علی دایی و کریس رونالدو قطعا از نظر فنی قابل مقایسه نیستند، اما هر کدام در ژانر خود سوپراستار بودند. چیزی که این روزها این دو نام را به هم گره می‌زند، حرکت رونالدو به سمت شکستن رکورد علی دایی است.
به گزارش بانک ورزش، دایی با 109 گل زده بهترین گلزن مسابقات ملی تاریخ به شمار می‌رود و رونالدو در حال حاضر با 93 گل، به شدت رکورد او را تهدید می‌کند. در این میان، بین دایی و رونالدو حداقل سه شباهت کلیدی وجود دارد که باعث شده هر دو نفر چنین حد نصاب فوق‌العاده‌ای از خود به جا بگذارند.
شباهت اول، استمرار این دو نفر است. علی دایی 13 سال حضور پیوسته در تیم ملی ایران داشت و از اولین بازی ملی کریس رونالدو برای پرتغال هم 16 سال می‌گذرد. هر دو نفر از نظر کیفی هم همیشه در سطح نسبتا مطلوبی قرار داشتند، بدون چنان فراز و نشیبی که حضورشان در تیم ملی را قطع کند.
یکی از نمونه‌های مقابل این رویکرد، نیمار برزیلی است که کیفیت بالایی دارد، اما نوسان در کارش زیاد است و به همین دلیل شاید هرگز مدعی شکستن رکوردهای طولانی‌مدت نباشد. شباهت دوم «جدیت» است. برای دایی و رونالدو چیزی به اسم رقیب آسان یا بازی کم‌اهمیت وجود نداشت و ندارد. دایی مقابل مالدیو با همان جدیتی بازی می‌کرد که برابر ژاپن یا کره‌جنوبی؛ در مورد رونالدو هم داستان همین است و لتونی و آندورا برایش فرقی با فرانسه و آلمان ندارند. او هم مثل دایی همیشه دوست دارد بهترین باشد.
سومین شباهت هم بی‌رحمی و سیری‌ناپذیری آنهاست. برای خیلی از بازیکنان دنیا مهم نیست که وقتی سه گل به تیمی مثل گوام زدند باز هم به گلزنی ادامه بدهند، اما دایی گل چهارم را هم می‌زند، همانطور که رونالدو گل چهارم را به لیتوانی می‌زند و اگر بازی ادامه داشت، بیشتر از اینها هم گل می‌زد!
دایی و رونالدو می‌توانند بهترین الگو برای فوتبالیست‌های ایرانی و پرتغالی باشند؛ دو بازیکن که کم هم از آنها انتقاد نشد، اما غالبا بی‌توجه به موج‌های منفی، کار خودشان را کردند و موفق هم بودند. حضور در جدولی که نیاز به بیش از یک دهه درخشش دارد، این مساله را به خوبی تایید می‌کند.
