عصرایران؛ احسان محمدی- اگر رنگ لباس تیم را عوض کنند و دوربین فیلمبرداری از زاویه‌ای دور بازی را به شکلی نشان بدهد که چهره بازیکنان را نبینیم، دشوار است تشخیص بدهیم این تیم که کند و سنگین و بی‌رمق بازی می‌کند، پرسپولیس است.
- بازیکنان جدید هنوز توی ترکیب جا نیفتادن. باید بهشون زمان داد.
- سروش رفیعی هفت ماهه بازی نکرده، زمان نیاز داره برگرده به اوج..
- مهدی ترابی توی سایپا ستاره محوری بود و آزادی عمل داشت، اینجا یه ستاره است وسط بقیه. نباید اون عملکرد رو ازش انتظار داشت.
- بودیمیر هنوز با فرهنگ فوتبالی ایران جا نیفتاده.
- ...
اینها مجموعه‌ای از دلایلی هستند که کادر فنی و هواداران پرسپولیس برای نمایش غافلگیرکننده و معکوس نیم‌فصل دوم برمی‌شمارند. روی کاغذ همه چیز خوب است. آنها با 38 امتیاز در صدر جدول هستند، در جام‌حذفی با شکست پدیده مدعی صعود کرده‌اند و برای لیگ قهرمانان آسیا هم برنامه‌ها دارند اما پرسپولیس زیبا بازی نمی‌کند. نه تنها با این همه ستاره زیبا بازی نمی‌کند بلکه از نیم فصل اول که پنجره‌هایش بسته بود و برانکو برای تعویض کردن گاهی حتی نیم نگاهی به کریم باقری می‌انداخت هم نازیباتر بازی می‌کند.
برای اینکه تشخیص بدهیم یک تیم، فوتبال زیبایی بازی نمی‌کند لازم نیست حتماً کارشناس فنی باشیم. مدت‌هاست همه به این نتیجه رسیده‌اند که «فوتبال زیبا» حتماً «نتیجه» به همراه ندارد و در عصر نتیجه گرایی، حتی متعصب‌ترین هوادار ترجیح می‌دهد تیمش بد بازی کند اما جام‌ها را به دست بیاورد اما از پرسپولیسی که بعد از دوران تنگدستی، حالا انبوهی از بازیکنان خوش‌تکنیک را در ترکیب دارد انتظار می‌رفت که در کنار نتیجه، لذت فوتبال را هم تکثیر کند.
همه آن دلایل را می‌توان قانع کننده و منطقی یافت اما چرا بعضی از بازیکنان دست به فوتبال غیرمسئولانه می‌زنند؟ انگار با تمام وجود نمی‌جنگند؟ جز مهدی شیری بقیه خریدها حتی نیمی از توان مورد انتظار را به نمایش نمی‌گذارند.
سروش رفیعی یک فانتزی باز تمام عیار است که فوتبال را زیبا می‌کند اما میزان تک‌روی غیرضروری، زدن ضربه‌های اضافه به توپ، دریبل‌های ناموفق، پاس‌های خطا و توپ لو دادن‌هایش آزاردهنده شده، او قرار بود به عنوان یک نبض تپنده در میان میدان، به پرسپولیس ریتم ببخشد، پاس‌های کلیدی بدهد و مهاجمان را در موقعیت مناسب قرار دهد، در این چند بازی این نمایش را از او دیده‌اید؟
پرسپولیس دروازه بان و خط دفاعی آهنینی دارد. اما خط هافبکش قادر به موقعیت‌سازی نیست. وقتی توپ به مهاجم نرسد، تیم نمی‌تواند گل بزند. بودیمیر خرید خارجی برانکو که سابقه بازی در لیگ قهرمانان اروپا را دارد، حتی از دور هم قابل تشخیص است که یک مهاجم حمل‌کننده توپ نیست و از او انتظار می‌رود بیشتر به عنوان یک تمام‌کننده عمل کند. کسی که تک ضربه آخر را به توپ می‌زند اما وقتی رو به دروازه و درون هجده قدم توپ سالمی به او نمی‌رسد، طبعاً عملکرد موفقی ندارد و ادامه این روند احتمالاً منجر به اعتراض هواداران و نیمکت‌نشینی‌اش شود.
«صبوری، آرامش و اطمینان به کادر فنی که آزمون پس داده است» شاید تنها قوت قلب هوادارانی باشد که این روزها از نمایش ضعیف تیم در ارائه بازی با کیفیت خسته شده‌اند. آنها حتی در لحظه‌های خشم هم یادشان نمی‌رود که برای رسیدن به این نقطه چه خون دل‌ها خورده‌اند اما آنها می‌دانند که سپاهان، استقلال و تراکتورسازی تبریز منتظر همین لغزش‌ها هستند تا هت‌تریک قهرمانی را به رویا و افسوس تبدیل کنند.
