مقامات فرانسوی به دلیل سیر وقایع در شمال شرق سوریه، احساس "شکست" می‌کنند و پویایی نشان داده شده توسط دیپلماسی فرانسه در بالاترین سطح هم تاکنون نتیجه مثبتی به همراه نداشته است تا بتواند شدت فشارهای نظامی ارتش ترکیه بر کردها را که در پی عملیات نظامی گسترده آن چهارشنبه گذشته آغاز کند، کاهش دهد.
به گزارش خبرآنی، روزنامه فرامنطقه‌ای الشرق الأوسط با انتشار گزارشی درباره عملیات نظامی ترکیه علیه کردها در مناطق شمالی سوریه و نقش فرانسه و اروپا برای توقف این عملیات نوشت: منابع دیپلماتیک اروپایی مرتبط با پرونده سوریه معتقدند، پاریس که نقش موتور اروپا در کشورهای اروپایی دیگر را ایفا می‌کند دیگر هیچ اهرمی برای تأثیرگذاری بر پرونده سوریه در اختیار ندارد و نتیجه مستقیم تصمیم دونالد ترامپ، رئیس جمهوری آمریکا مبنی بر خروج ۱۰۰۰ تن از نظامیان این کشور از منطقه تحت کنترل نیروهای سوریه دموکراتیک (قسد) این است که پاریس ناچار است یگان‌های خود را که در کنار نیروهای قسد فعالیت می‌کنند را خارج کند. این مسأله را می‌توان از بیانیه کاخ الیزیه نیز برداشت کرد که یکشنبه شب و پس از نشست شورای دفاع به ریاست امانوئل ماکرون، رئیس جمهوری فرانسه صادر شد.
در بیانیه الیزیه درباره اتخاذ تدابیری برای حمایت از غیرنظامیان و نظامیان فرانسه که در ضمن ائتلاف بین‌المللی "ضد داعش" در منطقه حضور دارند، صحبت شده است، این تدابیر به نحوی بیانگر خروج این نیروها از مناطق مذکور هستند.
منابع مذکور به شکست‌های فرانسه و اروپا اشاره کرده‌اند که ضعف سیاسی و نظامی اتحادیه اروپا و ناتوانی آن در تأثیر بر پرونده‌ای را آشکار می‌کند که مستقیماً با امنیت آن در ارتباط است. طبق گفته این منابع، اولین ناتوانی اروپا، علی‌رغم تلاش‌های زیاد آن و به ویژه ماکرون، در شکست آنها برای منصرف کردن ترامپ از اجرای طرح‌هایش برای خروج از شمال شرق سوریه نمایان می‌شود؛ موضوعی که گفته می‌شود چراغ سبزی را برای آغاز عملیات نظامی به آنکارا نشان داد.
دومین شکست نیز این است که اروپایی‌ها به خوبی متوجه شده‌اند که به رغم درک نگرانی‌های امنیتی اردوغان اما قادر به زهر چشم گرفتن از او برای پایان دادن به این عملیات نیستند. همانطور که شکست وزیران خارجه اتحادیه اروپا در دستیابی به یک توافق برای ممنوعیت صادرات سلاح به ترکیه در نشست دوشنبه در لوکزامبورگ نشان داد، بدون تردید نبود یک موضع اروپایی یکپارچه شکست سوم است. نبود موضع متحد این امکان را برای اردوغان فراهم می‌کند که به درخواست‌های اروپایی‌ها گوش ندهد. رئیس جمهوری ترکیه پایش را فراتر از این مسأله نیز گذاشته است، طوری که اروپایی‌ها را تهدید به باز کردن مرزهایش برای سرازیر شدن هزاران آواره سوری به اروپا کرده است، مسأله‌ای که تجربه سال‌های ۲۰۱۵ و ۲۰۱۶ را برایشان تداعی می‌کند؛ سال‌هایی که شاهد بزرگترین جریان‌های مهاجرت انسانی به اروپا پس از جنگ جهانی دوم بودند.
بنابراین، اروپایی‌ها درباره یک سیاست یکپارچه در قبال ترکیه توافق ندارند. بدتر از این، هیچ یک از وزرای خارجه اتحادیه اروپا در لوکزامبورگ به احتمال وضع تحریم‌های تجاری و اقتصادی علیه آنکارا اشاره نکردند، اگرچه این اهرم می‌تواند در عملکرد ترکیه تأثیر گذار باشد.
در همان روزی که عملیات نظامی ترکیه آغاز شد، اروپایی‌ها متشکل از "فرانسه، انگلیس، آلمان، بلژیک و لهستان" با ارائه بیانیه‌ای به شورای امنیت سازمان ملل، خواستار نشست فوق‌العاده این شورا درباره عملیات مذکور و توقف فوری آن شدند. اما این بیانیه تصویب نشد و با مخالفت آمریکا و روسیه مواجه شد. مسکو همچنین بیانیه اصلاح شده آمریکا را رد کرد و همین مسأله منجر به اختلال در نقش شورای امنیت شد و ناتوانی اروپایی‌ها در پیشبرد توافق حداقلی در شورای امنیت علی‌رغم داشتن پنج رأی را آشکار کرد، این درحالی است که در بین این پنج کشور دو کشور عضو دائم شورای امنیت بوده و از حق وتو برخوردار هستند.
با این حال، شکست پنجمی نیز وجود دارد و بزرگترین شکست فرانسه و اروپایی‌ها این است که آنها به خوبی متوجه این موضوع شده‌اند که توانایی آنها برای ایفای نقش در پرونده سوریه به چرخ آمریکا گره خورده است و نبود این چرخ دستان آنها را بسته و بی‌تأثیر می‌کند. بر کسی پوشیده نیست که کشورهای اروپایی به نقش آمریکا برای مهار "نفوذ" ایران و رقابت با نقش روسیه چشم دوخته بودند اما آنها امروز متقاعد شده‌اند که خروج نظامی آمریکا از سوریه با تضعیف نقش سیاسی این کشور و اروپایی‌ها همراه خواهد بود.
بدین ترتیب، منابع اروپایی چرخش کردها به سمت نظام سوریه را برای محافظت از آنها در برابر ترکیه، یک "شکست" کامل قلمداد می‌کنند، که این "ششمین مورد (شکست) در نوع خود" برای سیاستی است که سال‌ها دنبال کرده‌اند؛ سیاستی که با عادی سازی روابط با نظام سوریه از طریق راه حل سیاسی مرتبط است.
با این حال، اروپایی‌ها معتقدند، آنچه نظام سوریه با تسلط بر مناطق جغرافیایی گسترده و منابع نفتی و گازی، دستاوردهای جدید قلمداد می‌کند باعث می‌شود که کمتر تمایل به امتیاز دهی داشته باشد. همچنین منابع اروپایی مذکور معتقدند که آمریکایی‌ها موفقیتی برای نظام سوریه فراهم کردند که هیچ تلاشی برای تحقق آن نکرده است و در واقع یک "هدیه" از طرف ترامپ است. در همین راستا، رئیس جمهوری آمریکا هدیه دیگری به ولادیمیر پوتین، رئیس جمهوری روسیه داده است که ارزش آن کمتر از ارزش هدیه اول نیست؛ ترامپ پوتین را "داور" میان نظام سوریه و ترکیه قرار داده است، طوری که پوتین از یک سو هم‌پیمان سوریه و چتر حمایت آن است و از طرف دیگر، شریک ترکیه در جریان "آستانه" و ایجاد "راه حل سیاسی" است، علاوه بر این مسکو تبدیل به رقیب واشنگتن در فروش تسلیحات به آنکارا شده است.
در نتیجه، تحولات اخیر یک قربانی به همراه دارد که به نظر میرسد هیچ کس توجهی به آن ندارد؛ این قربانی "دستاورد سیاسی" است که شاید تنها موردی باشد که طی چندین سال و از طریق تشکیل کمیته تدوین قانون اساسی محقق شد، اما این دستاورد از صحنه تحولات دور خواهد شد و منتظر کنار رفتن گرد و غبار درگیری‌ها در شمال شرقی سوریه خواهد ماند.
انتهای پیام
