عصرایران؛ احسان محمدی – از دیشب میلیون‌ها کلمه در تحسین یولیان ناگلزمن سرمربی تیم لایپزیتش ردیف شده است. تیمی که موفق شد با پیروزی 2-1 مقابل اتلتیکومادرید به مرحله نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان اروپا برسد. یک موفقیت باورنکردنی برای تیمی که فقط 11 سال است تاسیس شده و امسال در بوندس‌لیگا روی سکوی سوم ایستاد.
آنها شب گذشته با ارائه یک فوتبال منسجم توانستند نماینده اسپانیا را از پیش رو بردارند که مدافع عنوان قهرمانی یعنی لیورپول را شکست داده بود. اتلتیکومادرید از روزی که دیه‌گو سیمئونه روی نیمکت آن نشسته، به تیمی سخت‌باز تبدیل شده که مثل یک استخوان گلوگیر قادر است هر تیم بزرگی را از پا در بیاورد. از رئال مادرید و بارسلونا تا لیورپول و بایرن مونیخ و چلسی و ... سبک بازی جنگجویانه این تیم در سال‌های اخیر به یک دردسر در اروپا تبدیل شد. درست مثل شخصیت سرمربی‌اش ال‌چولو!
سیمئونه را در لیست پسران بد فوتبال قرار داده‌اند. از آنها که در دوران بازی در تیم‌های ولز سارسفیلد، پیزا، سویا، اتلتیکو مادرید، اینتر میلان، لاتزیو و راسینگ کلاب کارش در میانه زمین «جنگ» بود. خودش می‌گوید هر تیمی یک بازیکن مثل من نیاز دارد، کسی که با همه وجوذش مبارزه می‌کند تا دیگر ستاره‌ها به چشم بیایند! ویدئوی کوتاهی از او در اینترنت موجود است که وقتی در لباس اتلتیکو، پپ گواردیولا کاپیتان بارسلونا را دریبل می‌زند، همانطور که به جلو نگاه می‌کند برای خودش دست‌می زند! نمونه‌ای از رفتارهای مردی که همیشه سیاه می‌پوشد و کنار زمین بالا و پائین می‌پرد.
او شب گذشته در حالیکه همه بخت تیمش را برای صعود از لایپتزیش بسیار بالاتر می‌دانستند شکست خورد ولی فروتنانه و حرفه ای گفت: "آنها در طول بازی کاملاً فعال‌تر از ما عمل کردند. اکنون زمان آن رسیده که از خواب بیدار شده و برای فصل آینده آماده شویم. عملکرد حریف واقعا فوق‌العاده بود. آنها با سرزندگی، شور و اشتیاق و انگیزه بازی کردند و همین کار را برای ما دشوار کرد. چیزی که باعث شد من در نهایت شکست بخوریم."
سرمربی موفق اما به رکوردشکن تبدیل شده است. جوان موبور آلمانی که یک ماه از مسی و دو سال از کریستین رونالدو کوچکتر است! او با تیمی موفق به این درخشش شده که تیمو ورنر مشهورترین ستاره‌اش را هم به چلسی فروخت. در مرحله قبل با 4 گل تاتنهام و مورینیو را شکست داد و حالا همه در موردش حرف می‌زنند. در مورد جوانی که برخلاف سیمئونه دوران درخشانی به عنوان یک بازیکن نداشت. به واسطه مصدومیت زانو خیلی زود فوتبال را کنار گذاشت و مربی شد. گام به گام خودش را بالا کشید و بخشی از این موفقیت امروز را مدیون مدیران هافنهایم است که به او اعتماد کردند. اعتمادی که در زمان خودش با نیش و طعنه همراه بود که آنها یک قرارداد نمایشی برای جلب توجه رسانه‌ها با یک جوان بسته‌اند. کسی که از بعضی بازیکنان تیمش جوانتر بود. اما کاری کرد که از او به عنوان رهبر نسل نو مربیان نام می‌برند.
تحسین کردن ناگلزمن الان کار ساده‌ای است اما بیش از او باید سیستم مدیریتی فوتبال آلمان را مورد توجه قرار داد، جایی که به صورت سیستماتیک در حال پرورش جوان‌هایی است که می‌خواهند بازیکن، مربی یا داور حرفه‌ای شوند.
می‌گویند «یک گل بهار نمی‌شود» اما یولیان ناگلزمن با درخشش‌اش به هزاران جوان دیگر در دنیا امید تازه‌ای داد که می‌شود در همه عرصه‌ها از زیر سایه غول‌های بزرگ بیرون آمد، صندلی‌های آنها را به مخاطره انداخت و خون تازه تزریق کرد. فارغ از اینکه لایتزیش بتواند به ماجراجویی‌اش در لیگ قهرمانان ادامه بدهد یا پاریسن‌ژرمن افسانه‌اش را ناکام بگذارد، کاری که آنها انجام دادند در خاطره‌ها خواهد ماند.
مربیگری حرفه بی‌رحمی است، این تحسین‌ها تنها بعد از چند شکست جای خودش را به نقدهای بی‌رحمانه می‌دهد، ناگلزمن حتماً در سال‌های آتی پیروزهای بزرگ و شکست‌های خردکننده را تجربه خواهد کرد اما کاری که او و شاگردانش انجام دادند همان روح همیشگی فوتبال و زندگی است، اینکه موفقیت به کسی لبخند می‌زند که به جای منتظر ماندن برای رخ دادن معجزه، خودش معجزه خلق می‌کند.
