عصرایران؛ احسان محمدی- در حالیکه هنوز فوتبال ایرانی از درگذشت نابهنگام سرژیک تیموریان یکی از بازیکنان جنتلمن دهه 70 استقلال خارج نشده بود، خبر انتصاب سیدمهدی رحمتی به عنوان سرمربی تیم شهرخودرو همه را شگفت زده کرد تا نشان بدهد مهمترین خصلت فوتبال ایران عنصر غافلگیری است!
کمتر از یک‌ماه پیش وقتی سهراب بختیاری‌زاده سرمربی شهر خودرو رسماً اعلام کرد که سیدمهدی رحمتی را به دلیل بی‌انضباطی از تیم اخراج کرده و به او بازی نمی‌دهد، خوابش را هم نمی‌دید که 9 شهریور رحمتی سرمربی تیم شود! انگار همه ما مقابل دوربین مخفی هستیم.
این البته حق مدیرعامل باشگاهی است که به نظر خصوصی اداره می‌شود، تیمی که در میانه فصل گذشته یحیی گل‌محمدی سرمربی‌اش را با فشارهای پیدا و پنهان از آنها گرفتند. فرهاد حمیداوی در حالیکه لیستی از نام‌های متفاوت را مقابل چشمش برای ادامه لیگ قهرمانان آسیا داشت، دست روی دروازه‌بان مشهورش گذاشت تا او به عنوان بازیکن-مربی انتخاب شود. (البته تا این لحظه! چون هیچ بعید نیست وقتی شما این یادداشت را می‌خوانید خود حمیداوی برکنار و سهراب بختیاری‌زاده جانشینش شده باشد. اینجا هیچ چیز بعید نیست!)
گرچه در عصر سلطه علیرضا بیرانوند درون دروازه تیم ملی به سر می‌بریم ولی می‌توان سید مهدی رحمتی را کنار احمدرضا عابدزاده به عنوان دو دروازه‌بان برتر بعد از انقلاب فوتبال ایران نشاند. خوش قد و بالا، جسور، شوت‌گیر، ماجراجو، پرحاشیه و در تردد میان اصفهان، شیراز، تهران، کرمان و مشهد!
در ذهن هر کدام از ما قاب‌های مختلفی از او وجود دارد. دروازه‌بانی که در همه 19 دوره لیگ برتر فوتبال ایران حضور داشته است و هنوز 39 سال دارد. سنی که البته برای دروازه‌بانی هنوز خیلی پیر نیست. رحمتی را می‌شود با تنش‌هایش به یاد آورد، از دعوا با قلعه‌نویی و وحید طالبلو و جواد نکونام، امیرحسین صادقی، سید حسین حسینی، علیرضا منصوریان، سیدجلال حسینی، خسرو حیدری و ... می‌شود او را با درخشش درون دروازه به خاطر آورد. از قهرمانی با استقلال تهران و سپاهان در لیگ (هر کدام دوبار) و سه بار فتح جام حذفی، حتی با فجر سپاسی. می‌توان به رکوردهای کلین‌شیت او در استقلال، لیگ برتر و حتی آسیا نگاه کرد. در شهرآورد استقلال- پرسپولیس و هنرش در مهار پنالتی‌ها.
دروازه‌بانی که از جوانان تا بزرگسالان پیراهن تیم ملی را پوشید و این شاید بزرگترین افسوس اوست. از دست دادن دو جام جهانی به خاطر یک قهر بد موقع!
شاید یک روز رحمتی یا اطرافیان او ماجرای قهرش از تیم ملی را با تمام جرییات بنویسند. او در حالیکه دروازه‌بان بی‌رقیب تیم ملی بود به یک باره در نخستین روز بهمن 1391 از تیم‌ملی خداحافظی کرد و این اتفاق را «تصمیمی شخصی و نیاز به استراحت و آرامش» عنوان کرد. امید نمازی دستیار وقت کی‌روش گفت در آنالیز فنی گل منجر به شکست ایران مقابل ازبکستان، کی‌روش معتقد بود که رحمتی می‌توانست خروج کند و کجا بود؟ این حرف به گوش رحمتی رسید و او قهر کرد.
برخورد کی‌روش اما بی‌اغماض بود. او احساس کرد که رحمتی با این کناره‌گیری قصد دارد در شرایط حساس تیم ملی او را تحت فشار قرار دهد. وساطتت‌ها برای عذرخواهی رحمتی به نتیجه نرسید و سرمربی پرتغالی گفت «دلیل این تصمیم‌گیری رحمتی را نمی‌دانم و اینکه آیا به مسائل شخصی مربوط است یا خانوادگی ولی اگر واقعیت داشته باشد ما باید به چنین تصمیمی احترام بگذاریم».
او روی حرفش ماند و حتی در بدترین روزها رحمتی را نپذیرفت. البته چند عکس‌العمل خارق‌العاده رحمان احمدی در اولسان باعث شد کسی تصمیم کی‌روش را زیر سوال نبرد. شانس همزمان کی‌روش، رحمان احمدی، علیرضا حقیقی و بعدتر علیرضا بیرانوند را سفت بغل کرد و بدشانسی رحمتی را!
این پایان حضورش در تیم‌ملی بود. دروازه‌بانی که اگر لجاجت نمی‌کرد احتمالاً هم رکورد حضور در تیم ملی را می‌شکست و هم بازی در دو جام جهانی را تجربه می‌کرد تا رقیبان مدام به 6 گلی که از العین، 4 گلی که از ملوان و 3 گلی که از ایمون زاید خورد اشاره نکنند و کفه افتخاراتش سنگین‌تر باشد.
وقتی کسی 19 سال در سطح اول فوتبال بازی می‌کند و همواره ستاره است حتماً اشتباهات بزرگی هم می‌کند. سرتان را برگردانید و از سال 79 تا امروز را مرور کنید. همه تصمیم‌هایتان درست بوده؟ اگر برگردید چند ردپایتان را پاک می‌کنید؟
زندگی این فرصت را نه به ما می‌دهد نه به سیدمهدی رحمتی. او به آینده نگاه می‌کند و احتمالاً فکر می‌کند می‌تواند مثل دینو زوف مربی بزرگی شود. راهی دشوار، پر سنگلاخ و پر از چالش‌هایی به مراتب سخت‌تر از سانترهای جناحین و تردید در خروج یا عدم خروج! صندلی داغی که تنها با نشستن روی آن هم به حرف‌های کارلوس کی‌روش می‌رسد هم به تصمیم سهراب بختیاری‌زاده!
عکس از: مهرداد مددی
