عصر ایران نوشت: اخیراً سردار «محمدرضا نقدی»، معاون فرهنگی سپاه پاسداران انقلاب اسلامی، در سخنانی جنجالی از کسانی که حجاب از سر برمی‌دارند، با عنوان «روسپی» یاد کرده است. اخیراً تعدادی از دختران در مخالفت با آن چه «حجاب اجباری» می‌نامند، حجاب از سر برداشته‌اند.
بی‌گمان کار این دختران هم خلاف قوانین جاری جمهوری اسلامی ایران است و هم عدول از دستور شرع که حجاب را بر زنان مسلمان واجب کرده است اما همان قانون و شرع، نه تنها آنها را روسپی نمی‌داند بلکه مقرر کرده است که اگر کسی بدون اثبات با ادله شرعی، به دیگری اتهام روسپی‌گری بزند، حد «قذف» بر او جاری می‌شود، یعنی باید او را بر زمین بخوابانند و ۸۰ تازیانه بر او بزنند تا بفهمد که نباید دیگران را به داشتن رابطه جنسی حرام متهم کند.
دستور شرع و قانون درباره کسی که به دیگری چنین اتهامی می‌زند این است: با ۴ شاهد عادل ثابت کن که او در حال عمل زنا بوده است؛ حرفهای شهود نیز عیناً باید یکی باشد، مثلاً اگر یکی بگوید که شب هنگام شاهد آن عمل بودم و دیگری بگوید روز بود، یا یکی بگوید پیراهنش روشن بود و دیگری بگوید تیره (و خلاصه هر اختلافی در بیانشان باشد) شهادت‌شان پذیرفته نمی‌شود و همه‌شان با هم شلاق می‌خورند.
این حد از سخت‌گیری در اثبات عمل جنسی غیر شرعی برای آن است که اولاً قبح این عمل ریخته نشود و ثانیاً آبروی افراد حفظ شود. منظور از عمل جنسی هم معنای کاملاً خاص آن است.
طبق قانون زنانی که بدون حجاب شرعی در معابر و انظار عمومی ظاهر شوند به حبس از ۱۰ روز تا دو ماه یا از ۵۰ تا ۵۰۰ هزار ریال جزای نقدی محکوم خواهند شد و همان قانون می‌گوید کسانی که به دیگران، اتهام روابط نامشروع جنسی می‌زنند، ۸۰ ضربه تازیانه می‌خورند.
در آیه ۴ سوره نور نیز درباره کسانی که به دیگران اتهام زنا می‌زنند ولی نمی‌توانند ۴ شاهد عادل – که به چشم خود این عمل را دیده‌اند – بیاورند، آمده است که بر آنان ۸۰ ضربه شلاق بزنید و تا ابد شهادت‌شان را نپذیرید؛ چرا که آنان فاسق‌اند. (وَالَّذِینَ یَرْمُونَ الْمُحْصَنَاتِ ثُمَّ لَمْ یَأْتُوا بِأَرْبَعَةِ شُهَدَاءَ فَاجْلِدُوهُمْ ثَمَانِینَ جَلْدَةً وَلَا تَقْبَلُوا لَهُمْ شَهَادَةً أَبَدًا ۚ وَأُولَٰئِکَ هُمُ الْفَاسِقُونَ )
حال عمل کدام یک از منظر شرع و قانون قبیح‌تر است؟ آن که حجاب از سر برمی‌دارد یا آن که به دیگران اتهام روابط جنسی خاص و نامشروع می‌زند؛ آن هم نه یک ارتباط و دو ارتباط که در حد روسپی‌گری؟
دخترانی که حجاب از سر برمی‌دارند، دختران همین سرزمین‌اند، هموطنان ما و تربیت‌یافتگان جمهوری اسلامی. اگر آنها درباره حجاب موضعی دارند، در وهله اول نشان از ضعف نهادهای تصمیم‌ساز و فرهنگی جمهوری اسلامی است؛ نهادهایی که در این ۴۰ سال میلیاردها دلار از جیب مردم و از جمله همین دختران پول گرفته‌اند تا اسلام را در جامعه رواج دهند ولی یا حیف و میل کرده‌اند یا به جای معرفی اسلام رحمانی و منطق‌محور، اسلامی خشن را به رخ جوانان کشیده‌اند که فقط می‌گیرد و می‌بندد و مهم‌ترین ابزارش، ون‌های گشت ارشاد است!
معلوم است که جوانان از چنین اسلام تحریف‌شده‌ای می‌گریزند. معلوم است حجابی که از ترس گشت ارشاد بر سر شود، دو قدم آن‌طرف‌تر از سر می‌افتد ولی حجابی که از سر باورهای عمیق دینی باشد، حتی به زور گزمه‌های رضاخانی هم تکان نمی‌خورد.
این دختران، محصول عملکرد شرم‌آور مسئولانی هستند که به نام دین، نان می‌خورند و مردم و از جمله همین دختران را از دین بیگانه و گریزان می‌کنند. این مسئولان حق ندارند به محصول کارکردشان برچسب روسپی بزنند و طلبکار و مدعی هم باشند که متهم ردیف اول خودشان‌اند.
این دختران، هموطنان ما هستند و مسئولان ما باید آن قدر عقلانیت داشته باشند که با هموطنی که قرائت دیگری از دین و سیاست و اجتماع داشته باشد، با مهر و منطق گفت‌وگو کنند نه این که هر که مانند آنها نباشد یا مثل آنها تظاهر نکند را فتنه‌گر، خائن، وطن‌فروش و اخیراً روسپی بنامند!
نیروهای مسلح در هر کشوری و از جمله در ایران، موظف به حفظ مرزها و امنیت تک‌تک شهروندان‌شان هستند و شاید این برای اولین بار در تاریخ باشد که یک مقام نظامی به تعدادی ولو اندک از هموطنانش می‌گوید: روسپی! هموطنانی که آن مقام نظامی پول می‌گیرد که از آنها محافظت کند.
خداوند در قرآن می‌فرماید که حضرت محمد(ص)، اسوه حسنه‌ای برای شماست. (لَقَد کانَ لَکُم فی رَسولِ‌اللَّهِ أُسوَةٌ حَسَنَةٌ لِمَن کانَ یَرجُو اللَّهَ وَ الیَومَ الآخِرَ وَ ذَکَرَ اللَّهَ کَثیرًا/ احزاب – ۲۱)
آن اسوه جاودانی تاریخ، برای تبلیغ اسلام، مهربانی، خوش‌رویی، عطوفت، گذشت، اغماض، منطق، گفت‌وگو و مردمداری را پیشه می‌کرد و حتی به عیادت مرد غیر مسلمانی که بر سر ایشان زباله می‌ریخت، می‌رفت… اما مدعیان مسلمانی که بر سر سفره اسلام نشسته‌اند، گویا هیچ باوری به اسوه بودن رسول نازنین اسلام(ص) ندارند و خشم و خشونت از کلام و کردارشان می‌بارد. نتیجه نیز کاملاً قابل پیش‌بینی است: همان گونه که پیامبر اسلام(ص) با «مهر» توانست دین‌گستری کند، اینان با «غضب» دین‌گریزی به بار می‌آورند.»
