند مثل آذربایجان غربی، اردبیل، خراسان جنوبی، خراسان شمالی و زنجان، برخی معدنیاند مثل خراسان رضوی، اصفهان و آذربایجان غربی، کرمان، سمنان، یزد و مرکزی و برخی دیگر جنبه‌های تجاری قوی دارند مثل البرز، بوشهر، خوزستان و هرمزگان. به همین دلیل همه استانهای کشور الزاما نباید توسعه صنعتی به مفهوم توسعه کارخانهای داشته باشند، استانهای معدنی میبایست زنجیره معدن و صنایع معدنی توسعه یابد و در استانهایی که کشاورزی پایه‌اند باید صنایع تبدیلی غذایی رشد کند. به‌عنوان مثال عمده صنایع استان تهران شامل صنایع تولید محصولات فلزی فابریکی بجز ماشین آلات و تجهیزات با سهم حدودا 13 درصدی، صنایع تولید ماشین آلات و تجهیزات طبقه بندی نشده در جای دیگر با سهم حدودا 11 درصدی، تولید محصولات لاستیکی و پلاستیکی با سهم 10 درصدی و صنایع غذایی و آشامیدنی و صنایع تولید سایر محصولات کانی غیرفلزی با سهم حدودا 8 درصدی میباشند.
این اقتصاددان افزود: راهبردهــای آمایش ســرزمین براساس اولویت بندیها، نقش پذیری و قابلیت سنجی هر یک از مناطق، محصولات مشخص مناسب برای هر منطقه را معین میکند. در ادبیات جغرافیایی ایران، طی 50 سال گذشته مفاهیم، روشها و اصول جغرافیای انسانی، اغلب به شکلی بدون انسجام مطرح شده و جغرافیای اجتماعی و فرهنگی نیز بسیار جسته و گریخته بیان شده و نه تنها در برنامه‌ریزیهای کشور، بلکه در فضای آکادمیک کشور نیز جای خالی آن بسیار محسوس است. اکنون با گذشت 6 برنامه توسعه پس از انقلاب که نگاهی بخشی به توسعه داشته‌اند، نیاز به برنامه‌ریزی فضایی و منطقهای ضروری بنظر می‌رسد. به اعتقاد من توجه به آمایش برای اقتصاد ایران فعلی نه یک انتخاب بلکه یک ضرورت است. در بسیاری کشورهای نیز نیاز به برنامه‌ریزی فضایی و منطقهای زمانی احساس شد که رشد و توسعه بخشی موجب عدم توازن در مناطق مختلف شد؛ از اینرو جهت متوازن و متعادل‌سازی توسعه مناطق مختلف، رویکرد آمایش بسیار راهگشا و کمک‌کننده است.
تشکینی تاکید کرد توسعه صنایع در ایران، عموماً بر محور سلایق شخصی کارآفرینان و کارخانه‌داران، نیازهای شهری و منطقهای، سیاستگذاری‌های بالا به پایین اعلامی، ملاحظات قدرت و متغیرهای بیرونی اتفاق افتاده است. نکته مشترک در میان همه این نگاه‌ها، فقدان نظامی جامع و هدفمند است که ابعاد مختلف را در نظر گرفته و بر آن مبنا، توسعه برخی صنایع را تشویق نموده، برخی دیگر را نامرجح دانسته و بعضی را منع کند. از همین رو است که سال‌ها کارشناسان حوزه محیط زیست، ایجاد برخی صنایع آب‌بر در فلات مرکزی ایران را تصمیمی نادرست و در پی دارنده عواقب جبران ناپذیر زیست‌محیطی برای منطقه و کشور می‌دانند. به همین دلیل در سال‌های اخیر، توجه به مباحث آمایش سرزمین در دستور کار سیاستگذاران قرار گرفته و در سال 1399، سازمان برنامه و بودجه از سند آمایش سرزمین برای تمامی استانها و شهرهای کشور رونمایی کرد.
وی در ادامه گفت: این سند، دربردارنده ابعاد مختلف آمایش سرزمینی است که یکی از بعدهای کلی آن، مباحث مرتبط با بخش صنعت، معدن و تجارت است. علی‌رغم تدوین اسناد، تبدیل آن به برنامه اجرایی برای هر شهر و استان و مبتنی بر بخش صنعت، کشاورزی یا خدمات، نیازمند تدقیق و ارائه برنامه‌های عملیاتی بوده و لازم است هر یک از وزارتخانه‌های بخشی و زیرمجموعه‌های آنها بر اساس کلیات سند مذکور، شیوه‌های پیاده‌سازی و اجرا نمودن الزامات مرتبط با بخش خود را احصاء نمایند.
رئیس مؤسسه مطالعات و پژوهشهای بازرگانی در رابطه با توجه به محیط زیست در طرح آمایش گفت: یکی از موضوعات مهم بحث آمایش توجه به ملاحظات زیست محیطی است؛ در واقع هدف اساسی آمایش سرزمین حداقل تا آنجا که به مدیریت محیط زیست مربوط می‌شود توسعه مناطق و روابط متقابل درونی و برونی آنها استفاده معقول از منابع انسان ساخت و غیرساخته یا محیط زیست طبیعی، ترمیم و تقویت محیط زیست با استفاده از روش ها و تکنیک های مناسب است. توجه به برنامه ریزی منطقه ای در ایران نیز همزمان با شروع آن در فرانسه و بعد از جنگ جهانی دوم و تقریبا با اهدافی مشابه آغاز شد. در توجه به تعریف ظرفیتهای هر استان شهرستان معیارهایی مانند میزان آببری صنایع، ملاحظات زیست محیطی و آلایندگی و ... مدنظر قرار گرفته است.
انتهای پیام/
