عصرایران؛ احسان محمدی- از زمانی که شبکه‌های اجتماعی روی گوشی‌های همراه نصب شد بعید می‌دانم کسی یک فوتبال 90 دقیقه‌ای را کامل دیده باشد. ما در عین حالی که بخش زیادی از بازی که از تلویزیون پخش می‌شود را «می‌شنویم»، چشممان به گوشی‌هاست تا حواشی بازی و اخبار دیگر را دنبال کنیم. تنها برنامه‌ای که تقریباً یک دقیقه از آن را از دست نمی‌دهم «فوتبال 120» است که پنجبشنه‌ها روی آنتن می‌رود/ می‌رفت؟
برخلاف تصور آن‌ها که از دور اخبار را دنبال می‌کنند، عادل فردوسی‌پور حتی پس از توقیف 90 با تلویزیون همکاری کرد و فوتبال 120 را در شبکه ورزش روی آنتن برد. یک برنامه با ریتم سریع، ویدئونوشتارهای قوی، آیتم‌های جذاب و گویندگانی که با هیجان و لذت متن‌ها را می‌خوانند.
این برنامه به صورت متمرکز به فوتبال خارجی می‌پردازد و در سال‌های گذشته ستارگانی مثل دیگو فورلان، وسلی اسنایدر، گایزکا مندیتا، فرناندو مورینتس، امره جان، کریستین کارمبئو، مارتین تایلر و کارشناسان مطرحی چون سید لو و گیلم بالاگ با آن مصاحبه اختصاصی داشته‌اند.
اتفاقی که نمونه مشابهی از آن را در هیچ برنامه و شبکه تلویزیونی سراغ ندارم. بخش بزرگی از این اتفاق به خاطر برند عادل فردوسی‌پور است که تمام اشتیاقش به فوتبال را انگار در رگ‌های فوتبال 120 ریخته است و البته رواداری مدیران شبکه که اجازه پخش آیتم‌هایی را می‌دهند که معمولاً در شبکه‌های دیگر گرفتار حذف می‌شود.
پنجشنبه گذشته وقتی حمید محمدی مجری دوست‌داشتنی این برنامه هفت‌ساله با بینندگان خداحافظی کرد، برخی از عوامل تهیه در اینستاگرام از واژه‌هایی استفاده کردند که بوی سرنوشت 90 می‌داد. شاید نه به آن شدت و حدت که عنوان «توقیف» بگیرد بلکه عدم پخش آن در فصل جدید. نوعی پایان کار محترمانه. محترمانه‌تر از قطع یک باره و بدون توضیح 90.
شبکه ورزش علیرغم تقلای مدیران و تهیه‌کنندگان جوانش برای پوشش گسترده اخبار، رشته‌های ورزشی کمتر دیده شده و پخش زنده مسابقات کماکان زیر سایه شبکه 3 است. بازی‌های حساس و کلیدی را هنوز شبکه 3 پخش می‌کند و از نظر دسترسی به آرشیو و منابع مالی با هم قابل قیاس نیستند.
حتی با آنکه عادل فردوسی‌پور یک برنامه ممتاز در این شبکه تولید می‌کند اما از تعداد پیامک‌های دریافتی مشخص است که نیمی از بینندگان 90 را ندارد. این نقد به ساختار سازمان صدا و سیما وارد است که اگر یک شبکه به صورت اختصاصی برای «ورزش» ساخته شده چرا کمتر روی آن سرمایه‌گذاری می‌شود و انگار فرزندی از مادر دیگر است؟
بعید است پایان کار احتمالی فوتبال 120 بازخوردهای90 را داشته باشد، اما بینندگانی که فوتبال را حرفه‌ای‌تر دنبال می‌کنند حق دارند گله‌مند شوند. اختلاف‌های پیدا و پنهان فردوسی‌پور با مدیران ارشد ربط چندانی به بینندگان ندارند، اما محروم کردن آن‌ها از یک برنامه جذاب دیگر که بعید است با این کیفیت بتوان برای آن جایگزینی پیدا کرد منصفانه نیست.
به شخصه امیدوارم تمام این گمانه‌زنی‌ها خطا باشد و دوباره پنجشنبه‌ها فوتبال 120 را با آن شور و هیجان روی آنتن برود. در «خارج از دید» از حال ستارگان قدیمی خبردار شویم، در «بامزه‌های فوتبال» به روزگار عبوس لبخند بزنیم و با مهمانان سرشناس برنامه از دور گپ بزنیم و احساس کنیم هنوز آن قدر روی نقشه جغرافیا منزوی نشده‌ایم!
