به گزارش گروه سیاسی خبرگزاری میزان، شهید مدافع حرم «محمدهادی ذوالفقاری» از جمله جوان‌های بی‌باک، بابصیرت و خوش‌فکر جمهوری اسلامی ایران بود که در بهمن‌ماه سال ۱۳۹۳ در منطقه «مکیشفیه» شهر سامرا به شهادت رسید.خبرگزاری میزان بُرش‌هایی از زندگی این قهرمان کشورمان را که در کتاب «پسرک فلافل‌فروش» گردآوری شده است، منتشر می‌کند.
در خط مقدم
از مؤسسه اسلام اصیل با هادی آشنا شدم. بعد از مدتی از موسسه بیرون آمد و بیشتر مشغول درس بود. ما در ایام محرم در مسجد هندی نجف همدیگر را می‌دیدیم. بعد از مدتی بحران داعش پیش آمد. هادی را بیشتر از قبل می‌دیدم. من در جریان نمایشگاه فرهنگی با او همکاری داشتم.
یک روز می‌خواستم به منطقه عملیاتی بروم که هادی را دیدم. او اصرار داشت با من بیاید. همان روز هماهنگ کردم و با هادی حرکت کردیم. او خیلی آماده و خوشحال بود. انگار گمشده‌اش را پیدا کرده. در آنجا روی یک کاغذ نوشته بود: عاشق مبارزه با صهیونیست‌ها هستم. من هم از او عکس گرفتم و او برای دوستانش فرستاد.
بعد از چند روز راهی شهر شیعه نشین «بلد» شدیم. این شهر محاصره شده بود و تنها یک راه مواصلاتی داشت. این مسیر تحت اشراف تک تیراندازهای داعش بود. هر کسی نمی‌توانست به راحتی وارد شهر بلد شود. صبح به نیروهای خط مقدم ملحق شدیم. هادی با اینکه به عنوان تصویربردار آمده بود، اما یک سلاح در دست گرفت و مشغول شد. چند تصویر معروف را آنجا از هادی گرفتیم.
همان جا دیدم که هادی پیشانی بندهای زیبای یا زهرا(س) را بین رزمندگان پخش می‌کند. آن روز در تقسیم غذا بین رزمندگان کمک کرد. خیلی خوشحال و سرحال بود. می‌گفت: جبهه اینجا حال و هوای دفاع مقدس ما را دارد. این بچه‌ها مثل بسیجی‌های خود ما هستند.
هادی مدتی در منطقه عملیات بلد حضور داشت. در چند مورد پیشروی و حمله رزمندگان حضور داشت و خاطرات خوبی را از خودش به یادگار گذاشت. در آن ایام همیشه دوربین در دست داشت و مشغول فیلمبرداری و عکاسی بود.
یک روز من را دید و گفت: آنجا را ببین یک دکل مخابراتی هست که پرچم داعش بالای آن نصب شده. بیا برویم و پرچم را پایین بکشیم. گفتم شاید تله باشد. آنها منتظرند ببینند چه کسی به این پرچم نزدیک می شود تا او را بزنند.
در ثانی شما تجربه بالارفتن از دکل داری؟ این دکل خیلی بلند است. ممکن است آن بالا سرگیجه بگیری. خلاصه راضی شد که این کار را انجام ندهد.
عملیات بلد تمام شد و این شهر آزاد شد. هادی تقاضای اعزام به سامرا داشت. رفتم و کار اعزام او را انجام دادم. با او راهی منطقه سامرا شده و به زیارت رفتیم. سه روز بعد با هم به یک منطقه درگیری رفتیم. منطقه تحت سیطره داعش بود. من و برخی رزمندگان خیلی سرمان را پایین گرفته بودیم. واقعا می‌ترسیدیم. هادی شجاعانه جلو می‌رفت و فریاد می‌زد: لاتخف، لاتخف ما کو شیئی.... نترس، نترس چیزی نیست.
ما آنقدر جلو رفتیم که به دشت باز رسیدیم. از صبح تا عصر در آنجا محاصره شدیم. خیلی ترس داشت. نمی‌دانستیم چه کنیم اما هادی خیلی شاد بود! به همه روحیه می‌داد. عصر بود که راه باز شد و برگشتیم. از آنجا با هم راهی بغداد شدیم. بعد هم نجف رفتیم و چند روز بعد هادی به تنهایی راهی سامرا شد.
ما از طریق شبکه‌های اجتماعی با هم در ارتباط بودیم. یک شب وقتی با هادی صحبت می‌کردم، گفت: اینجا اوضاع ما بحرانی است! من امروز در یک قدمی شهادت بودم. او ادامه داد: یک انتحاری پشت سر ما در میان نیروها منفجر شد. من بالای پشت بام خانه بودم که بلافاصله یک انتحاری دیگر در حیاط خانه خودش را منجفر کرد و....
چند روز بعد هادی به نجف برگشت. زیاد در شهر نماند و به منطقه‌ی مقدادیه رفت. از آنجا هم راهی سامرا شد. دو تن از دوستانم با او رفتند. دوستان من چند روز بعد برگشتند. با هادی تماس گرفتم و گفتم: کی برمی‌گردی؟ گفت: ان‌شاءالله مصلحت ما شهادت است! من هم گفتم این هفته پیش شما می‌آیم تا با هم فیلم و عکس بگیریم. اما چند روز بعد روز دوشنبه بود که از دوستان شنیدیم که هادی شهید شده.
انتهای پیام/
