به گزارش پایگاه خبری خبرآنی به نقل از دیلی میل، تحقیقات نشان داد منشا داغ ترین صخره روی زمین مربوط به یک شهاب سنگ عظیم است که از ۳۶ میلیون سال قبل با زمین برخورد کرد.
به گفته محققان این تکه شیشه سیاه رنگ که به اندازه مشت یک انسان است، در دمای ۲۳۷۰ درجه سانتیگراد به وجود آمده است. چنین دمایی حتی از دمای تشکیل جبه زمین بیشتر است.
سنگ مذکور نخستین بار در ۲۰۱۱ میلادی و در کانادا کشف شد و در سال ۲۰۱۷ میلادی محققان اعلام کردند دمای آن به بالاتر از دمای تمام سنگ های شناخته شده روی زمین رسیده است.
پس از آنکه محققان تحلیل جدیدی از مواد معدنی منطقه مذکور انجام دادند نیز این ادعا تایید شد.
برخورد شهاب سنگ با زمین دهانه ۲۸ کیلومتری میستاستین(Mistastin) را ایجاد کرده است. مایکل زانتی دانشجوی دکترا دانشگاه واشنگتن این سنگ شیشه مانند را در یک تحقیقات جداگانه به رهبری سازمان فضایی کانادا کشف کرد.
تحلیل ها نشان داد این صخره حاوی زیرکون است. زیرکون یکی از ماندگارترین مواد معدنی است که تحت دمای زیاد کریستالی می شود. ساختار زیرکون ها دمای آن هنگام تشکیل شدن را نشان داد.
اما برای تأیید یافته‌های اولیه، محققان نیاز داشتند که تاریخ تشکیل چند عنصر زیرکون در سنگ های دیگر را تعیین کنند. در پژوهش جدید، گاوین تولومتی، محقق ارشد پژوهش در دانشگاه وسترن در کانادا و و همکارانش چهار زیرکون دیگر را در نمونه‌های این دهانه تجزیه و تحلیل کردند. این نمونه‌ها از انواع مختلف سنگ‌ها در مکان‌های مختلف به دست آمده‌اند که دید جامع‌تری از نحوه گرمایش زمین فراهم می کند. یکی از سنگ‌های شیشه‌ای تشکیل شده در اثر برخورد شهاب سنگبا زمین و دو عنصر زیرکون از سنگ هایی گرفته شدند که ذوب و دوباره جامد شده بودند. همچنین یک عنصر، دو مورد دیگر از سنگ‌هایی که ذوب شده و دوباره جامد شده‌اند، و یکی از سنگ‌های رسوبی که تکه‌های شیشه‌ای را که در اثر برخورد تشکیل شده نگه می‌دارد.
نتایج نشان داد این زیرکون ها حداقل در دمای ۲۳۷۰ درجه سانتیگراد تشکیل شدند. همچنین سنگ های رسوبی که تکه شهاب سنگ در آنها کشف شده بود تا دمای ۱۶۷۳ درجه سانتیگراد داغ شده بودند.
محققان متوجه شدند این برخورد فشاری بین ۳۰ تا ۴۰ گیگاپاسکال ایجاد کرده است. به گفته محققان چنین فشاری نشان می دهد در محل برخورد شهاب سنگ با پوسته زمین صخره ها نه تنها ذوب بلکه تبخیر شدند.
محققانی که این پژوهش را انجام دادند، امیدوارند از روش هایی مشابه برای مطالعه صخره هایی استفاده کنند که طی ماموریت های آپولو از اماکن برخورد اجسام آسمانی با ماه جمع آوری شده اند.
