مخاطبان عصر ایران؛محسن عزیزی-(محقق و پژوهشگر اقتصاد سياسي)
بارها از گزارشگران فوتبال در صداو سیما شنیده ایم که کشورهای حاشیه خلیج فارس، به لطف دلار های نفتی در ورزش و بخصوص فوتبال و ساخت ورزشگاه های استاندارد جهانی پیشرفت کرده اند.
این گونه تحلیل های خاص را دقیقا در خصوص دوران پهلوی هم به وفور شنیده ایم که رژیم پهلوی به لطف دلارهای نفتی رشد و توسعه اقتصادی داشته، اما این رشد و توسعه ظاهری بوده و ما بسیاری از کالاها و خدمات را وارد می کردیم و تولید کننده خیلی از اقلام نبوده ایم.
باری!
گویی در توسعه اقتصادی و پیشرفت و رفاه و معیشت جامعه قانونی نانوشته وجود دارد که :
فقط وقتی یک کشور همه چیزش را خودش تولید کند رشد و پیشرفتش درست و صحیح است.
مگر کشورهایی نظیر سنگاپور، هنگ هنگ، امارات، قطر، دانمارک، سوئد، نروژ، فنلاند، ایسلند و ... تولید کنندگان بزرگ دنیا و خودکفا می باشند؟
مگر یکی از آرمان های بشر در طول تاریخ، رفاه و برخورداری همه جامعه از حداقل معیشت زندگی نبوده؟
در این کشورها رفاه و معیشت نسبی برای آحاد جامعه فراهم شده و هیچ فردی نه شب گرسنه می‌خوابد، نه فقر مطلق دارد؛ هزینه های تحصیل و بهداشت و درمان و حتی سفر و گردش و ... برای همه جامعه حتی افراد ناتوان فراهم است.
حال همه این نکات مثبت را نبینیم و صرفا بگوییم که چرا همه چیز را خودشان تولید نمی‌کنند؟ چرا خودکفا نیستند؟ و .... آیا سرنا را از سر گشاد زدن نیست؟!
