به گزارش پایگاه خبری خبرآنی به نقل از نیواطلس، سال گذشته محققان دانشگاه نورث وسترن یک دستگاه ضربان ساز موقت ابداع کردند که وقتی به آنها نیاز نیست، حل می شوند. آنها اکنون این ابزار را ارتقا داده اند و به چند حسگر پوشیدنی مرتبط کرده اند.
ایمپلنت اولیه مناسب افرادی بود که در مرحله بهبود از یک جراحت یا جراحی قلب بودند یا برای مدت زمان کوتاهی نیازمند ضربان ساز بودند. درهرصورت پس از آنکه فرد از شرایط مذکور رهایی می یافت (۵تا۷ هفته) ضربان ساز باید به طور زیستی تجزیه و بدون آسیب در بدن تجزیه می شد.
این بدان معنا است که فقط یک جراحی برای نصب دستگاه انعطاف پذیر روی قلب نیاز است. علاوه برآن، از آنجا که دستگاه به وسیله یک آنتن خارجی انرژی مورد نیاز خود را تامین می کند، نیازی نیست با یک سیم به باتری جداگانه متصل شود. این ابزار فقط ۲۵۰ میکرون ضخامت دارد و وزن آن کمتر از یک گرم است.
یکی از اصلاحات در نسخه جدید این ضربان ساز قابلیت ارتجاعی و انعطاف پذیری آن است تا بهتر بتواند با سطح قلب تپنده سازگار شود. علاوه برآن نسخه جدید هنگام حل شدن در بدن با ترشح یک داروی ضدالتهاب از واکنش های سیستم ایمنی بدن جلوگیری می کند.
در کنار این موارد ضربان ساز به طور بی سیم با ۴ دستگاه نرم الکترونیکی دیگر ارتباط برقرار می کند که به طور موقت به بخش های مختلف بالاتنه بیماری چسبانده شده اند. این گجت ها شامل یک ماژول همودینامیک روی پیشانی است که سطح اکسیژن خون، میزان اکسیژن رسانی به بافت و رگ های خونی را کنترل می کند. ابزار های دیگر یک ماژول تنفسی است که روی گلو نصب می شود و سرفه و دیگر فعالیت های تنفسی را ردیابی می کند، یک ماژول بازخورد لمسی که روی هر قسمتی از بدن قرار می گیرد و درهرصورت بروز هرگونه مشکلی مرتعش می شود و البته یک ماژول قلبی که روی سینه بیمار قرار می گیرد.
ماژول قلبی به طور بی سیم انرژی مورد نیاز ضربان ساز را تامین و اصوات و فعالیت های الکتریکی قلب را رصد می کند. همچنین این ابزار به طور مداوم الگوهای تحریک الکتریکی ضربان ساز را براساس بازخورد خود و دیگر حسگرها تنظیم می کند.
تمام داده های مذکور به طور بی سیم به یک موبایل یا تبلت ارسال می شوند و پزشک می تواند از راه دور وضعیت وی را بررسی کند.
تحقیقی در این باره در ژورنال ساینس منتش شده است.
