نماینده عراقی: قبل از سقوط موصل از آمریکا کمک خواستیم/شهادت المهندس برایمان گران تمام شد

به گزارش خبرآنی، به نقل از سایت المیادین، احمد الاسدی، رئیس فراکسیون « السند الوطنی» در پارلمان عراق خاطر نشان کرد، از سال ۲۰۰۴ میلادی، سازمان القاعده، کنترل اداره‌های دولتی در شهر موصل را به دست گرفته بود.

الاسدی در واکنش به مستند «کابوس داعش» گفت، سه سال پیش از سقوط موصل، سوء مدیریت پرونده امنیتی و فساد در سرویس‌های امنیتی و بخش‌های نظامی وجود داشت و زمینه برای گروهک‌های تروریستی داعش در موصل از سال ۲۰۱۲ فراهم شد که در آن زمان نام این گروه‌ها، سازمان القاعده بود. القاعده در آن زمان، به صورت شبه علنی از تجار ، سرمایه‌گذاران و سرمایه‌داران مالیات و مزایا و امتیازهای مختلف می‌گرفت و سیطره بر موصل را میان گروه‌های تروریستی و برخی گروه‌های سیاسی همسو با پروژه داعش تقسیم کرده بود.

الاسدی گفت، در نیمه نخست سال ۲۰۱۴، تمامی مساحت‌های مشترک میان عراق و سوریه به دست گروه‌های تروریستی افتاد و تصاویر ماهواره‌ای آن زمان، به صورت واضح اردوگاه‌های آموزشی نیروهای القاعده و داعش را در صحرای نینوا و الانبار نشان می‌دهد.

وی همچنین عنوان داشت، بر اساس توافقنامه استراتژیک منعقد شده میان بغداد و واشنگتن، دولت عراق از آمریکا خواست تا آن را مجهز به جنگنده کند اما دولت آمریکا این درخواست را رد کرد.

الاسدی اظهار داشت، چند هفته پیش از سقوط شهر موصل، اطلاعاتی درباره آمادگی داعش برای حمله به این شهر در دست بود. کشته شدن معاون «ابوبکر البغدادی» در نینوا چند روز قبل از سقوط موصل، نشانگر جزئیات زیادی است.

وی تاکید کرد، در زمانی که گزارش‌های اطلاعاتی تاکید داشتند داعش به استان نینوی حمله خواهد کرد و سقوط شهر موصل قطعی و نزدیک است، به صورت جدی به این داده‌های اطلاعاتی توجه نشد و اقدامات لازم جهت ممانعت از این سقوط اتخاذ نشد.

رئیس فراکسیون پارلمانی «السند الوطنی همچنین گفت، برخی طرف‌های منطقه‌ای مسئولیت تظاهرات‌های مردمی را برعهده گرفتند و با سرمایه‌گذاری بر آن، این تظاهرات‌ها را به مراکزی برای هدف قرار دادن دولت عراق مبدل کردند.  در اواخر سال ۲۰۱۳، سر دادن سرودهای القاعده و داعش به صورت علنی در میدان‌های تحصن و اعتصاب آغاز شد. طرح توسعه تروریسم ابتدا سوریه و سپس عراق را هدف قرار داد تا در خدمت طرح اسرائیل در منطقه باشد که مورد حمایت آمریکا بود. طرف‌های عربی نیز بخشی از این طرح بوده و هستند و به صورت آشکار و پنهانی به آن خدمت می‌کنند و در ریختن خون عراقی‌ها دست داشته‌اند.

وی ادامه داد، مجاهدانی که در مقابل رژیم سابق و سپس اشغالگری ایستادگی کرده بودند، در آمادگی کامل بودند تا اینکه فلوجه نیز توسط اعضای گروه تروریستی داعش سقوط کرد. گروه‌های مقاومت در حال جنگ و درگیری‌ در اطراف بغداد با هماهنگی ارتش بودند و مانع پیشروی داعش می‌شدند.

الاسدی افزود، همزمان با سقوط موصل شکست‌های ما آغاز شدند و تمامی شهرستان‌هایی که این شهر و استان صلاح الدین را به یکدیگر مرتبط می‌ساخت، طی یک روز سقوط کردند اما مجاهدان خود را فورا به منظور ممانعت از رسیدن داعش به بغداد و سامراء رساندند و در رأس آنها فرماندهان شهید، قاسم سلیمانی و ابومهدی المهندس، معاون رئیس حشد شعبی بودند.

وی همچنین خاطر نشان کرد: شهید قاسم سلیمانی در دهم ژوئن ۲۰۱۴ وارد بغداد شد و با ابو مهدی المهندس و صدها تن از مجاهدان دیگر، خود را به شهر «بلد» رساند و راه را بست. المهندس با مجاهدان در ارتباط کامل بود و ما در ساعات اولیه درخصوص راه‌های متوقف کردن پیشروی داعش و  ممانعت از فروپاشی سرویس‌های امنیتی بحث و تبادل نظر می‌کردیم. در ۱۱ ژوئیه من به همراه گروهی از جوانان «جند الامام» خود را به پایگاه بلد رساندیم و ما یک گروه را به پایگاه محاصره شده «اسپایکر» اعزام کردیم و به همراه ۱۵ رزمنده وارد بلد شدیم و تا قبل از ظهر ۱۲ ژوئن، تسلیحات و تجهیزات نظامی را میان کمیته‌های مردمی در این مکان توزیع کردیم و نیمه شب به بغداد بازگشتیم.

الاسدی همچنین توضیح داد: شهید سلیمانی در جریان عملیات‌های نظامی علیه داعش در خط مقدم عملیات‌های نظامی به ویژه عملیات خطرناک قرار داشت تا خود در جریان وضعیت‌ موجود باشد. ما احساس نمی‌کردیم که شهید سلیمانی، عراقی نیست و او به درخواست دولت عراق به عنوان مستشار نظامی وارد کشور ما شده بود. وی مانند یک فرمانده یا مستشار نظامی که بخواهد به یک کشور دیگر مشورت‌بدهد، رفتار نمی‌کرد بلکه مانند یک رزمنده عمل می‌کرد. ده‌ها بار وی در معرض تیراندازی یا انفجارهای متعدد قرار گرفت اما شهید سلیمانی در آرامش بود.

وی در ادامه گفت: فرماندهان و رهبران عشائر و رهبران سیاسی و اجتماعی سنی بر این باور هستند که از دست دادن شهید المهندس برای آنها بیشتر از ما گران تمام شده است. المهندس کسی بود که با آوارگان ابراز همدردی می‌کرد و با آنها مهربان بود و زمانی که کودک یا زنی آواره می‌دید که از جنگ می‌ترسید، گریه می‌کرد.

انتهای پیام