به گزارش پایگاه خبری خبرآنی «پرونده معجزه آبخیزداری» ؛ خداوند عالم آسمان ها و زمین را آفرید و انسان را به عنوان خلیفه خود قرار داد و در سکونتگاه او، از هر چیزی به صورت متعادل و متوازن خلق کرد. پروردگار عالم، منابع طبیعی یعنی هر آنچه در زمین و محیط زندگی می بینیم را ودیعه ای برای نسل های انسان قرار داد تا بنی آدم با تدبیر از آن بهره برداری نمایند.
آری خالق یکتا، انسان را از خاک آفرید و پرورش داد و او را مأمور آبادانی آن قرار داد. حکمت خداوند تبارک و تعالی در آفرینش زمین به گونه ای است که حیات و تداوم نسل بشر به حیات و ممات منابع طبیعی تجدیدپذیر گره خورده است. به نحوی که مدیریت این کره خاکی را به وی سپرده است تا با مصرف و بهره برداری منطقی از منابع طبیعی آن، زندگی نسل های آتی خود را نیز تأمین کند.
فرقی نمی کند چقدر در کره خاکی عمر می کنیم، کجا زندگی می کنیم، دارایی ما چقدر است و یا شغل و حرفه و عنوان ما چیست. مهم این است که یادمان باشد همه ما در این دنیا در یک کشتی سفر می کنیم و تخریب قسمتی از آن همه ما را غرق می کند. مهم این است که نسبت به طبیعت پیرامون خود بی تفاوت نباشیم و به آنچه در آن رخ می دهد حساس باشیم. این قدم اول حمایت از منابع طبیعی است. احترام به طبیعت، احترام به زندگی مان است. مسئولیت انسانی و اجتماعی حکم می کند که در کلیه شئون زندگی خود اعم از زندگی شخصی و خانوادگی و زندگی شغلی خود، حفظ طبیعت را در اولویت قرار دهیم.
ولی متاسفانه اکنون تن رنجور منابع طبیعی کشورمان آخرین نفس های خود را می کشد و تخریب و تجاوز به عرصه های منابع طبیعی به حد اعلای خود رسیده است. پدیده زمین خواری، گسترش ریزگردها، فرسایش خاک و نابودی منابع آبی در اکثر نقاط کشور بلای جان انسان های ساکن آن مناطق شده و کشورمان در معرض تهدید و بیابانی شدن قرار گرفته است.
از طرف دیگر کاهش حمایت و کم لطفی دولت و مجلس شورای اسلامی از سازمان متولی منابع طبیعی روز به روز شدت بیشتری به خود می گیرد. اعتبارات سازمان جنگل ها و مراتع و آبخیزداری با مقایسه با سایر دستگاه های اجرایی به قدری کم و ناچیز می باشد که انسان خجالت می کشد از آن نام ببرد. دیگر خبری از اجرای طرح های وسیع آبخوانداری، بیابان زدایی و تثبیت شن های روان و احیاء و اصلاح مراتع نیست. جنگل کاری دولتی هم تعطیل شده است. بهره برداری بی رویه از جنگل های شمال و قاچاق چوب معضلی شده که دست اندرکاران توان مقابله با آن را ندارند.
جنگل های زاگرس هم حال و روز خوبی ندارند، به طوری که 18 میلیون اصله از درختان بلوط از بین رفته و فرسایش خاک بیداد می کند. رتبه اول مراتع در جهان، دیگر توان تأمین علوفه 80 میلیون رأس دام را ندارد و روز به روز فرسوده تر می شود. دیگر کسی از مرتعداران حمایت نمی کند و همه از زیر بار مسئولیت شانه خالی می کنند. حال ای کاش تصمیم گیران تراز اول کشور بیش از پیش مقوله حفظ منابع ملی را در دستور کار خود قرار بدهند و نگذارند این موهبت الهی بیش از این مورد هجوم و نابودی قرار گیرد و این ثروت تجدیدپذیر خدادادی را از انهدام نجات دهند. چرا که اگر آب و خاک و جنگل و مراتع بمیرند ما نیز نابود و خواهیم مرد. در یک کلام می توان گفت که منابع طبیعی سبز مساوی است با زندگی سبز.
مرتضی عیوضی
از همین پرونده بیشتر بخوانید:
انتهای پیام/
