به گزارش پایگاه خبری خبرآنی «پرونده حکمرانی فضای مجازی»؛ صنعت کشاورزی برای غلبه بر تقاضای روزافزون مواد غذایی مستلزم است از تحول دیجیتالی و متصل به اینترنت استفاده کند. این صنعت طی 50 سال گذشته کاملاً متحول شده است، با گذر زمان، پیشرفت در ماشین آلات و مقیاس، سرعت بهره‌‌وری تجهیزات مزرعه را گسترش داده و منجر به کشت کارآمدتر بیشتر زمین‌‌ها شده است. همچنین بهبود بذر، آبیاری و کودها در افزایش عملکرد کشاورزی موثر بوده اند.
اکنون، کشاورزی در اوایل انقلاب دیگری است که در قلب آن داده‌‌ها و ارتباطات نهفته است. هوش مصنوعی، تجزیه و تحلیل داده‌‌ها، اینترنت اشیاء و سایر فن‌‌آوری‌‌های در حال ظهور می‌‌توانند باعث افزایش بیشتر بازده کشاورزی، بهبود کارایی مصرف آب و سایر ورودی‌‌ها، ایجاد پایداری و انعطاف پذیری در کشت محصولات و دامداری شوند. بدون وجود یک زیرساخت اتصال منسجم، دستیابی به هیچ یک از این مزایا امکان پذیر نمی‌‌باشد. طبق تحقیقات مک‌‌کنزی، درصورتیکه اتصال در کشاورزی به طور موفقیت آمیزی انجام شود، این صنعت می‌‌تواند 500 میلیارد دلار ارزش به تولید ناخالص داخلی جهانی تا سال 2030 بیفزاید.
دیجیتالی شدن کشاورزی بدان سبب اهمیت دارد که جمعیت جهان در آستانه رسیدن به 7/9 میلیارد نفر تا سال 2050 است که نیاز به افزایش 70 درصدی در کالری موجود برای مصرف را نشان می‌‌دهد؛ بنابراین هزینه ورودی‌‌های مورد نیاز برای تولید این میزان کالری افزایش خواهد یافت. تأمین مواد غذایی برای این تقاضای رو به رشد، با محدودیت‌‌هایی در منابع ورودی مواجه است. تا سال 2030، منابع آب 40 درصد کمتر از میزان آب مورد نیاز برای تأمین نیاز جهانی آب خواهد بود، از طرفی افزایش انرژی مصرفی، کارگر و هزینه‌‌های مواد مغذی حاشیه سود را نیز تحت فشار قرار خواهد داد.
حدود یک چهارم زمین‌‌های قابل کشت طی گذر زمان تخریب شده‌‌اند و برای اینکه دوباره بتوانند محصولات را در همان مقیاس تولید کنند، نیاز به بازسازی و احیاء قابل توجهی دارند. فشارهای زیست محیطی از جمله تغییر اقلیم و تأثیر اقتصادی حوادث فاجعه بار آب و هوایی از یک سو و فشارهای اجتماعی ازجمله فشار برای اقدامات اخلاقی پایدارتر در عملیات مزرعه، مانند الزام به رعایت استانداردهای برتر برای رفاه حیوانات و کاهش استفاده از مواد شیمیایی و آب در حال افزایش است.
صنعت کشاورزی برای مقابله با این فشارها، باید تحول به سوی دیجیتالی شدن را که از طریق اتصالات امکان پذیر است، بپذیرد. با این حال، صنعت کشاورزی در مقایسه با بسیاری از صنایع دیگر در سطح جهان کمتر به سوی دیجیتالی شدن سوق پیدا کرده است. پیشرفت‌‌های گذشته در این صنعت نیز عمدتا"به صورت مکانیکی و به شکل ماشین آلات قدرتمند و کارآمدتر و تغییرات ژنتیکی در شکل بذر و تولید کودهای بیشتر بوده است. اکنون ابزارهای دیجیتالی بسیار پیچیده‌‌تری برای تحقق جهش بعدی بهره‌‌وری مورد نیاز است. برخی از این ابزارها در حال حاضر برای کمک به کشاورزان به منظور استفاده موثر و پایدارتر از منابع وجود دارند، و ابزارهای پیشرفته تر در حال توسعه هستند. دیجیتالی شدن تصمیم گیری را ارتقا داده و به کشاورزان این امکان را می‌‌دهد تا با مدیریت بهتر ریسک و تغییر پذیری، بازده را بهینه نموده و اقتصاد را بهبود بخشند.
با این حال این صنعت با دو مانع مهم به منظور دیجیتالی شدن روبرو است. اول اینکه بعضی از مناطق فاقد زیرساخت لازم برای اتصال هستند و توسعه آن از اهمیت بالایی برخوردار است. دوم اینکه در مناطقی که از قبل دارای زیرساخت اتصال هستند، به دلیل اینکه تأثیر این فناوری‌‌ها هنوز به اندازه کافی اثبات نشده است، از استقرار ابزارهای دیجیتال در مزارع، به خوبی استقبال نمی‌‌شود.
افزون بر این، بحرانCOVID-19، چالش‌‌های کشاورزی را در پنج زمینه بیش از پیش تشدید کرده است: کارآیی، انعطاف پذیری ، دیجیتالی شدن، چابکی و پایداری. با همه‌‌گیری جهانی و اعتماد پایین به تولیدات دستی، فروش کمتر حاشیه سودها را تحت فشار قرار داده و نیاز کشاورزان را به راه حل‌‌هایی برای ممانعت از خسارت بیشتر، تشدید کرده است. قفل شدن زنجیره تأمین جهانی، اهمیت وجود تولیدکنندگان محلی و مزارع کوچکتر را نیز برجسته کرده است. به طور خلاصه، این بحران نیز بر ضرورت دیجیتال سازی و اتوماسیون گسترده تر تأکید کرده است.
از همین پرونده بیشتر بخوانید:
انتهای پیام/
