گروه سیاسی پایگاه خبری خبرآنی- هنوز چند روز از امضای 134 نماینده مجلس برای سوال از رئیس جمهور نگذشته که از گوشه و کنار پارلمان، توسط تعداد بسیار محدودتری از نمایندگان، نوای طرح استیضاح آقای حسن روحانی به گوش می‌رسد.
در کمتر از یک سال باقیمانده تا انتخابات ریاست جمهوری و پایان عمر دولت دوازدهم، کشور به لحاظ معیشتی و اقتصادی، در وضعیت خوبی به سر نمی‌برد و بسیاری از منتقدان واقعی دولت به دنبال یافتن راهی برای برون رفت هستند. اما مسئله این است که آیا راه بهبود وضع موجود، از استیضاح رئیس جمهور می‌گذرد؟
برکسی پوشیده نیست که این دولت علی رغم همه شعارهای خود و فرصتهایی که در اختیار داشت نتوانست مشکلات اقتصادی را برطرف کند و برخلاف وعده‌هایش، هم چرخ اکثریت سانتریفیوژها را از کار انداخت و هم سرعت حرکت چرخ زندگی مردم را بسیار کُند کرد به نحوی که بسیاری از شاخص‌ها نه تنها نامناسب بلکه نگران کننده است.
از طرف دیگر – همانطور که در گزارش‌های پیشین در خبرآنی نیز گفته شد- کسی منکر حق قانونی مجلس و نمایندگان مردم برای نظارت و سوال و جواب از دولت نیست ولی سوال اینست که آیا منطقاً چنین اقدامات حساس، زمان‌بر و پرهزینه‌ای در آخرین ماههای عمر دولت می‌تواند به بهود وضع کمک کند یا باری به مشکلات خواهد افزود؟
در مسئله استیضاح رئیس جمهور دو نتیجه متصور است: یا استضیاح عملی خواهد بود یا خیر؟
اگر این مسئله عملی نباشد –که شواهد و قرائن این را نشان می‌دهد- پس صرف اینهمه وقت و توان و تحمیل هزینه به لحاظ سیاسی به جامعه، عقلاً چه فایده ای دارد؟
استیضاح روحانی وقتی به صحن خواهد آمد که حداقل 80 نماینده با آن همراه باشند حال آنکه دنبال کنندگان استیضاح –آنطور که یکی از نمایندگان گفته- کمی بیشتر از انگشتان دو دست هستند و از همین تعداد اندک، بسیاری حاضر نیستند حتی استدلال خود را روشن و صریح در رسانه‌ها بیان کنند. (درخواست خبرنگار خبرآنی از برخی از آنها برای انجام گفتگو با جواب رد مواجه شده است.)
در اظهارات برخی دیگر از این نمایندگان، نظیر آقای نیک بین نماینده محترم کاشمر که با روزنامه فرهیختگان گفت‌وگو کرده نه تنها هیچ ایده و فکر درستی در پس استیضاح رئیس جمهور دیده نمی شود، بلکه این طور برداشت می‌شود که برخی از این نمایندگان محترم چیزی جز اجرای یک نمایش سیاسی –فارغ از اینکه این نمایش در شرایط فعلی چه هزینه و فایده ای برای کشور دارد- مد نظر ندارند.
بر فرض که توانستند یک سوم مجلس را با خود همراه کنند، پروسه استیضاح رئیس جمهور ظرف یک هفته و دو هفته جمع نمی‌شود، این اقدام چند ماه، تمام فضای سیاسی کشور را با خود درگیر خواهد کرد و اگر در انتها رای هم نیاورد، آن وقت بخش زیادی از همین مدت زمان اندک باقیمانده از عمر دولت هم صرف یک اقدام بی نتیجه شده است.
اما فرض کنیم استیضاح هم موفق باشد و نمایندگان بتوانند رئیس جمهور را کنار بگذارند، آن وقت چه اتفاقی خواهد افتاد؟
طبق قانون، ریاست دولت به دست معاون اول رئیس جمهور خواهد بود تا زمانی که انتخابات جدید برگزار شود. آیا ریاست اسحاق جهانگیری تفاوت چندانی با حسن روحانی دارد؟ و آیا اگر تفاوتی هم داشته باشد، اساساً زمانی برای انجام کاری وجود دارد؟ توجه داشته باشیم که از همین امروز کمتر از یک سال دیگر بیشتر تا زمان انتخابات ریاست جمهوری 1400 باقی نمانده است.
حال نمایندگان طرفدار استیضاح و سوال از رئیس جمهور به یک سوال ساده جواب بدهند، تحمیل اینهمه هزینه به کشور آیا معقول و منطقی است؟
چه باید کرد؟
شاید این سوال پرسیده شود که با همه این توصیفات چه باید کرد؟
بعید به نظر می‌رسد کسی شکی داشته باشد که وضعیت امروز جامعه نتیجه عملکرد 7 سال دولت آقای روحانی است که در بخش عمده ای از این مسیر، مجلس دهم –که خود یکی از ضعیف ترین مجالس بعد از انقلاب بود- را همراه خود داشت. اگر مجلس در این برهه حساس به وظایف تقنینی و نظارتی خود به درستی عمل کرده بود و نمایندگان آن بجای وکیل الدوله بودن، نماینده واقعی مردم بودند، می توانستند دولت را در ریل درست برای حرکت به سمت حل مشکلات هدایت کنند (که نکردند). و آنگاه اگر دولت به این ریل‌های درست بی‌اعتنایی کرد با او مقابله قانونی کنند.
با این حال تعداد اندکی از نمایندگان دست‌کم در مقام ظاهر اصرار دارند که عاجل‌ترین کار استیضاح آقای روحانی است! اشکالی ندارد اما به این دسته یک پیشنهاد روشن می‌توان داد. ابتدا در فرآیندی بی‌نهایت ساده‌تر از سازوکار استیضاح رئیس‌جمهور، چند طرح مشخص و مدون و مناسب را با فوریت در چند موضوع کلیدی، مثلاً قیمت مسکن، قیمت ارز، تورم، عدالت و یا هرچیز دیگری، که خودتان فکر می‌کنید تاثیر مطلوبی بر روی وضعیت می‌گذارد، در مجلس ارائه و سپس دیگران به تصویب آن تشویق و توجیه کنید، آنگاه اگر دولت به آن کوچکترین بی‌اعتنایی کرد، از فردای آن روز پروسه استیضاح را کلید بزنید.
نمایندگان دوره جدید برای جبران گذشته و بازگرداندن مجلس به راس امور، می بایست با پرهیز از اقدامات احساسی، همه توان خود را در جهت وضع قوانین مناسب و ریل گذاری درست برای حرکت دولت بکار بگیرند و این عملی نخواهد بود جز آنکه نمایندگان به سمت ایده‌های جدی و کارآمد و نظارت سفت و سخت و بدون ملاحظه برای اجرایی شدن آنها بروند.
انتهای پیام/
