به گزارش پایگاه خبری خبرآنی به نقل از اسکای نیوز، دو کاوشگر وویجردر سال ۱۹۷۷ میلادی از مقر فضایی کیپ کاناورال در فلوریدا آمریکا به فضا پرتاب شدند. کاوشگر وویجر۲ زودتر از ویاژر یک از زمین بلند شد.
کاوشگرهای وویجر برای ماموریتی ۵ ساله جهت مطالعه مشتری و زحل ساخته شدند. اما جالب آنکه هر دو فضاپیما با وجود فرار از حباب پلاسمای داغ معروف به هلیوپاز که مرز لبه منظومه شمسی را مشخص می کند، همچنان فعال هستند.
هر دو کاوشگر به وسیله ژنراتورهای ترموالکتریک رادیوایزوتوپ(RTG) کار می کنند. این ژنراتورها با گرمای کره های در حال پوسیدن پلوتونیوم فعال می شوند. البته خروجی ژنراتورهای مذکور سالانه ۴ وات کاهش می یابد.
این بدان معنا است که ابزارهای کاوشگرها یکی یکی خاموش می شوند. هم اکنون ویاژر یک فقط ۴ و ویاژر۲ فقط ۵ ابزار فعال دارد. برخی کارشناسان تخمین می زنند این فضاپیماها تا ۲۰۲۵ میلادی خاموش شوند و برخی دیگر امیدوارند آنها برای مدتی طولانی تر کار کنند.
البته کاوشگرهای وویجر تاکنون مهندسان ناسا را بارها شگفت زده کرده اند. آنها پیش بینی می کردند ابزارهای وویجر۲ زودتر و از ۲۰۲۰ میلادی به بعد خاموش شوند. لیندا اسپیلکر که قبل از پرتاب کاوشگرها کار روی آنها را آغاز کرده بود، در این باره می گوید: اگر همه چیز طبق برنامه ریزی پیش برود، احتمالاً ماموریت آنها در دهه ۲۰۳۰ میلادی نیز ادامه یابد. اما این امر به میزان انرژی آنها بستگی دارد.
۳۶ سال طول کشید تا وویجر یک از هلیوپاز خارج شود و داده هایی که از آن زمان تاکنون ارسال می کند نشان دهنده برخی ویژگی های کیفیتی خارق العاده درباره نقش میدان های مغناطیسی در جهان است.
وویجر۲ نیز در سال ۲۰۱۸ میلادی و حدود ۴۱ سال پس از پرتاب وارد فضای بین ستاره شد.
