نادیا مراد، فعال ایزدی و از بازماندگان خشونتهای جنسی داعش در یادداشتی از جامعه بینالمللی خواسته که آنها را از یاد نبرند و بر لزوم حضور ایزدیها در هر گونه مصالحه در عراق تاکید کرد.
به گزارش خبرآنی، نادیا مراد و برنده جایزه صلح نوبل در سال ۲۰۱۸ در مقالهای در روزنامه واشنگتنپست نوشت: در سال ۲۰۱۴ چند ماه پیش از حمله داعش به سنجار در عراق، افراط گرایان یک مأمور گشتزنی مرزی به نام اسماعیل را در روستای مرزی به نام کوچو کشتند. وقتی من از اسارت داعش فرار کردم تازه متوجه شدم که مرگ او تنها یک مرگ ساده نبود بلکه فاجعهای بود که نشان میداد چه اتفاقی در حال رخ دادن است. عراقیها نه تنها ایزدیها بلکه کردها و اعراب سنی و شیعه، پیش از اینکه نام داعش مطرح شود، این گروه را میشناختند. این گروه یک ایدئولوژی و میراث جنگ است اما ما این تکههای پراکنده را در کنار هم قرار ندادیم.
در آن زمان مرگ اسماعیل تنها به عنوان یک تراژدی تلقی شد و اکنون به عنوان بازماندگان شکنجه و خشونت داعش، ما این نشانهها را بیشتر درک میکنیم.
ماه گذشته میلادی کاخ سفید اعلام کرد که خلافت سرزمینی داعش در سوریه به پایان رسیده است اما ایزدیها و دیگر بازماندگان میدانند که حتی اگر داعش تضعیف شود باز هم زخمهایی از آن باقی میماند. مگر اینکه بازماندگان خشونت داعش شنیده شوند و مورد حمایت قرار گیرند و در روند مصالحه و سازش شرکت کنند، در غیر این صورت عراق و سوریه هرگز التیام نخواهند یافت.
در همین راستا باید نگرانیها و درخواستهای بازماندگان ایزدی که بیشتر از گروههای دیگر مورد خشونت و ظلم داعش قرار گرفتهاند، مورد توجه قرار گیرد. امروز نزدیک به ۸۰ درصد از ایزدیها در کمپهای پناهجویان در شمال عراق هستند. هزاران نفر به عنوان پناهجو به اروپا سفر کردهاند و بسیاری نیز به دنبال مهاجرت هستند. برخی پیشبینی میکنند که به زودی در عراق همانند ترکیه هیچ جمعیت ایزدی باقی نماند.
اما من تا این حد بدبین نیستم، من معتقدم که ایزدیها یک روز به سنجار باز خواهند گشت؛ جایی که ۶۰۰ هزار ایزدی در آنجا زندگی میکنند و بازگشت آنها برای مصالحه ضروری است. اما برای اینکه این مسئله اتفاق افتد، مقامات بینالمللی و عراقی باید نقش خود را ایفا کنند.
سنجار هنوز امن نیست. شبه نظامیان هنوز در منطقه حضور دارند و هیچ کنترل مرکزی ندارند. دسترسی به مایحتاج اولیه مانند غذا و آب تمیز مسدود شده است. شهرهایی که شانس داشتند و بناهای مدارسشان سالم ماند، هنوز معلم ندارند. بیمارستانهایی که در درگیریها خراب شدهاند، دوباره ساخته نشدهاند.
دولت عراق باید کار کند تا خدمات دهی به سنجار بازگردانده شود، تا بدین شکل ایزدیها بتوانند به خانه بازگشته و مصالحه آغاز شود. مقامات باید کار کنند تا اعتماد ما را دوباره به دست آورده و محلیها را برای نیروهای امنیتی منطقهای به کار گیرند. زمانی که این منطقه ایمن شود و دولت عراق مجوز لازم را ارائه کند تا مؤسسات و ابتکار عملهایی مانند صندوق اقدام در سنجار (Sanjar Action Fund) فعالیت کنند، در چنین شرایطی این موسسات میتوانند بیمارستانها و دیگر زیرساختهای که نیاز به بازسازی دارند، دوباره بسازند.
البته این روند بازسازی نیاز به تعهدات سیاسی دارد. همه بازماندگان از جمله ایزدیها نیاز دارند که در مذاکرات پیش رو شرکت کنند. ایزدیها خواستار غرامت برای بازگشت و بازسازی املاک و مناطق از دست رفته خود هستند. باید این درخواستها شنیده شود و در اولویت قرار گیرد. عراق باید نیروهای داعش را به خاطر خشونت جنسی و دیگر جرایمی که در دوران نسلکشی انجام دادند، مورد محاکمه قرار دهد. در همین راستا برگزاری دادگاهها میتواند براساس دادگاههای برگزار شده برای نسل کشی رواندا و یوگسلاوی سابق انجام گیرد. در نهایت بازیگران بینالمللی و دولت عراق باید تلاش کنند که نسل کشی ایزدیها و دیگر حملات داعش از یاد نرود. ما آماده هستیم که با متجاوزان و غارتگرانمان در دادگاههای بینالمللی و محلی مواجه شده و در کمیته مصالحه و حقیقت یاب حاضر شویم. اجازه ندهید داستانها و شجاعت ما از دست برود.
دو هفته گذشته، یکی از بستگان من با همسر بیوه اسماعیل در بیمارستانی در سوریه دیدار کرد. این اولین دیدار یکی از اهالی روستای کوچو با او پس از ربوده شدن خودش و پسرش همراه با هزاران تن دیگر در سال 2014 بود. آنها را از تلعفر به موصل و در نهایت به سوریه آوردند؛ جایی که او نزدیک به ۵ سال در اسارت بود.
وی در این دیدار اعلام کرد: من هر کاری که آنها گفتند انجام دادم تا بتوانم پسرم را زنده نگه دارم.
امسال در حملات هوایی جنگندههای آمریکایی او توانست فرار کند. اما درد و رنجهایش پایان نیافته است. او و پسرش دچار شکنجههای بسیاری شدند و در نهایت پسرش با شلیک یک خمپاره کشته شد و اکنون او در بیمارستان است. تنها چیزی که میخواهد این است که به خانهاش بازگردد، به کوچو، به جایی که او به آنجا تعلق دارد.
همسر اسماعیل بعد از مرگ تراژیک شوهر و پسرش، آرزو دارد به زادگاهش برگردد و زندگی خود را دوباره بازسازی کند. این همان نشانهای است برای برقراری صلح و مصالحه. اکنون زمان آن فرارسیده است که جامعه بینالملل وارد عمل شود و حمایت خود را از این روند اعلام کند.
انتهای پیام
