به گزارش پایگاه خبری خبرآنی به نقل از انگجت، خودروهای خودران تا چندی دیگر وارد جاده ها می شوند. اما هنوز هم چالش های زیادی درحوزه اشتراک گذاری فضا میان رانندگان انسانی و رایانه ها وجود دارد. سیستم های هوش مصنوعی با این تصور ابداع می شوند که تمام انسان ها یک رفتار پیش بینی شده را انجام می دهند. اما همه رانندگان در ترافیک های سنگین می دانند که این امر همیشگی نیست.
درهمین راستا تحقیقی جدید در آزمایشگاه علوم رایانشی و هوش مصنوعی دانشگاه MIT مشکل چگونگی پیش بینی رفتار رانندگان دیگر توسط یک خودروی خودران را بررسی کرده است.
پیش بینی رفتار رانندگان نیازمند میزانی از آگاهی رفتار اجتماعی است که ماشین ها به سختی به آن دسترسی می یابند. بنابراین محققان با استفاده از ابزارهای مربوط به روانشناسی اجتماعی به این سیستم کمک کردند تا رفتارهای رانندگان را به دو دسته رانندگان خودخواه و رانندگان فداکار طبقه بندی کند.
این سیستم رفتار انسان ها هنگام رانندگی را رصد کرد و سپس توانست هنگامیکه خودروهای دیگر وارد لاین ها می شوند یا به طور ناگهانی به سمت چپ می پیچیند، حرکات رانندگان را با دقت ۲۵ درصد بیشتر از قبل پیش بینی کند.
قابلیت پیش بینی رفتار انسانی زمانی اهمیت می یابد که خودروهای خودران و رانندگان انسانی به طور همزمان در جاده حضور داشته باشند. به عنوان مثال خودروی خودران اوبری که در سال گذشته تصادف کرد و منجر به مرگ یک فرد شد، قابلیت تشخیص عابر پیاده ای که از وسط مناطق ممنوعه خیابان عبور می کند را نداشت.
ویلکو شوارتینگ محقق ارشد این پژوهش می گوید: همکاری با انسان ها بدان معنا است که ماشین ها باید مقصود افراد را از روی رفتارشان درک کنند. تمایل انسان ها به همکاری یا رقابت روی رانندگی آنها تاثیر می گذارد. در این تحقیق ما به دنبال درک آن هستیم که این روند را بهتر درک کنیم.
البته قبل از به کارگیری نتایج این تحقیق در جاده های واقعی باید آزمایش ها و پژوهش های بیشتری انجام شود. در مرحله بعد محققان باید مدل خود را در افراد دیگری که از جاده استفاده می کنند مانند عابران پیاده، موتور و دوچرخه سواران و همچنین سیستم های رباتیک نیز آزمایش کنند.
