به گزارش خبرنگار اجتماعی پایگاه خبری خبرآنی؛ محرومیت منطقه، سختی‌های تدریس در کلاسی که 6 پایه را یکجا در خود جای داده است و... در میزان عشق و علاقه‌اش به معلمی ذره‌ای تأثیر ندارد؛ او با اطمینان می‌گوید ایمان دارم، معلم بودنم مصداق همان رسالت انبیاست ... ایثار معلمان مناطق محروم برای شاگردان خود مصداق همان "غوغای بی‌هیاهو" است.
معلمی در جغرافیای محرومیت تابع ضوابط مرسوم نیست، اینجا رابطه‌ها "دلی" است و معلمی در این جغرافیا شاخصه‌هایی دارد فراتر از تدریس.
ماجرای این گزارش، روایتی از فداکاری معلمی در محرومترین و حاشیه‌ترین نقطه کشور یعنی استان سیستان و بلوچستان است.
"رسول نارویی" معلم روستای بنگر شهرستان فنوج استان سیستان و بلوچستان است، همانی که چند روز قبل فیلم او در حالیکه برای عبور دانش‌آموزانش از رودخانه خروشان تلاش می‌کرد، منتشر شد؛ معلمی که دانش‌آموزانش را در آغوش گرفته و از رودخانه خروشان عبور می‌داد تا از کلاس درس جا‌نمانند.
رسول نارویی در گفت‌وگو با خبرآنی می‌گوید: معلم دبستان ابتدایی روستای "بنگر" هستم، در مدرسه فقط من هستم با 16 دانش‌آموزم؛ 6 پایه دوره ابتدایی در یک کلاس درس حضور دارند و من هم معلم آنها.
عبور 8 دانش‌آموز دبستانی از رودخانه خروشان
روستای "بنگر" از دو بخش تشکیل شده که از وسط آن رودخانه‌ای عبور می‌کند به این ترتیب عده‌ای از ساکنان روستا آن سوی رودخانه زندگی می‌کنند و دانش‌آموزان برای رسیدن به مدرسه باید هر روز از رودخانه عبور کنند و هیچ پلی هم در کار نیست.
در این فیلم عبور دانش‌آموزان از رودخانه توسط معلم را مشاهده می‌کنید.
زمستان که میشود کار برای بچه‌ها دشوارتر است، دانش‌آموزان دبستانی باید از طول رودخانه خروشان و سرد عبور کنند تا به کلاس درس برسند "البته این تنها یک سکانس از دشواری روزهای تحصیل در مناطق محروم است".
روزهایی که باران می‌بارد رودخانه خروشان است و کودکان دیگر توان رویارویی با جریان آب و عبور از رودخانه را ندارند اینجا معلم است که به کمک آنها می‌آید و با رفتن به رودخانه سرد و در آغوش‌گرفتن بچه‌ها آنها را از دل رودخانه خروشان عبور می‌دهد تا مبادا از کلاس درس جا بمانند.
آقا معلم در اینباره می‌گوید: رودخانه بسیار بزرگ و آب هم زیاد است، در روزهایی که بارندگی میشود، بچه‌ها نمی‌توانند به تنهایی از میان آب خروشان عبور کنند بنابراین داخل رودخانه می‌روم و آنها را یک به یک به این سمت می‌آورم و بعد از تعطیلی مدرسه باز هم آنها را در آغوش گرفته و از رودخانه عبور می‌دهم تا به خانه‌هایشان بروند.
بهترین زمان تدریس از نگاه معلم
از 16 دانش‌آموز مدرسه، 8 نفر باید از رودخانه عبور کنند تا به کلاس درس برسند و معلم در روزهای زمستان، به کمک آنها می‌آید؛ او حتی بهترین زمان حضور خود در مدرسه را همان مدتی می‌داند که به هشت دانش‌آموزش برای عبور از رودخانه کمک می‌کند.
آقا معلم حتی در میان صحبت‌هایش، دانش‌آموزان را بچه‌هایش خطاب می‌کند و این را برایم می‌گوید که سه فرزند دارد اما 16 دانش‌آموز کلاسش نیز بچه‌های او هستند و تفاوتی ندارند، حتی وقتی بچه‌ها سرما می‌خورند این معلم است که به وضعیت آنها رسیدگی می‌کند.
مدرسه روستای "بنگر" سال 92 توسط یک فرد خیّر ساخته میشود بنابراین محرومیت‌هایی که در سایر روستاهای استان سیستان‌وبلوچستان مشاهده میشود در این مدرسه کمتر به چشم می‌آید حداقل بچه‌ها زیر سقف کلاس درس و روی میز و نیمکت درس می‌خوانند! تا قبل از اینکه فرد خیّری برای مدرسه‌سازی اقدام کند، بچه‌های روستا در کَپر درس می‌خواندند.
دانش‌آموزان دختر محکوم به ترک تحصیل!
آقا معلم نگران ادامه تحصیل دانش‌آموزانش است و می‌گوید اگر بخواهند بعد از پایان دبستان، درس بخوانند باید به "کوتیج" بروند که 12 کیلومتر با روستا فاصله دارد، "کوتیج" برای دختران خوابگاه ندارد و پسران در خوابگاه می‌مانند؛ چون مسیر دور است و خوابگاهی هم برای دختران وجود ندارد، خانواده‌ها اجازه نمی‌دهند و دانش‌آموزان دختر بعد از پایه ششم دیگر درس نمی‌خوانند!
به گزارش خبرآنی، این گزارش تنها یک ماجرا از ایثار معلمان به‌خصوص در مناطق محروم است؛ روایت ایثار معلمان مناطق محروم برای شاگردان خود مصداق همان "غوغای بی‌هیاهو" است، معلمانی که در دورترین و محرومترین نقاط کشور مشغول به تدریس هستند و در این میان صحنه‌های زیبایی از ایثار و فداکاری هم رقم می‌خورد که بخشی از آنها در رسانه‌ها منعکس میشود.
انتهای پیام/
