نتیجه‌ای که استقلال با استراماچونی در دو هفته ابتدایی لیگ نوزدهم گرفته اصلاً با نمایشی که این تیم در تبریز و تهران داشته، همخوانی ندارد. آنچه در این ۱۸۰ و چند دقیقه از استقلال دیدیم اگر چه شق‌القمر نبود، اما بی‌شک خیلی بیشتر از یک امتیاز می‌ارزید.
به گزارش خبرورزشی، استقلال اگر خوش‌شانس بود، دست‌کم باید ۴ امتیاز از همین دو تقابل می‌گرفت. نمایش استقلال می‌گوید باید به مرد ایتالیایی اعتماد کرد و به او فرصت داد.
نه این که استقلال بی‌ایراد باشد، نحوه بازی این تیم «ایراد» دارد، به خصوص در خط دفاعی که نه نقطه استقرار مدافعان، استاندارد بود و نه شیوه یارگیری‌شان که بعضاً یار مستقیم را به امان خودش رها می‌کردند. در فاز تهاجمی هم استقلال با یک بازیساز و یک تمام‌کننده کامل می‌شود، اما روند رو به شدی که آبی‌ها در دو بازی ابتدایی‌شان داشتند، می‌گوید باید صبور بود و به استراماچونی امید بست. هنوز زود است استقلال از مرد ایتالیایی‌اش ناامید شود، هرچند قطعاً آرامش این مرد ناآرام بیشتر از ژست‌های عصبی‌اش به استقلال کمک خواهد کرد.
می‌توان رفتار‌های عصبی استراماچونی را تحلیل کرد و به او مثل کی‌روش لقب ناسازگار و طلبکار داد، ولی شاید بهتر باشد اول به تحلیل دلیل این رفتار‌ها بپردازیم و بپرسیم چرا هر آدمی که نظم و انضباط برایش مهم است، در فوتبال ما به مرحله انفجار می‌رسد؟
استقلال باید جلوی انفجار مرد ایتالیایی را بگیرد. حیف است این استقلال با این هواداران - که حالا بسیار منطقی و صبورانه منتظر دیدن نتایج تحولات استراماچونی هستند و به وظیفه هواداری خود به درستی عمل می‌کنند - گرفتار هیولای درون و اختلاف داخلی شود.
