عصرایران؛ احسان‌محمدی- مردم این روزها باشگاهی که با عنوان «پدیده مشهد» در سال 1392 تاسیس شد و بعد از صعود به لیگ‌برتر به «پدیده خراسان» تغییر نام یافت و با آمدن اسپانسر جدید تبدیل به «پدیده شهرخودرو» شد را با عنوان «پدیده یحیی» می‌شناسند. یحیی گل‌محمدی یک تیم ساخت، یک تیم واقعی.
تیمی که زمانی اکبر میثاقیان می‌گفت به جای پول به بازیکنان «شیشلیک» می‌دهیم، حالا اگر معجزه داماش ادامه پیدا نکند و یکی از دو تیم پرسپولیس یا سپاهان قهرمان جام حذفی شود، نماینده ایران در لیگ قهرمانان آسیا در فصل آتی خواهد بود. موفقیتی چشم‌نواز برای بازیکنانی که بی‌ادعا بودند اما در این فصل همه را ترساندند!
آنها در نخستین بازی لیگ، روبروی پرسپولیس قهرمان قرار گرفتند. نتیجه آن بازی با تکل گل علی علیپور از روی نقطه پنالتی 1-0 به سود قرمزها خاتمه یافت اما نتیجه‌ها همیشه راستگو نیستند. در آن بازی پدیده به مراتب تیم بهتری بود، به تیر زد و قهرمان فصل قبل را به شدت تحت فشار قرار داد.
این شکست انگار آنها را از خواب بیدار کرد. در 12 هفته بعد شاگردان گل محمدی 9 بازی را با پیروزی به نفع خود خاتمه دادند و 3 بازی مقابل مدعیان از جمله مقابل استقلال در تهران، تراکتورسازی و پارس جم جنوبی هم با نتیجه تساوی همراه بود. در ادامه تنها یک بار دیگر شکست خوردند. با یک گل مغلوب سپاهان شدند تا در نیم فصل اول به لطف گل زده بیشتر در رتبه دوم جدول قرار بگیرند. بالاتر از پرسپولیس و پائین تر از سپاهان.
تیمی که در هر بازی رکورد بالای 500 پاس را برای خود ثبت می‌کرد هیچ علاقه ای به هیاهو نداشت، بازیکنانی مثل مسعود ریگی، امین قاسمی نژاد، میلاد فراهانی، اکبر صادقی، حسین مهربان، بهنام برزای، محمدحسین مرادمند، ناصحی، یونس شاکری و ... هیچکدام خود را از تیم بزرگتر نمی‌دیدند، حتی وقتی در نیم فصل محمدرضا خلعتبری را از دست دادند باز هم از پیشتازی دست نکشیدند، اگر یک شکست بدموقع 1-0 مقابل نساجی رخ نمی‌داد مدعی جدی قهرمانی می‌ماندند.
پدیده توانست کاری که سالها ابومسلم و سیاه جامگاننتوانسته بودند انجام دهند را به سرانجام برسند؛ ندزدیک شدن به کسب سهمیه آسیایی. آنها نه فقط در خراسان بلکه در همه جای ایران هواداران تازه ای پیدا کردند. مردم فوتبال را می‌فهمند و می‌دیدند چطور شاگردان گل‌محمدی قادر به نمایش یک فوتبال زیبا، بدون تلف کردن وقت یا ضربه زدن‌های اضافه به توپ هستند. بازی پدیده – استقلال در مشهد را شاید بتوان زیباترین مسابقه فوتبال لیگ هجدهم لقب داد. سرشار از لحظه‌های دیوانه‌کننده و فراتر از فوتبال ایران.
یحیی مشابه این نمایش را با ذوب‌آهن هم داشت اما وقتی در دو تیم پرهوادار و پرهیاهوی پرسپولیس و تراکتورسازی روی نیمکت نشست نتوانست نتیجه مطلوب هواداران را به دست بیاورد. تیم‌های بزرگ به شدت تحت تاثیر فشار هواداران، کم‌طاقتی مدیران و تمرکز اعصاب فرسای رسانه‌ها هستند، سه موضوعی که انگار توان زیادی از یحیی گل‌محمدی آرام و محجوب می‌گیرد. او با پدیده نشان داد که در ایران هم می‌شود فوتبال چشم‌نواز ارائه کرد و لزومی به ریخت و پاش برای بازیکنان کم کیفیت خارجی یا ستاره‌های جنجالی داخلی نیست.
پدیده در پایان فصل در رتبه چهارم قرار گرفت. آنها مثل پرسپولیس قهرمان 16 پیروزی در کارنامه داشتند، 4 گل از قرمزها بیشتر زدند (40) و دو گل بیشتر خوردند (16)، اما شش شکست از جمله دو باخت 1-0 و 2-0 مقابل پرسپولیس باعث شد 56 امتیازی بمانند. ذوب آهن، سپاهان، تراکتورسازی و نساجی دیگر تیم‌هایی بودند که توانستند در یک دیدار شاگردان یحیی را مغلوب کنند.
به دور از تعصب‌های هواداری می‌شود گفت پدیده و یحیی گل‌محمدی، دو چهره دوست‌داشتنی و جذاب لیگ‌برتر هجدهم بودند. شایسته هر تحسینی که نثار قهرمان‌ها می‌شود.
